Het vervolg

Daar stonden we dan, in de stromende regen. Wat kan je verwachten op zo’n moment? Alles… Ik keek hem recht in zijn ogen aan. Hij begon met iets te zwaaien. Ik kon niet goed zien wat. Hu…? Oww zijn mobiele telefoon. Nee, we hoeven niet te bellen. We zoeken een hostel. De beste man wist 1 hostel, maar die was dicht. Hij kon wel wat voor ons regelen, met een prachtige witte glimlach. Overgelaten aan het reizigers lot reste ons niks anders dan alles rustig over ons heen te laten komen. De regen deed dat tenslotte ook al. Een onderkomen was binnen know time geregeld. Even achter hem aanrijden. God zegen de greep dan maar. Inmiddels stond de wijzer van de klok op 22:30 uur. Veel keus hadden we niet. We draaide van de asfaltweg, een zandpad op. De auto glibberde alle kanten op. Waar gaan wij heen? We besloten, als we gaan, dan gaan we met zijn allen. De vier musketiers on tour. Hij stopte langs de weg. Door zijn raampje schreeuwde hij dat we even moesten wachten. Het kon vijf minuten duren. Snel schreven wij onze afscheidsbrieven. Dit kan nooit goed gaan. De blanke Zuid-Afrikaan zou inmiddels rechtsomkeert gemaakt hebben. Wat wij nu aan het doen waren was gekken werk. Precies na vijf minuten moesten wij onze man opnieuw volgen. We ging van de zandweg af een hobbel pad af. Deze was zo glad dat Swen Kramer er prima op zou kunnen trainen. Wij kwamen bij een hek. Onze man sprinten, door de sluizen die inmiddels helemaal open stonde, uit zijn auto en opende het hek voor ons. Wij reden door een tuin heen. Een garage werd als onderkomen voor de auto aangewezen. Daar stonden wij droog. Op een plek waar…. Ja waar eigenlijk? Wij bedankte onze gids vele voor zijn moeite voor de afgelopen 20 minuten en beloofde een vermelding in onze blog. Bij deze.

Onze gastheer was denk ik veertienjaar oud. Hij toonde ons een lemen hutje. Een krakende deur verschafte ons toegang tot de ronde ruimte. Wij zagen drie bedden. Dat werd wel heel close spoonen voor twee van ons. Een meegebracht luchtbed bood uitkomst.

De volgende ochtend 7:30. Nok, nok. Hans sprong uit zijn bed als een doorgewinterde militair. Vol in actie om de eerste beste tegenstander als een Rambo neer te halen. Ik was nog rustig afscheid aan het nemen van Klaasvaak. In het ochtendgloren zag ik in de deuropening dezelfde jongeman als gisterenavond. In zijn handen had hij een dienblad met vier koppen thee. Vol overgave zette hij deze op de grond en ging er vandoor. Ik keek tegen een mager zonnetje in, ik zag nog een paar lemen hutje, dauw op het gras, in de verte zag ik machtig mooie bergen. Waar waren wij nu?

Wij bleken te zijn beland in de achtertuin van de voorzitter van de regionale politieke partij ANC. Dat was toch wel even interessant. Daar slaap je niet elke dag bij in de achtertuin. Na een kwartier goede gesprekstof waren wij toch wel benieuwd wat de financiële schade zou zijn van deze nacht. Hij wilde dat wij niks voor deze nacht betaalde. Hij wilde dat wij deze gastvrijheid zagen als liefdadigheid. Dat werd uiteraard goed door ons ontvangen. Hij zou het waarderen als we zijn zoon fooi zouden geven voor ontvangst van gisterenavond en de thee in de ochtend. Hij moest ons helaas verlaten omdat hij een afspraak had.
Ik klopte op de schouder van de veertienjarige jongen. Ik stak hem namens ons een pakketje opgerold geld toe. Vol dank keek hij mij rechtaan in de ogen. Ik gaf hem een knikje en draaide mij. Enkele seconden later hoorde wij achter ons: “Woowwww” er volgde een paar woorden in het Zoeloes.
* Elke blanke Afrikaan verklaard ons voor gek. Op de locatie en tijdstip waren een Zoeloe aanspreken om te vragen naar een slaapccommodatie. Zij zien dit bijna als zelfmoord!!! Wij hebben laten zien dat het wel kan!!! Gruwelijk mooie ervaring!

