GGrerrruhhhh, pffffffffff, Grrerrrruhhh, pffffff

Nederland reist mee! Binnen zeven weken meer dan 1000 bezoekers op onze blog. Daar zijn wij toch wel een tikkie trots op! Drie hoeraatjes als dank!

Wij hadden voor deze week eigenlijk het idee om een blogje over te slaan. Druk, druk, druk. Vanaf zaterdag Zen zoeken en vooral VINDEN op Bali! Verder druk met vliegen, terrasjes uitzoeken, de lekkerste gerechten eruit vissen en rond sloffen. De eerste dagen met de slippers aan de voet zijn inmiddels ook gepasseerd.

Voor u een gelukkig feit, voor ons een ongelukkig feit, het snurken…..
U heeft reeds eerder kunnen lezen over onze erbarmelijke financiële situatie, wat wij uiteraard niet te veel onder de aandacht willen brengen. Dit zorgt ervoor dat wij zo nu en dan, om de kosten enigszins dragelijk te maken op onze schouders, op doorms slapen. Voor de minder bedeelde, of juist de veel beter bedeelde onder ons, dat zijn ordinaire slaapzalen. Verschillend van een bed of zes tot 30 soms 40 bedden per zaal. Ja, bij de grotere zalen is dat altijd geheid feest met snurken!
Inmiddels zijn wij getraind om de snurkers er zo uit te halen voor zij gaan slapen! Wij hebben besloten om geen omschrijving van de snurkende medemens te geven in deze blog. Puur om de verhouding in Nederland niet op scherp te zetten!
Menig woordenwisseling en frustratie heeft het snurken in de nachtelijke uren opgeleverd. Het motto is inmiddels, ik wakker, jij wakker. Dat ziet er als volgt uit.
Even een biertje voor het slapen gaan, slaap je net even wat sneller, oordoppen in, lekker liggen, klaasvaak uitnodigen, in slaap vallen, rond klokje van twee wakker worden. Ik hoor en voel de stalenbuizen van het bed trillen! GGrerrruhhhh, pffffffffff, Grrerrrruhhh, pffffff. Nee, geen geluiden van twee mensen die innig de liefde bedrijven maar hard gesnurk, onmenselijk hard!!! U zult het misschien niet geloven, maar sommige snurken met een volume van 80 decibel, dat gaat dwars door je oordoppen heen en het staal van de bedden trilt ervan! Maar goed, toch nog even proberen in slaap te vallen, frustratie, nog meer frustratie, om draaien, je zelf gek maken, nog meer frustratie en nu ben ik zat!!!! Trapje af naar beneden. Kijken hoe de beste man er bij ligt. Eerst met flaslight, kijken of hij daar op reageert, nee. Dan maar schudden, lukt ook niet. Aaahhh, kappen nou!!! Voet beet pakken, Jaaaa, met de lakens de tussen anders is het vies! En zijn voet omdraaien. Man schrikt wakker, kijkt een boze Bart in de ogen. Grrrrrr( Kan begrijpen dat je daar even van schrikt op dit tijd stip!) Doe varkens geluiden na, wijs naar hen en kijk boos. Ssssttttt. Sommige lachen aardig, steken een duim omhoog en draaien zich op. Hier hoor je vaak weinig meer van, met oordoppen in, wel te verstaan. Anderen worden woest en maaien je ongeveer je eigen bed weer in. Snel proberen slapen. Bij de diehard (hap)snurkers herhaalt dit ritueel zich soms drie keer per nacht! Afgelopen nacht was het helemaal bingo, de twee hardste snurkers maakte elkaar wakker! Dat was een soort symfonica in Singapore hostel! Ergo, het motto blijft, ik wakker, jij wakker! Maar wat ik nog steeds niet snap A, waarom worden ze (bijna) nooit wakker, B, waarom ga je op een doorm slapen als je zo hard snurkt! C, waarom gaat het tot laat in de ochtend door!

De vraag is begrijpelijk, welk voordeel heeft u aan deze naarstige situatie? Nou, ik ben mega vroeg wakker! Zo kan ik tussendoor tikken.

Zoals eerder beschreven hebben wij Hongkong ingekort.
Elke keer kregen wij het gevoel dat we vandaag nog de tickets moesten omgooien om naar Bali te vliegen en te gaan zennen. Maar goed.

