Een mannen verhaal

“Simeon! Boehh!!! ” En duffe Simeon kwam met een grote glimlach omhoog vanuit zijn stapelbed. “Zijn jullie het?” Het was 3:30 uur in de nacht. Jef en ik hadden wederom een lange trip achter de rug. Bali, Brisbane. Na wat korte verhalen, een mede slaap genoot wakker te hebben gemaakt, zijn ook wij ons bedje in gegaan. Gedrieën gaan we de komende drie weken Australië veroveren.

Het hostel waar wij in sliepen was, kort samengevat, ruk. Inmiddels hebben wij ons de eigenschap eigen gemaakt, als het ergens niet bevalt, met rassen schrede weg gaan! Het was vrijdag 14 december. Onze auto zou 15 december klaar staan. Terwijl wij zwervend door de stad liepen kwamen spontaan, toevallig, niet geheel onverwacht en totaal niet gepland langs het Hertz verhuur centrum. Sommige dingen gebeuren gewoon. Al moet je soms een beetje sturen.

“Kunnen wij vandaag de auto op halen?” “Als u over twee uur terug bent staat er een glanzende bolide voor jullie klaar, de jongste uit onze vloot.” Dat horen wij graag! “Mogen wij ook kiezen, wij zijn nogal kritisch!” Nee, dat kan alleen op het vliegveld” Op hoop van zegen dan maar. Twee uur later, de benodigde handtekeningen te hebben gezet, de credit card door de pin te hebben gehaald, de sleutel in ontvangst te hebben genomen, de vrouw achter balie, die in Nederland had gewoond, vriendelijk de hand te schudden, konden wij plaatsen nemen in onze Toyota Camry. Glanzend van nieuwheid en nog geen 7000 km gelopen. Dat zit wel snor! Allll……. moet er wel bij verteld worden dat er her en der een kritische nood geplaats werd over de kwaliteit en ergonomie van Toyota. Maar goed, daar later meer over voor de auto liefhebbers.

Jef en ik hebben inmiddels het gevoel hoe zuidelijker wij in de Cambridge tijdslijn van 9 en 10 uur gaan, Irkoetsk, Mongolië, China, Singapore, Bali, hoe vriendelijker de mensen worden. Wat zijn die aussies relaxed! Helemaal Zen! Het lijkt wel alsof ze zich nergens druk om maken. Persoonlijk geef ik hier nogal de voorkeur aan! Bij de kassa is al meerdere keren vriendelijk gevraagd hoe het is, wat de dag gaat brengen en wat we in de planning hebben. Met een vriendelijke smile nemen we elke keer weer afscheid van de kassières. Dit is nog eens anders afrekenen dan in China.

Fraser Island (google!!!!!!)
Zaterdagochtend haasje repje het hostel uit! We zijn dik een uur te laat om uit te checken. Ook iets met het zoek raken van een parkeer kaart! Zal geen naam noemen. Na onze Zen weer gevonden te hebben in onze Tot zagen wij op het display van onze auto dat het geen elf uur was maar tien uur. Blijft ingewikkeld die tijd zones.

Zwevend, met een afwijking naar links, blijft Toyota, togen wij, met alle drie een glimlach op het gezicht, richting Hervey bay. Dit voelde goed. Eindelijk een eigen auto voor de komende twee maanden. Laat de kilometers maar komen!

Via Hervey bay kan je naar met een veerpont naar Fraser Island. Fraser Island is één van de mooiste eilanden van Australië. Het bijzondere aan het eiland is, je mag er met de auto op. Je moet alleen wel een 4wd mee brengen. Je kan Fraser Island ook zien als een stoute jongens droom. Ongelimiteerd scheuren met een 4wd over een eiland zonder asfaltwegen, bijna geen politie en kamperen in het wild!

Zo ruilde wij op een vroege zondagochtend onze Tot in voor een andere, drie jaar oude Tot(yota) Hi-lux, pick-up, met een 3.0L diesel motor. Volgens de grote baas van het bedrijf, goede auto, lekker zuinig en comfortabel. Niet stuk te krijgen door gasten zoals wij. Tanken zou niet nodig zijn. Jaja, dat zullen wij de komende drie dagen nog wel eens zien.
Rijden in het donker werd stellig afgeraden, rijden over het strand, tijdens vloed, is verboden. Vertel ons vooral niet, wat we niet mogen doen…….. Afijn,
Wederom werden wij vriendelijk uitgezwaaid met de tekst. “ Denk aan je moeder op de achterbank!.” Waarom zullen wij de moeders toch in Nederland hebben gelaten?

Na een 25k drive, zoals de aussies dat zo mooi zeggen, kwamen wij bij de veerpont. Op de pont kwam ik in gesprek met een gepensioneerde Aussie. “ Your car?” “Do I look that rich?” “Haha, Nuts!” Een leuk gesprek volgde. Volgens de beste man hadden wij de juiste auto te pakken. Deze auto had dienst gedaan in de mijnen van Australië. De rol kooi, de gele streep en de gaten in het interieur konden dat bevestigen. Niet kapot te krijgen. Na een jaar dienst in de mijnen gaan de auto’s eruit en in de verhuur. Goed voor ons kaliber toeristen. “Have fun!” Dat zullen wij zeker hebben.

Om stip 11:00 uur hadden wij de touch down met het strand van Fraser Island. De veerpond was een soort landingsvaartuig. Je moest er met enige souplesse, in zijn achteruit van af rijden, anders kon het nog wel eens fout gaan.

Als drie kleine kinderen in een snoep winkel zetten wij onze 4wd, op de high 4wd en ging het gas er op! We hadden een route meegekregen voor de komende drie dagen. Met een stofwolk in de achteruitkijkspiegel verdween de veerpont uit het zicht.

