Blup in bali

Ja, en dan zit we op Bali. Regelmatig ging ik achter mijn laptop zitten om te schrijven voor onze blog. Soms in de zon bij het zwembad, soms op het strand, soms bij onze bungalow, soms in het restaurant van het resort. Om goed in de stemming te komen deed ik een lekker muziekje op, colaatje erbij en type maar. Langzaam, tergend langzaam kwamen er woorden op het scherm te staan die samen een zin vormde. Het was onzin, het was bagger, het was kansloos, het was pleepapier, of zo als de Engelsen dat zo mooi zeggen ‘rubbish’! “Bertus, Dit wordt hem niet!” De conclusie werd getrokken. Reis moe! Kappen met de handel!

Nu, dertien dagen later zit we in het vliegtuig richting Australië, Brisbane. We kijken er naar uit. Vol enthousiasme weten wij dat er bij Hertz een blinkende huurauto op ons staat te wachten. Wij kunnen ons straks zetelen in luxueuze autostoelen, we kunnen zelf het contact omdraaien, de motor tot leven wekken, we kunnen zelf bepalen hoeveel paardenkrachten wij op de voorwielen loslaten en het belangrijkste, zelf bepalen waar we naar toe gaan. Beide missen het autorijden. Het ik al gezegd dat we er naar uit keken? De beste vriend van Jef is ook in gevlogen. Terwijl ik dit aan het schrijven ben is hij Brisbane voor ons aan het verkennen. “Ergens”, op een hoogte van 10km voelen wij ons gelukkig. Wij gaan nog niet naar huis. Hier begint het!

Maar hoe is en was Bali?

Voor de mensen die van samenvattingen houden.
20 foto’s in dertien dagen
14 duiken heeft Jef gemaakt
13 dagen totaal op Bali
9 uren heeft het gekost om een deel van Bali te zien met een chauffeur.
9 keer moesten wij tussen 06:15 en 7:30 uur ons bed uit
8 avonden bij het zelfde restaurant gegeten
4 duiken heb ik gemaakt
3 dagen lang heb ik getracht de golven te overwinnen op een surfplank
3 keer aan het strand gelegen
3 keer wezen zwemmen in het zwembad
2 keer wezen hardlopen
1 dag wezen raften
1 dag een scooter gehuurd

Om de dertien dagen op Bali samen te vatten in vijf A4 leek mij wat onmogelijk. Vandaar dat ik het deze keer over een andere boeg gooi.

Het zwembad
Voor de duikcursus hadden wij in de ochtend theorie. Beide haalde glansrijk het examen, 90% goed met precies dezelfde fouten. Wel heel toevallig. In de middag werd het bedampende lokaal verruild voor de plaatselijke piscine. Wij hadden een schattige Zuid-Afrikaanse blondine als instructeur. Ze wilde wel graag serieus genomen worden? Duiken is natuurlijk een serieuze aangelegenheid. Jaja, dat zal zeker. Ik had daar echter wat moeite mee. Het blijft er gewoon dom uitzien zo’n luchtinhaler in je mond. Zeker met de oefeningen die je moet doen. Onderwater zit je elkaar soms wazig aan te kijken wat toch de bedoeling is. Het kon ook niet anders dan dat dit ontaarden in de slappenlach. Met trots, nou ja trots, gaan wij de boeken in als het chichling team.
Tijdens het duiken bemerkte mijn ogen al dat het aantal chemicaliën waar het zwembad rijk aan was niet geheel goed waren voor lijf en ledemaat. 1 seconde je ogen open onderwater en het ontaarde alsof iemand een spijkermat in je ogen had gelegd. Na het succesvol afronden van deze duikmiddag zag ik tot mijn grote verbazing dat onze lieftallige instructrice groen haar had gekregen. Hierop volgde uiteraard een hoop hoon gelach. Waar ik echter niet bij stil had gestaan dit mijn haren, voor de duik in het zwembad, blonder waren dan die van onze suprium leader. Enkele ogenblikken later hoorde ik Jef zijn lach ontaarden in een lach waarvan ik even dacht dat hij er voor altijd in zou blijven. Mijn haar was zo groen geworden als kermit de kikker. Iets met pot en ketel…….