De volgende rit stond op de planning. Het was tijd voor zon, zee en strand! Sodwana bay it is!!! Een lekker stukje toeristisch Zuid-Afrika. Wie van duiken en vissen houd gaat hierheen! Een dikke 4x4 met een aardige boot op je trailer en je hoort erbij!

Voor de verandering leek ons duiken een prima dagbesteding voor de volgende dag. Het was alleen hoogseizoen. Hans, Jan en Remco hadden nog geen duikervaring en konden alleen een proefduik maken. Duikschool na duikschool hebben we afgebeld. “ Sorry, fully booked. “Ik kon nog wel mee, om half 7 in de ochtend, gaarne om half zes verzamelen. Wat hebben die duikers toch altijd met vroeg op staan. De volgende ochtend zouden ze gedrieën opnieuw duikscholen afgaan.
Onze rust voor de dag bestond uit het strand hangen en bakken. Uit verveling hebben wij de tactiek van de Duitsers overgenomen. Een kuil graven totdat niemand je meer ziet. Het neemt 1,5 uur in beslag, maar dan heb je een kuil…..

Met de slaap nog in mijn ogen stond ik om halfzes in de ochtend op ‘t strand. Kippenvel van het uitzicht en de omgeving. Dan maakt t allemaal ook niet zoveel meer uit. Enkele ogenblikken later voelde ik de boot vol gas door de branding vliegen. Er zijn slechtere manier van wakker worden.

Half in dromenland…. “put your gear on! Put your gear on! DOLPHINS” Ruw werd ik wakker uit mijn roes. Iedereen op de boot zag ik als een razende zijn vinnen en masker opzetten. Plons, plons, plons. Als reflex deed ik het zelfde en gooide ik mij achterover. Het was perfect. Ik opende mijn ogen “Hallo flipper!!!” 1,2,3,4 even goed kijken, 5 en 6. Zes dolfijnen. Als ik mijn hand uitstak raakte ik ze aan. Je hoorde ze duidelijk communiceren. Super vet geluid!!! Ze bleven rondjes om ons heen draaien, zwommen op je af en gingen er weer vandoor. Het geluk van de dag was weer verbruikt. Half dromerig klom ik weer aanbood. Sorry voor de woord keuze F**k my life, wat een leven :D.

Het duiken deed er niet zo gek veel meer toe. Onwijs mooie spot maar ik had mijn traktatie al gehad, flipper. Ik baalde dat de H, JB en R er niet bij waren. Zo vettt.

Om 10 uur was ik weer terug. Het was ze gelukt om voor deze dag een proefduik te regelen in het zwembad (verplicht) en de volgende ochtend, weer gruwelijk vroeg, een echte duik met zijn vieren te maken. Een onderkomen was ook geregeld. Dikke prima.
Het onderkomen was bij de eigenaar thuis. Een villa. Het onderste gedeelde verhuurde hij, boven woonde hij. Wij konden slapen in twee prima tenten in de tuin met gruwelijk prima boxspringbedden. Ik was helemaal in mijn sas.

De hele middag beetje rond het zwembad hangen. Blijft vakantie. Ik heb nog even mijn schoonheidsslaapje gehouden. Dat vroege opstaan….. Rond het klokje van vier begonnen de jongens met hun proefduik onder het toeziend oog van een blonde instructrice. Hans ging het allemaal erg gemakkelijk af, Remco hobbelde er zo’n 10 seconden achter aan qua handelingen en Jan had toch wat moeite. Spreek uit ervaring dat de eerste keer onderwater ademen tikkie raar is. Onder toeziend oog van onze blonde wist ze Jan en de overige twee klaar te stomen voor de volgende ochtend.