China staat ruim in de top tien met hoogste gebouwen. Met de daarbij behorende skyline van Hongkong willen wij het ook wel even hoger opzoeken. Wij kozen uiteraard voor de hoogste van Honkong, tweede van China en vijf na hoogste gebouw ter wereld, het International Commerce Center, slecht 484 meters hoog. Voor de echte hoogtevrees freaks! Via tripadvisor bleek dat je naar de, bijna hoogste, verdieping van het International Commerce Centre kon gaan, gratis! Alleen moet je wel even drankje bestellen bij het Ritz Carlton. Dan gaan wij voor de optie, gratis met bestelling! Netjes werden wij binnengelaten door een piccolo. Ja, deze ambiance staat ons toch beter! Heerlijk deze luxe! Moet een zeer smoethie zoevende lift, zonder zelf op de knopjes te drukken, vlogen wij naar de 103e verdieping. Daar werden wij in deze zelfde luxe ambiance ontvangen! Wilde wij wat eten of wat drinken? Nou…. Doe maar eerst even wat drinken, kijken wij daarna wel verder. Op 4 meter van het raam werden netjes twee stoelen naar achter geschoven waar wij ons, inmiddels aan plastic gewende billetjes konden laten neer vlijen. Aaahhhh, dit zat lekker! Naast ons stond een vleugel en een Cello waar twee zeer muzikale mannen heerlijke muzikale klanken van bekende nummers het restaurant door lieten walsen. “Alstublieft heren, de menu kaart”. Met een snelle blik over de menukaart bleek dat je met gemak twee gold cards kon stuk slaan. Het werd een drankje met een soort apfel strudel. Mennn, wat was dit heerlijk. Alle smaakpappillen werden weer eens gestreeld met heerlijk kwalitatief goed voedsel. Daar wordt een mens vrolijk van. Zeker met dit uitzicht. Machtig mooi! Met de ogen dicht hebben wij de rekening betaald.

Voor de gelukkige die Hongkong bezocht hebben, kennen zij the Peak. Voor de mensen die het niet kennen, The peak is de nummer 1 attractie, zeggen ze, van Honkong. Je gaat met een kabeltram, stammende uit 1888 omhoog, komt in een futuristisch gebouw, mij iets te, gaat tig roltrappen omhoog, betaald (weer) voor een uitzichtplatform en je hebt een mooi uitzicht over Hongkong. Gaan we dit nu wel doen, gaan we dit nu niet doen. Hmmm, Het weer zit niet echt mee, het regent, het is koud, 17 graden en het is bewolkt. Sommige dingen moet je gewoon gedaan hebben, alé, wij naar the peak. Om dit proza een stukje te bekorten. Wij hebben het record gevestigd qua snelheid in het bezoeken van the Peak en niks gezien te hebben, de mist. Volgende keer weer naar Ritzy veeellll beter!

Singapore
Ook ons verblijf in Singapore hebben wij ingekort. De roep van Bali! Bali! Bali! Bali! Bali! Twee volle dagen Singapore. Wat is het hier warm vergeleken met Hongkong. Eindelijk kon de korte broek aan en de wandelende melkflessen tevoorschijn! Dit geheel complementerend met een luchtig T-shirtje en flipflops. Jef zag je zienderogen opknappen. Dit is zijn klimaat, alles lekker langzaam aan doen, beetje liggen, eten, rond sloffen en van de warmte genieten. De hele dag rond gehangen in het centrum. Hu? Wat zien wij nou? Een schip op het dak van drie gebouwen! Daar willen wij ook wel even op! Het voorste deel is voor de toeristen, het achterste deel, inclusief zwembad is voor de Jort Kelder, Meneer Drügen hotelgasten, rond de 400 eurootjes per nacht. Een nachtje boeken in dit hotel, zonder gesnurk? Al genietende van het uitzicht mijmerde ik weg over een nachtje in het hotel, heerlijk zwemmen met uitzicht over Singapore en luxe! Hmmm, crisis beraad!
Het voordek toont veel gelijkenissen met de Titanic, zullen ze dat nou expres hebben gedaan? Misschien dan toch maar geen nachtje in dit het hotel. (goed excuus)

De vorige avond waren wij tijdens een ommetje langs een verzamelplaats van kleine afhaalrestaurantjes gelopen met een gezamenlijk terras. Het eten zag er zeer appetijtelijk uit! Deze avond zijn wij die kant op ‘gesloft’. Bij een driftig, druk, hindoestaans baasje met semafoor snor ( van de tekenfilm dommel) onze aanstaande spijzen uitgekozen. Het zag er allemaal primitief, maar schoon, uit! Altijd een belangrijk feit in deze landen, je kan zien dat er met verse producten wordt gekookt. Na vijf minuten hoorden wij een vrolijke ting, ting, ting, ting en een hoop geschreeuw. “Gentle men, Gentle men, your foooddd!!!”Dit ten teken dat ons eten, vol liefde en passie, was klaar gestoomd om heerlijk door ons verorberd te gaan worden. Onze smaakpappillen maakte een vreugde dansje, het was goed en goed voor de portemonnee, een dubbel dansje dus. Met een goed verzadigd buikje gingen wij ten ruste tussen het inmiddels gestarte symfonica snurk orkest.