Hello Boy’s, Hello!!!
“Sir, Lady? Beautiful lady Sir! Free taxi to gorgeous lady’s? Hello boss from Europe, you would like some fun? Sir, Sir, you want original Bali lady? Hello, transport to real Bali Lady?”
“No thank you!” “No!!!” “No,No No, No! Samengevat, het bleek dat ons hostel, voor de eerste vier nachten, in de wijk stond van de dames van lichte zeden. Je kon een één uur, een avond, een nacht, een dag enz. deze dames tot je laten komen. Zij zouden de ‘gelukkige’ heerlijk in de ‘watten’ leggen. Volgens de aanbieders zou het een nacht zijn om nooit meer te vergeten. Een nacht tot in perfectie! Dit alles in ruil voor het achterlaten van enkele papieren Indonesische dukaten. Nou, dat is heel mooi. Maar wij hebben geen belangstelling! Dat laten wij wel over aan de andere toeristen van een jaar of 40 en ouder, van het mannelijk geslacht die hier veelvuldig aanwezig zijn. Wij sloffen wel weer rustig verder. Als wij verder liepen werd en vriendelijk gezwaaid en een fijne avond toe gewenst, zonder dame. Heel ontspannen allemaal!

De Smaakpolitie!
Als je over straat loopt vliegen de geuren en aroma’s van het bereiden van maaltijden zo je neus in en wekken een hongerig gevoel op in de maag. Het liefst wandel je gelijk naar binnen. Het water loopt je in de mond en de smaakpapillen staan in de aanval! De kilo’s die wij in Rusland, Mongolië en China hebben verloren worden hier ruimschoots gecompenseerd! Ik snap dan ook niet dat ze het lef hebben gehad om hier een KFC, Pizza Hut en een Mac te openen! Als Balinees zou ik mij zwaar beledigd voelen. Het grappige is dan wel weer dat het redelijk leeg is! En terecht! Ik zou zeggen, “teken de petitie van de smaakpolitie tegen KFC, Pizza Hut, Burger King en Mac Donalds op Bali!”