Voor de avond werden wij uitgenodigd door de overige drie gezinnen die
aanwezig waren bij “de villa”. Een braai, zoals in het Z-A hoort. Puik eten deze avond! Vele verhalen werden uitgewisseld. Zoals bovenstaande verhaal met onze Zoele was volgens onze gastheren volslagen gekkenwerk! Het waren echte patriotten deze jongens. Zij sloten hun betoog af, You can take a Zoele out of the bush, but you can’t take the bush out of the Zoeloe. Standpunt duidelijk.
Het bier vloeide rijkelijk en er bleef geen enkel stukje voedsel over. Een avond zoals het hoort. Iedereen koos voor een vroeg nachtrust. Buiten was Suis inmiddels weer vol aan het oefenen. De sluizen stonden nog maar half open.

5 uur ging de wekker. Wat een nacht. Perfect bedje maar die regen en die wind. Alsof er continu een tornado over ons heen was gegaan. De meeste scheerlijnen van de tent waren losgeschoten. Wonder dat we er nog stonden. Shit het duiken, dat gaat natuurlijk niet door. Onze gastfamilie was zo vriendelijk om een belletje te plegen. De duim ging omhoog. Het duiken ging gewoon door. Bij dit bericht trok Jan wit weg. NU moest hij echt!

Gevieren zaten wij in de boot. Daarvoor waren we Jan al even kwijt. Hij had even een moment van bezinning nodig. We sneden met de boot door woeste branding en hoge golven, op weg naar onze duik spot.
De spanning was van sommige gezichten af te lezen. Iedereen was klaar om ach… BAAMMMM Met een enorme knal plofte de zuurstofring van onze blonde. Jan was er als de kippen bij. “You can take my gear, i will stay on the boat!” Jan zag het als een geschenk uit de hemel. Gezien het weer en de golven, liever hij dan ik. Een bevriende duikschool vlakbij op het water bood uitkomst. Twintig minuten later hoorde je zeven plonzen, inclusief Jan.

Gevieren daalde ze af. Mooi gezicht om ze te zien af te borrelen naar de bodem van de oceaan. Williswaar met een beetje vertraging door onze drijfwaardige Remco. Door een foutje in mijn gewichten in combinatie met het weer bleef ik uitstekend drijven. Enkele minuten later kon ik dan ook mijn duik inzetten. Hans was als een puppy. Die zag je overal en nergens. Waar een vis was, was Hans en waar Hans was, waren wij dan maar. Niet in toom te houden die gozer! Jan zwom rond als de volwassen hond die bijna aan het verzuipen was. Handen en voeten werden gebruikt in een onregelmatig ritme. De slappenlach hebben met duiken in niet chill. Remco dobberde er rustig achteraan. Door onze actieve puppy waren we helaas van het rif afgedreven. Na iets meer dan dertig minuten onderwater was het zuurstof op en moeste zij weer naar de oppervlakte. Samen met een super dive, dive pro ( deze man had echt alles wat er op duik gebied te halen was) kon ik samen met nog een mede duiker door. Enkele minuten later was ook hij out of air. Dit word zo wel een hele korte duik. Teleurstellend keek ik de dive pro aan. Hij gebaarde naar mij een nee. Een nee? Ik moest onderwater blijven en die richting opzwemmen. Hij kwam vanzelf wel naar mij toe. Ik zeg Zennn. Super vette ervaring om alleen in de diepte van de oceaan alleen over een rif te duiken. Inmiddels hadden we t rif weer terug gevonden. Dan voel je je echt zen meester! Nadat mijn dive master weer bij mij was gevoegd: “ DuuuuDDDDeeee!!!!! You bruuuuu!!! “rustig kwam een schildpad voorbij zweven. Plaatje compleet!

Bovenwater zag ik een groen, geel, paars aangelopen Remco. Het duiken was hem niet helemaal in de koude kleren gaan zitten. De vissen hadden voor vandaag wat extra voer gekregen. De stakker.

Na een krachtig ontbijt hing onze Tot weer in standje sport, stond de navigatie ingesteld, ruitenwissers op High en koersten wij richting Swaziland.