Na langzaam te zijn ontwaakt uit het als maar voortdurend snurk orkest moesten wij in dit hostel ons eigen ontbijt klaar maken. Wat? Maar dat hebben wij al bijna zeven weken niet meer gedaan. Mopper, mopper mopper.

Vandaag naar onze tjha, je kan het letterlijk nemen, “vrienden” in de dierentuin van Singapore Zoo.
Volgens de informatie was dat, zoals wij al vaker hadden gehoord, uitstekend met het OV te doen. Uit eerdere verhalen weet u inmiddels dat wij in Nederland al geen fan zijn van het OV. Laat staan in het buiteland. Maar ja, die taxi is natuurlijk toch even net dat slagje …….. Wij proberen toch een soort backpackers flow te krijgen. Eerst maar even een halfuurtje met de ondergrondse tokkelen naar het busstation. “A Singapore shuttle bus? No. Only normal bus.” En hoe lang gaat die “normal bus” dan duren? “Don’t know.” Aan Jeffrey zijn gelaatsuitdrukking kon ik zien dat het woord TAXI bijna in zijn voorhoofd gedrukt stond. Ahjho, dat klein stukkie met de bus kan toch wel. Uur later………….. “Taxi, Singapore zoo please!”
Mooie dierentuin hoor, dat Singapore zoo. Is gebaseerd op de in Australië befaamde Steve Urwin Zoo. Ja, die beroemde Australiër met zijn bijzondere expressie die het heden heeft verwisseld voor het eeuwige tijdens een gevecht met een pijlstaartrog. Gevalletje hoog moed komt voor de val. Zo her en der een gedenk element voor Steve is wat nog rest.
Leuk voor een dag vulling, Singapore zoo, niet heel bijzonder. Blijdorp is net zo leuk, al dan niet leuker, en net even dat kleine stukje dichterbij. Tipje van ons;)
Na een lange dag voortschrijden door the Zoo en ons zakgeld geteld te hebben besloten om met de taxi naar het hostel te gaan. Dat OV…..Nu heb je in Singapore drie verschillende taxi’s. Hongkong taxi, oude vierkante koekblikken rond 1990 met een wegligging waarbij je gelijk je begrafenispolis wil afsluiten. Comfort Taxi, nette Hyundai’s van een jaartje of twee oud ennnn… dan heb je de prestige. Mercedes E klasse of Chrysler 300C. De prijs verschillen moge u duidelijk zijn. Laat ons nou net overkomen dat er een 300C voor komt rijden als enige taxi. Nu zijn beide ondergetekende geen fan van de 300C, maar deze keer beviel het toch wel erg goed. Wat een comfort, ruimte en luxe. Even een halfuurtje genieten van een 300C. Wie had dat ooit gedacht.

Deze avond nog maar een keer bij chefkok Semafoor op bezoek gegaan. Of hij nog een topper had. Deze had hij zeker. “Ik zou zeggen, leef je uit!” Na tien minuten hoorden wij wederom een driftige ting, ting ting! Na ons bordje te hebben opgehaald, de dranken te hebben ingeschonken, dat moet je hier namelijk zelf doen en de eerste hap genomen te hebben was de smaak sensatie weer uit de kunst!

De dag des oordeels, in postieve zin dan! Baaaalllllliiiiiiiiii!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Beide hadden in de nacht wederom ruzie met het symfonica orkest en de afstelling ervan. Dan maar overdag slapen. We vlogen toch pas om 18:30 uur. Om een uurtje of één ontbijtje scoren bij een Franse bakker en beetje kansloos kletsen op een terras. Om half vier wilde wij richting het vliegenveld gaan. De weergoden vonden dat echter niet zo’n een strak plan. De sluizen werden werkelijk helemaal open gezet. Wat een regen. Doorweekt in de taxi met een boze chauffeur. Nu werden zijn leren zetels nat. De arme stakker.

Op zaterdag 1 december 2012 om 21:00 uur beleefden wij het bijzondere moment. Wij hadden de ‘touch down’ op Denpasar Airport. Het vliegveld stamt nog uit oudere tijden. Dat is wel even een verschil met de andere hyper moderne vliegenvelden die wij eerder gezien hebben. Na de douane beslommeringen netjes in de rij voor een “eerlijke” taxichauffeur en lieten ons vervolgens mengen in het drukke avondverkeer van Bali. Stipt om 23:00 uur waren wij in het hostel.

De eigenaar had een foutje gemaakt met de boeking. Er was één bed te weinig. Of wij het erg vonden dat één van ons op een luxe eenpersoonskamer wilde slapen. Ik was de gelukkig. Wat een top nacht, zonder, gesnurk!

