Een nieuw avontuur

Een dronken Hans troffen wij aan in zijn bed. Het was een vroege maandagochtend. Het was weer eens tijd om te reizen. Hans was een van de afgevaardigde die met ons mee ging. Maar wie gingen er nog meer mee?

De afgelopen maanden was het erg rustig rond mijn blog. Is het in Kaapstad dan zo saai? Natuurlijk niet. Integendeel. Tijd van mijn leven. Gewoon geen tijd maken om te bloggen en school als een blok aan je been hebben hangen. Mijn stage is nu klaar. Nu nog de verslagen, rapporten en presentatie afronden en het halfjaar zit in de pocket. Even afstudeeronderzoek opstarten en afronden en klaar ben ik met mijn HBO. Het klinkt allemaal zo simpel. Maar eerst on tour.

Het was 18 augustus dat ik mijn laatste trip had gemaakt. U zult begrijpen, het is nu 23 december. Het kribbelden aan alle kanten om weer op pad te gaan. Na veel zoeken, overwegen en avonden in de kroeg was er een reis plan ter tafel gekomen. Samen met nog drie gasten van het hotel waar ik verblijf vlogen wij met de club of twentyseven en Hans en Remco richting Joburg.
Jan-Bart en ik schelen precies 2 weken in onze jaartelling. Binnen Kaapstad, ook wel de club of 27 tussen alle ‘broekies’ genoemd.

Na 2,5 uur vliegen zette wij voet in Joburg. Er stond een prima Toyota op ons te wachten om ons de komende twaalf dagen door het oosten van Zuid-Afrika te gaan transporteren. Na alles perfect te hebben ingepropt in de bagage, sorry voor mijn inmens grote backpack, zetten wij koers richting Drakensberge. Het weer zat ons alom mee. Beetje zon, beetje bewolkt, graadje of 28 en cruise maar. Op een provinciale weg een klapper van een ongeluk. Hier hebben enkele mensen het heden voor het eeuwige verwisseld, dat was duidelijk! Gevalletje neus op de feiten, drive safe!
Na ongeveer 1,5 uur gecruised te hebben begon de lucht te betrekken. Met Jan zijn old school repertoirer muziek knallend door de speakers begonnen de eerste druppels op de vooruit te vallen. De ruitenwissers maakte hun eerste slagen. Drakensberge gaat vooral om zijn prachte uitzichten en bergen. Rare naam vindt u niet? Drakens berge. Het was in ieder geval Drakens beroerd! Ik geloof dat het ongetwijfeld prachtig is, maar met dit weer….. was er geen klap van te zien. Vol gas vlogen we dan ook naar ons eerste hostel.

Zo maakte wij bij de bar kennis met drie Zoele mannen. Hun adem riekte al enigszins naar het achteroverslaan van enkele alcoholische spiritualia. Kerst was in aantocht, zij wilde hun goedheid graag met ons delen. Wat hadden wij toch weer een geluk. Vol bravoer werd er door één van deze barhartige mannen de eerste ronde alcoholische versnaperingen besteld. Wij deden het voorzicht met een biertje. Dit was volgens hen niet genoeg. Shotjes moesten er komen, SHOTJES moesten er komen, ons besprenkelend met consumptie! En deze kwamen er. De ene na de andere shot vloog door onze kelen. Voor 19:00 uur hadden wij al een alcoholpromillage in ons bloed waar een Rus prima op zou kunnen draaien.

De mannen beloofde ons de volgende ochtend om 10:00 uur op te komen halen om hun dorp te laten zien. Als extra zouden we ook gaan jagen. Dit klonk als een schot in de roos.
Na wat moeilijkheden bij het bestellen van het ontbijt, luisteren in de bediening zou een aparte competentie moeten zijn, bleken er om 10:00 uur geen Zoele mannen te komen. Wij vielen terug op ons eigen plan. Het plan was geen plan. Zeus was tevens nog steeds niet lekker gehumeurd. Wat een regen.

In ons tomtom tikte wij St Lucia aan. Een aardige trip. Wij besloten een national park te bezoeken. Een van de mooiste van Drakensberge. Na vijf minuten gereden te hebben in het park was het een dood spoor. Alles bleek ingericht te zijn voor hickes. Gevieren keken wij elkaar aan. Rechtsomkeert. Dat wordt plaatjes schieten vanuit onze bolide.
De ervaring om binnendoor te gaan met de tomtom waren mij de afgelopen keren goed bevallen. In overleg, qua comfort moet je tenslotte toch tikkie inleveren, besloten wij om de onverharde wegen van het zuiden te verkennen en Collin Mcrea modus in te schakelen. De bandjes werden nog even extra opgepompt, gordeltjes strakker gezet en met volle bak regen vlogen we over de onverharde wegen van Zuid-Afrika. Machtig mooie spots komen voorbij. Elke bocht is weer genieten. Je komt op plaatsen waar de gemiddelde toerist niet komt. Na 3,5 uur hobbelen en stuiteren, bulten op de kop van het dak en een verloren bodemplaat had onze Tot het allemaal pracht doorstaan. Hulde voor de Japanners. Hallo st Lucia.