De kleine Vogel.
Door de duikschool werd een klein restaurantje aangeraden. The little Birth. Soort reggaetent. Klein, gezellig, leuk personeel, goedkoop en onwijs goed eten. Dat wilde onze smaakpapillen wel eens proberen. Gevolg, regelmatig hebben wij hier onze stoel aangeschoven. Meesters waren het met het bereiden van eten. Dat ga je in Nederland niet vinden! Er zat alleen altijd een klein adertje onder het gras. Zulke helden als het waren in het koken, zo beroerd was de logistiek. Regelmatig werden er enorme excuses gemaakt. Dit gerecht kunnen wij u helaas niet meer voorschotelen, of alleen zonder deze en deze producten. Ach, het andere is ook goed. “Maak maar wat.”
Om onze nodige vitaminen binnen te krijgen sloten wij altijd de avond af met een fruit plate. Deze varieerde elke avond van fruitsoort. Dat stukje logistiek weer. Zelf vind ik een banaan op zijn tijd erg lekker. Zeker niet op fruit plate. Na drie avonden “nee, sorry” op rekest te hebben gekregen, hebben wij het heft maar zelf ter hand genomen voor de vierde avond. Wij gaan vooraf zelf die bananen wel halen.
Op de markt aangekomen, bij de fruitkraam, moesten wij voor vier banen een godsvermogen afrekenen bij de vrouwelijke afzetter. We lopen wel even een stukje verder. Nog geen viertig meter verderop konden wij zes bananen kopen voor de helft van het geld dat bij de andere kraam werd gescandeerd! Schande is het, schande om arme Nederlands zo af te zetten! Wij konden dit niet zomaar over onze kam laten scheren. We konden het dan ook niet laten om toch even die viertig meter terug te lopen en met volle grijns en trots ons zakje met bananen om hoog te houden. “Miss, miss Taaddaaaa, very good Banana, very good price!!! Ze werd gek. Ze begon te schreeuwen, te gebaren, der ogen werden zo groot dat ze er bijna uit rolde. Driftig begon ze heen en weer te lopen. Even dachten wij dat het aanschuiven werd bij kleine vogel onder tomaten vlekken, peren en andere fruitsoorten op onze kleding. Snel zijn we maar weg gedribbeld op onze slippers. Dit alles werd gade geslagen door enkele verbijsterd toeristen. Haha. Tja, je blijft een Nederlander.
Bij de kleine vogel aangekomen, en na het verorberen van weer een zeer goede maaltijd waren wij toe aan het dessert. Of er bananen waren, “Nee sorry!” Er volgende vanuit onze kant een scene over het feit dat er weer geen Bananen waren. Dat kan niet als goed restaurant, waar slaat het op! Enz, enz., enz. Aan het personeel was te zien dat ze even totaal geen raad wisten met de situatie en deze twee Nederlands. Altijd even extra lang de spanning er inhouden bij de ander. Even van het moment genieten! Weer met een grijns van oor tot oor toverde wij het zakje bananen tevoorschijn. “Voilà!!!” Eerst werd er zeer verbaasd gekeken, even stopte de gesprekken en hoorde je alleen de reggaemuziek, de spanning gleed van de gezichten en veranderde in een geweldige lach. Of de bananen bij de fruit plate moeten, Jha, Duhh!

Bankroet
Wanneer wij over de boulevard van Sanur schreden werden wij vele malen aangesproken door verkopers. Of, zodra je ook maar 1 stap in een winkel zette kwamen ze naar je toe gevlogen. Super irritant. Even rustig rond kijken zit er niet. Er zit altijd wel iemand in je nek te hijgen. Als je 1 product pakt en weer neer zette staan ze al naast je met drie andere producten die ‘schitterend’ van kwaliteit zijn en een goede prijs! Vele malen bedanken wij ze en willen alleen even kijken. Sommige blijven maar door gaan. Ze blijven achter je aanlopen. Ze halen het bloed onder je nagels vandaan en zorgen ervoor dat wij op totaal verkeerde ideeën kwamen. In onze gedachten is meerdere malen een totale winkel inboedel richting de beste mannen en vrouw geslingerd met de tekst “Good quality, you buy, you buy? Gek werd je er van! Er waren gelukkig ook twee andere oplossingen voor de hand.
Bankroet in Indonesië betekent hetzelfde als bankroet in Nederland. Zodra de verkoper op ons afgestoven kwam zeiden wij gelijk, “sorry, bankroet!” heel zielig gezicht erbij trekken, schouders ophalen en ze dropen af. Andere reageerde tikkie vreemd. Jullie zijn toeristen, dat kan niet! Je MOET wat kopen. Dan kwam de bovenstaande optie weer boven. Gooien met de handel.
De ander was, ssstttt met je wijsvinger voor je mond. Ze begonnen gelijk zachter te praten, bijna te fluisteren. Dan nog een keer ssstttt en heel streng kijken. Ze snapten er helemaal niks van. Ze dropen af en bleven beetje verdwaasd met een ruime boog om je heen lopen. Zodra ze weer één woord zijden, sssstttt. “Yes, yes, sorry! Zo kon je toch nog rustig beetje rond neuzen.