Een scooter huren is hier nog goedkoper dan bijvoorbeeld een halve liter Heineken of een fles zonnebrand. Wij snappen het niet, maar vinden de prijzen prima. Beide miste de vrijheid van het hebben van eigen vervoer! Dat werd een 1+1. Na een Bali’s kwartiertje werden er netjes twee scooters voor gereden. Alleen eentje zonder benzine. “not good!” moesten we zelf maar even tanken. “Nee, nee, jullie gaan eerst er zelf wat bij gooien.” Nog een kwartiertje later snorden wij heerlijk over de Balinese wegen. Maximaal in de zonnebrand, helmpje, zonnebril, korte broek, T-shirtje en slippertjes aan en op onderzoek uit! Even gekeken bij welk resort we over zes dagen zullen neerstrijken, duikcursus regelen, lekker eten en door een beginnende hoosbui weer snel richting het hostel.

Voor het huren van scooters werden wij al gewaarschuwd voor de Balinese guardia civil. Deze is altijd op zijn hoede voor buitenlandse slachtoffers om zijn maandsalaris toch nog een beetje op te hogen. Wil de Nederlandse diender ook niet graag zijn salaris graag opgehoogd zien worden? Legaal dan wel. Aangezien wij redelijk bekend zijn met dit fenomeen hadden wij alle papieren netjes bij ons maar vooral ook in orde. Bijna Duitsachtig in ordung zelfs. Na nog geen tien kilometer te hebben gereden binnen Sanur was het bingo. Even aan de kant door de sheriff van Bali op zijn scooter. “Waar komen wij vandaan? Waar gaan wij heen? Waar verblijven wij? Hebben jullie papieren? Overal konden wij zeer netjes antwoord op geven. En de papieren? Ja hoor. Hier heeft u een heel pakketje. Rijbewijs, internationaal rijbewijs, paspoort, huurovereenkomst, scooter papieren, papieren van verblijf hostel, de visa en nog wat extra voor de show. De beste man was een beetje overdonderd door de twee bulken met papier de werden aangereikt. Hij begon te lachen, ‘Good, verry good! Enjoy holliday” Dat zullen wij zeker doen!

Vanochtend, nog geen twee uur geleden voor het plaatsen van deze blog gingen wij nog even eten in een tent dat was aangeraden door de duikschool. We hadden tot 12:00 uur de scooters. Klein stukje rijden en er staat een heerlijk Balinees ontbijt op ons te wachten. Het verkeer in Bali is nogal druk maar vooral ook chaotisch te noemen. Om te voorkomen dat mijn tweewielig motorvoertuig niet onder mij vandaan werd gereden stopte ik een kleine drie meter over de stopstreep bij een verkeerslicht. Jef stond er ongeveer 1,5 meter overheen. Gelijk hupte wij al achteruit om bij de stopstreep te komen. Wij waren echter al lang gespot door een in functie zijnde Balinese politieambtenaar die in gedachte zijn maandloon weer zag stijgen. “ Nice!!!!” Hij begon driftig te gebaren, te roepen en naar ons toe te lopen. Dit gaat Roepies kosten! GRrrrrr. Eerst maar even kijken of het pakketje papieren hem kan overtuigen. Bekwaam viste hij het internationaal rijbewijs eruit en de papieren. Streng wenkte hij ons mee te lopen naar zijn kantoortje. Ja, dit gaat echt Roepies kosten. Duur ontbijtje. Als twee reeds veroordeelde liepen wij achter de man aan. In het kantoortje reikte hij ons een boekje met Nederlandse tekst. Op welke manier wij wenste te voldoen aan dit onbehoorlijke gedrag. Jaja, ik vond het inmiddels tijd worden om in te grijpen. Mijn maag begon steeds meer te knorren en dit gaat natuurlijk nergens over. Hier gelden nog wel bijzondere cao voorwaarden voor de politie.
“Dear friend, we have the same job like you. We did it for our own safety and of the other drivers. This is my badge.”Even een foto laten zien in uniform en streng kijken. De beste man begon vriendelijk te lachen, gaf netjes onze papieren terug en wenste ons nog een goede reis. Saluut!

Helaas hebben wij nog geen foto’s van wonderschone Bali. Deze houden jullie te goed! Tijdens het schrijven van dit stuk zijn wij net 36 uren op Bali. Met de scooter zijn wij alleen in Sanur gebleven. Ik kan u alvast 1 ding verklappen. Voor de schoonheid hoeft u niet naar de plaats Sanur te gaan. Het is een badplaats, alleen dan zonder hoogbouw. Daarvoor moeten wij toch echt naar de binnen landen.

De komende dagen gaan wij eerst de onderwaterwereld van Indonesia op stelten zetten.’ Jef en Bart, die zijn er even niet!’

Mocht u willen denken in voorbeelden, Youtube, Jochem Meijer, Duiken op curcao. Have fun!

Zij die heen gaan groeten u!

En de reacties gelezen te hebben, misschien zelfs nog naar Canada!