Zin hebben in eten is een terugkerende uitdaging. Restaurant Alfredo’s trok onze aandacht. Een lekkere Italiaanse maaltijd ging er wel. Italiaans, Italiaans, Italiaans, ik hou het tussen Italiaanse producten en creatief kokkerellen. Maar goed, het honger gevoel was weg. De beste eigenaar, wederom een echte patriot, kwam is vergezellen. Een klein mannetje vol frustratie over het huidige Zuid-Afrika. Die moet gewoon levensmoe worden van zichzelf. Kan niet anders. Anderhalf uur lang een patriot aanhoren is best pittig voor je gemoedstoestand. Tijd voor muziek en een fuif!!! Kerstavond!

Gevieren toogden wij naar de lokale bar. Het toeval wilde dat deze bij ons hostel bleek te zijn. Met een twintig tal aldaar aanwezige Afrikanen werd het feest gestart. Deze hadden hun complete kerstbonus al in de alcohol gestopt. Onze Alfredo kwam ons later ook nog vergezellen, knijter lam. Om twaalf uur hield ik het voor gezien. Café ’t mandje leek mij op dat moment aantrekkelijker dan deze “bezopen” ervaring.
Eerste kerst dag!!!! Na een gruwelijke beroerde nacht, bekende riedel van enkele maanden geleden, bedden, snurken, te veel ligt, muggen enz boekte wij onze ochtendboottocht. Een boottocht om nijlpaarden en krokodillen te spotten. In de lagoon van St lucia leven ongeveer 800 dikbillen ( nijlpaarden) en 1200 krokodillen. Succes gegarandeerd! Na enkele “zen minuten” varen was het al bingo! De eerste krokodil. Zonnend in het ochtendgloren lag hij daar mooi te zijn aan de waterkant. Zijn bek half open en chillen maar. Nog geen enkele minuten later was het alweer bingo. Nog meer krokodillen. Meer dan tien op een eilandje, dit gaat lekker. Op de achtergrond 5 dobberende nijlpaarden. Prima boottocht! Na twee uur dobberen was het tijd voor de lunch. Bij de buurman van Alfredo schoven wij aan. De buurman gaf ons alle tijd om te genieten van het toeristische St lucia.

Na meer dan 1,5 nog geen bord met voedsel op tafel krijgen is best knap! En als je het dan doet, ook nog de verkeerde bestelling. Dit soort moment zijn inmiddels ongedoopt tot TIA ( This Is Africa) Aan dit minder heugelijke feit zat een pluspunt. Er werd besloten om de komende nacht maar eens in luxe te vertoeven. Na twee nachten hostelen was het wel weer tijd voor een bietje comfort. Alle tijd om te boeken.
Voor wij ons naar pracht onderkomen toogden nog snel even een U turn gemaakt in het national park aldaar. Ik kan niets anders zeggen dat het gewoon een gruwelijk mooi land blijft! Verbazing op verbazing hoe mooi het hier kan zijn.
“Stop, stop!!!” “Wat?” “Een zwarte neushoorn op rechts!” Op nog geen dertig meter waggelede een zwarte neushoorn. Langzaam kwam hij richting onze auto. Ja, hij is echt groot en zwart! Op 1 meter voor onze Japanner hield hij stil. Machtig beest! En zo waggelde hij er ook weer vandoor.
Een playboy mansion noem ik onze ons onderkomen bij Richards bay. Ons guesthouse voor de nacht zou er niet voor onder doen. Een markante statige dame deed open. Met haar blik zag zij vier verwaaide jongen gasten staan. “hoi, we booked a room here!” Zo op het eerste gezicht kon zij onze aanwezigheid niet waarderen. Gelukkig kon onze Jan met zijn charmes en vlotte babbel het ijs snel breken. Jan en ik kregen de honeymoon sweet inclusief hemelbed en bubbelbad. Perfecte locatie, perfecte kamer alleen met de verkeerde personen ( sorry Jan).
Tijd voor het kerstdiner. We hadden het aan het lot overgelaten. Misschien weet onze gastvrouw raad voor vanavond. Die wist niks, tripadvisor bracht ook weinig uitkomst. Alles kwam uit op een soort van winkelcentrum. Niet echt helemaal het kerstgevoel. Na wat omwegen….. kwamen wij ter plaatse bij het winkelcentrum. Alle restaurants dicht. Maar….. het Pretoria hotel was op en had een bufféé! Als dat geen puike kerstdiner wordt!

Hans en ik vlogen als hongerige tijgers die een impala aanvallen naar het buféé. Met ogen groter dan onze maag schepte wij onze borden vol. Hier hadden we naar uitgekeken. Ff die smaakpapillen weer stimuleren met een goede maaltijd. De Doritos chips had de laatste dagen alweer de overtoom. Vol hongerige gierigheid prikte wij onze eetgerei in ons voor ons neus staande haute cuisine. Onze smaakpapillen werden verrast en kregen een sensatie. Hierbij werd ook een natuurlijke reactie in werking gezet, het uitspugen ervan!!! Zoals Hans de spijker op zijn kop sloeg, “Dit was niet te vreten!!!” En gelijk had hij! Dit was niet te nassen! Inmiddels waren Jan en Remco ook aangeschoven met hun bord vol voedselwaren. Zij gaven dezelfde reactie als wij….. dat werd in conclaaf gaan met het hotel.