Het Balinees rondje.
Om toch wat van het eiland te zien hadden we besloten om een dag met chauffeur het eiland te verkennen zoals de VOC dat enkele jaren geleden ook heeft gedaan. Zo snel mogelijk, niet te duur en af en toe een souvenirtje scoren.
Als eerste werden wij naar een zilversmid gebracht. Daar zou, zou, worden uitgelegd hoe sierraden van zilver wordt gemaakt. Na een wazige uitleg van drie minuten werden wij snel richting shop gedirigeerd. Wat wenste wij, iets voor moeders, vriendin, beeldje of gewoon iets voor ons zelfs. De prijzen zijn in Dollars. Is voor toeristen extra makkelijk. Ja, slim, wij zien ook gelijk dat iedereen wordt afgezet! Met een stofwolkje vlogen wij de shop weer uit!
De volgende plek was (kunst)voorwerpen uit Indonesischhardhout. De prijzen waren wederom astronomisch. Dan maar onze onderhandel blik tevoorschijn toveren en er voor gaan. Na enkele goederen bij elkaar gescharreld te hebben werden wij naar een soort lounge gebracht waar het onderhandelen begon. Vooraf hadden we een maximumprijs afgesproken. Na het trekken van heel veel moeilijke gezichte, zuchten, ogen wegdraaien, elkaar strak in de ogen kijken, met geld wapperen, even klein stukje weglopen, met de baas overleggen, boos worden, heel vaak BANKROET zeggen, driftig in Nederlands praten, wijzen en vooral heel zielig doen zijn we toch nog tot een redelijke prijs gekomen.
De volgende halte was een koffieplantage. Als de echt koffiedrinkende Nederlander Luwak (google) koffie leest, beginnen zijn ogen te twinkelen, loopt het water in zijn mond en rent hij naar de dichtstbijzijnde koffiewinkel om daar voor een schappelijk tien euro 100 gram gemalen Luwakkoffie te bemachtigen. Goed voor een bakkie of zes. Na wederom een korte uitleg van het één en ander en de Luwak Cat, waar de koffie bonen letterlijk als strond uitkomen konden wij plaats nemen op een veranda midden in de plantage. Wij kregen gratis, u leest het goed, gratis, drie verschillende soorten koffie, twee verschillende thee soorten en Balinese chocokoffie. Ik drink geen koffie maar kon het toch niet laten. Twee van de koffiesmaken waren goed weg te drinken. Al blijf ik het niet mijn dingen vinden. Als extra kon er tegen betalen, dat dan weer wel, een bakkie Luwak koffie besteld worden. Doet u er dan maar twee van. Volgens de verkopers zou deze koffie goed werken voor de “boem boem by lady”. Wij hebben hem maar niet uitgelegd hoe wij daar overdachten. Zelfs voor een niet drinkende koffie drinker was het bakkie goed te hachelen. Hierna volgde nog enig locaties die wij hebben aangedaan. Leuk om gezien te hebben. Niet heel boeiend.