De beste bediende had deze avond al vaker klachten gehoord. Goh, wat vreemd??? Tijdens kerst mocht er niet A’la carte gekozen maar voor ons wilde ze wel een uitzondering maken. Strak plan!!! Na onze bestelling doorgegeven te hebben en drie obers verder ging het toch niet helemaal volgens plan. De assistent manager kwam erbij. A’ la carte ging hem niet worden. Wij mochten betalen en wegwezen. Dacht het niet. Wij gaan onze verorberde drank betalen, ze hadden trouwens wel een uitstekende wijn, maar niet voor het buféé, en zeker niet het bedrag wat jullie vragen!!! De manager werd erbij gehaald. Een dikke, omhoogkijkende, blanke Afrikaan kwam als een olifant op ons afgestormd. “what’s the problem?” Dat konden wij uitstekend uitleggen! Zal u de werkelijke citaten besparen. De gemoederen liepen in ieder geval iets op richting het woord, gespannenheid. Om nou niet helemaal de kerst gedachten ten scherven te gooien besloten wij iets in te perken in aversie tegen de rekening en ging wij akkoord met het betalen van twee kindermenu’s. Maar…….. we hadden nog steeds honger!!! Wat is er dan zo rond de klok van elf uur in de avond nog open. U mag niet meer raden. De Mac Donalds! Een jaar geleden nooit gedacht dat ik op eerste kerstdag nog bij de Mac zou gaan eten in Zuid-Afrika!

De volgende ochtend, na een meer dan puike nacht in het hemelbed, was het snik heet. Prima dagje om te knallen met de airco aan in het volgende national park. De oudste van Zuid-Afrika bij Hluhluwe. Omfolozi national park. Na wat uurtjes rijden werd de eerste olifant gespot! Elke keer blijft het genieten op deze beesten te mogen aanschouwen.

Nu leek het ons wel een leuk idee om op een afstand een foto te maken met de olifant erop. Is weer eens wat anders dan vanuit de auto. Gevieren stapte wij uit en begonnen wat foto’s te klikken. Langzaam kwam er nog een andere auto aangeschoven. Remco stond rustig in de bosjes te urineren waarop Jan vol enthousiasme naar de aanrijdende auto liep om aan te wijzen waar deze machtige beesten stonden. Toevallig troffen wij een doorgewinterde neef van Steve Irwin.
Wij waren weer op en top toerist aan het uithangen en hoe wij het in onze kop haalden om bij olifanten uit de auto te gaan, laat staan zich te ontdoen van de menselijk behoefte in de bosjes. Snel spoeden wij ons weer richting onze bolide met schaamrood op de kaken. We besloten maar achter deze Steve aan te rijden. Al snel wist hij bij een beekje wilde honden te spotten, wat zeldzaam schijnt te zijn. Gelukje bij een ongeluk. Daarna nog rustig achter Steve aangehobbeld. Tijdens een stop nog maar een praatje aangeknoopt. Een man met pracht verhalen en wijsheden voor in Savanne. Helaas betrapte hij ons op nog een toeristisch foutje. We waren te ver het park in gereden om nog op tijd bij de uitgang te zijn. 1 olifant op de weg en je bent te laat bij de poort. Gevolg, een leuke bekeuring. Reste ons niest anders dan rechtsomkeert te maken en met de stalen voet door het park vliegen om op tijd bij de poort te komen.

Onze magen waren weer leeg. Safari’s zijn killing. Hluhluwe kende het woord restaurants bijna niet. Tweede kerstdag, nu willen wij toch echt lekker eten. We troffen wederom een Pretoria hotel. Alle argwaan was gewekt. Zullen wij dit nu wel of niet doen? Lang verhaal kort. Uitstekende wijn, genieten en dit maal een prima Buféé! Ze kunnen het wel!!!
Onze lichamen waren goed uitgerust voor nachtje in hostel. Deze was geboekt. Adres in de tomtom, ook navi via google en een route beschrijving, maar geen hostel te vinden. Link, rechts, links, links rechts. Onverharde wegen, doodlopende wegen, het was inmiddels donker geworden. In de verte begon Suis zijn avondshow te geven. De eerste druppels begonnen te vallen. En als het hier regent, regent het goed…. Het was inmiddels na tienen. Al meer dan een uur aan het rondrijden maar niks gevonden. En nu?

In de middle of knowwhere kwamen wij 1 auto tegen. Nauwelijks waarneembeer door de regenval. Wij maande de auto te stoppen. En daar gebeurde het, het raam ging open, wij spraken hem aan. Hij schreeuwde iets, wat niet te verstaan was. Hij pakte iets uit de auto, richtte dit op ons, daar stonden we dan. In de middle of knowwhere.