Take the green wave!
Mijn tweede dag surfles begon om 8:00 uur. Jef was verder gegaan met het behalen van meerdere duik brevetten. Om 7:00 uur werd ik opgehaald. Waarom in vredesnaam zo vroeg. “Good waves!!” Er was niks aan gelogen. Strakke golven die kwamen aangerold. Meter of vier hoog die met een verwoestende slag omslaan. Schitterend gezicht. Je ziet een leeg strand, voelt een opkomend zonnetje op je huid branden, een zacht briesje streelt je huid, je draait met je voeten in het fijne zand, je ruikt de zee je, onder je arm een surfplank, je doet even je ogen dicht, denkt helemaal niks, helemaal niks, je geniet! Daarna open je ze weer, je ziet de golven om slaan. Hoe gelukkig kan een mens zich voelen. Zo dus! Het allermooiste hiervan, ik mag mij mengen tussen dit aangezicht samen met nog twee ander! Om stipt 8 uur raakten mijn voeten het water. Onder mijn rechterarm had ik mijn surfplank. De opdracht was duidelijk. Achter de groene wave zien te komen. Om de groene golf te pakken. The green wave is de aller eerste golf, gezien vanuit zee. Deze is nog groen omdat hij nog niks heeft geraakt. Hier kan je zeer goed op surfen. Na een half uur gaf ik het samen met mijn andere twee enthousiastelingen op. Elke keer viel er weer een betonnen muur op je. Als een pop werd je door de golf meegenomen. Je weet niet meer wat boven in onder is. Overal zit water. Onmogelijk om door the green waves van vier meter hoog te komen zonder techniek.
Na een uur de techniek onder de knie te hebben gekregen het nog maar eens proberen. Gedrieën gingen wij vol goede moed het water in. Onze instructeur voorop. Hij ging op de lijn van de the green wave zwemmen. Super mooi gezicht. Soms zag je hem in de golf, recht op staan. Daarna zag je iemand als een soort poppetje naar beneden kletteren. Met vereende krachten zijn we uiteindelijk aan de andere kant gekomen. Weinig kracht over om nog the green wave te pakken. Je mocht vijf pogingen wagen. Anders werd het te gevaarlijk in verband met vermoeidheid. Dit was heavy shit. Na de vijfde keer was je op. Je armen waren kapot van het peddelen. Buitenadem om elke keer weer uit de golf te komen happend naar lucht. Wat is het vet. Wat geeft het een machtig gevoel om op zo’n golf te kunnen staan. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat mij langste ‘ Green wave’ vijf seconden heeft geduurd voor ik met enorme kracht in de golven werd verslonden. Na weer op krachten te zijn gekomen de kleinere golven genomen. Max twee meter. Ook leuk als je vijftig meter staand over het water aflegt en zo vanaf je board het strand op loopt.

Het echte Bali.
Tijdens het verblijf op Bali miste ik het echte Bali gevoel. Eigenlijk geen idee wat het is, het Bali gevoel. Ik had het in ieder geval niet gevonden. Tijdens het eten in de kleine vogel waren wij aan de praat geraakt met een Nederlands stel dat een jaar hun veilige thuishaven en het harde werken heeft verwisseld voor het reizen om de wereld. Zij volgden ongeveer dezelfde route als wij. Het klikte gelijk goed. Diverse malen hebben we samen gegeten en een Bintangetje gedronken. Het lokale bier. Hij vroeg ons om op onze laatste echte dag te gaan raften. Heel strak plan! Jef moest nog 1 dag duiken en kon niet mee. Met ze tweeën inclusief kapitein zijn we aan de trip begonnen. De rivier was gunstig. Het was zeer goed te doen! Tussen door kon je nog even een normaal babbeltje voeren over van alles en nog wat plus de omgeving. Tijdens deze toch kreeg ik eindelijk pas het echte Bali gevoel. Niet al die tachtigduizend scooters om mij heen, zeurende verkopers, toeterende taxi’s, domme toeristen, betonnen gebouwen, stinkende straten en stampende muziek uit diverse restaurant. Hier was het onwijs groen, stil, geen gebouwen, veel minder mensen, geen uitlaat gassen. Zo herkende ik Bali als ik het voor mij zag toen ik er thuis over nadacht. Gelukkig nog op tijd het gevoel gekregen!

Zoals u wellicht kunt lezen hebben wij niet bepaald stil gezeten op het Indonesische eiland. In tegendeel! Waar wij dachten even de rust te pakken zijn we maximaal door gegaan. Wij hebben er, voor ons gevoel, alles uit gehaald wat er in zat. Het was top, het was goud! Maar idyllisch is (zuid)Bali zeker niet. Heeft u nog trouwplannen en u wilt de huwelijksreis van u leven, of gewoon uw huwelijksreis voor de twee, derde, vierde of vijfde keer beleven, sla Bali over. Ga naar Lombok, Java, Sumatra of één van de andere duizenden eilanden die Indonesië rijk is. Bali is opgebouwd als een eiland voor toeristen en dat zie je! Skippen dus!