Het leuke van Fraser Island is, zeker als je dwars oversteekt, je rijdt elke keer door een ander soort natuur. Google kan dat heel mooi uitleggen. Als je er zo de eerste keer door heen rijdt is het heel bijzonder. Elke keer weer een andere flore en fauna. Soms nog met geen twee minuten rijden. In het binnenland is het een regenwoud, aan het strand heb je kleine boompjes en struikjes. De rest zit er tussenin.
In Australië is het momenteel zomervakantie. Wij hadden een grote drukte verwacht. Het bleek gelukkig niet het geval te zijn!

Gebeurtenissen op Fraser.
Op een klein deel van Fraser Island is er telefoonbereik. Eén van ons drieën wilde graag bellen. Wij hadden ons kamp achter een duin, aan het strand, opgeslagen. Helaas zonder bereik. Eerst even eten. Na ruim 1,5 kilo vlees met zijn drieën verorbert te hebben was de avond gevallen. Het was donker en vloed, een uitstekende combinatie om een ritje te maken. Jef was navigator, Simeon voorzag ons van extra licht, eten, drinken en ik was chauffeur. Wij wekte de 3.0 liter te leven en reden het strand op. Men wat was het donker, het strand was inmiddels aardig smal geworden. Door de harde wint hing er een soort mist. Door het grote licht van de koplampen leek het net een witte muur. Dit gaf tenminste een beetje spanning. Langzaam werd de rechtervoet steeds dieper ingetrapt. De snelheidsmeter ging gestaag omhoog. De klappen door kuilen, hobbels, beekjes en aanstormende golfen werden steeds harder. Soms werd de auto door het water opgetild, even enkele seconden stuurloos, een muur van water hoorde en zag je over de auto heen komen. De ruitenwisser op de hoogste stand, stuur met twee handen vast en gaan! Na 20 min rijden werd onze doorgang gehinderd door een beek die uitmondde op het strand. De zee was op zijn hoogste, het strand te smal en de beek te diep. Al spinnend maakte wij een U turn en gingen vol gas weer terug. Terug ging het nog harder. Met snelheden tussen de 80 en 100 km/u vlogen wij weer naar onze tenten. Wat was dit mooi, wat is dit schitterend. Als een kind zo blij! Langs het strand zwaaiden mensen vrolijk naar ons als wij voorbij vlogen. De wat oudere mensen schudden bedroevend hun hoofd. ‘ The freaking dutch people!’

Bij ons kamp zagen wij drie dingo’s weg springen. De plaatselijke bewoners van het eiland. Dat is leuk! Dat we ze ook nog in het donker zien. Soms keken ze achterom en zag je hun ogen glinsteren in het donker. Wij stapte uit, voelde de warme wind door onze haren gaan, de golven hoorde je met immense kracht inslaan op het strand. Dit klinkt als het ideale klimaat om te slapen. Tot onze spijt zagen wij dat onze voorraadboxen met eten waren omgegooid. Om onze tenten heen leek het één grote vuilnisbelt. Overal lag afgekloven eten. Vooral de frisherment friends hadden gretig aftrek gevonden. Gevolg, wij zaten zonder eten. Is dit geen droom vakantie?

Parijs Daker.
Voor de tweede dag was er een route uitgestippeld. Al het verschillende flora en fauna in één route. Begin tijd in verband met vloed. 6:00 uur. Om 9:30 uur reden wij het strand op. Het was wederom vloed. Het voordeel hiervan was dat het lekker rustig was. Na wat vakantie kiekjes te hebben genomen moesten wij volgens de route het binnenland in. De route betrof ongeveer 50km. Het zand was zeer zacht. Je zakte er behoorlijk in weg. Alleen met 4wd Low gear kon je er door heen ploeteren. Zeker in het begin stuk. Het schoot niet op. Gemiddeld reden wij 15km per uur. Even is leuk maar naar 1 uur zo gehobbeld te hebben waren we het zat. Dit ging veelte lang duren. De taken werden weer verdeeld. Jef, navigator, Simeon, eten, drinken en opletten voor mooie kiekjes van het landschap, ik chauffeur. We gokte erop dat we met hogere snelheden de Low gear niet meer nodig hadden en schakelde over op High. Voor de niet techneuten. Dan kon je harder rijden met 4wd. Het gas ging er volop!
De concentratie was hoog in de cabine. De weg ging omhoog, omlaag, bocht links, bocht rechts, steen hier, steen daar. Bomen langs de kant van de weg. Je voelde de klappen door het stuur hen komen. In mijn binnenspiegel en ooghoeken zag ik Simeon en Jeffrey stuiteren op hun stoelen. Beide met een glimlach op het gezicht. Je hoorde de motor brullen en de turbo naar lucht happen. De weg werd steeds smaller. Aan het stuur voelde ik dat de ondergrond harder werd. Het stuiteren ging over in klappen en overheen vliegen. Je hoorde aan beide taken tegen de buitenspiegels aan slaan. In de achteruitkijkspiegel was het een grote stofwolk. Wij voelden ons als of we aan het strijden waren voor de eerste plaats bij een Paris Dakar Rally. Wat was dit mooi. Max toegstane snelheid was 35 km/u. Sommige stukken werd met moeite 60, 65 km/u aan getikt. Harder was niet mogelijk. Te weinig grip, slecht zicht vooruit, mogelijk aankomende auto’s maar vooral spoorvorming. Je voelde de auto glijden over het traject, zoeken naar grip en opeens weer met mag 5 vooruit schieten. Wij dachten aan onze moeders op de achterbank. Mag dit, nee dit mag niet! Is het gevaarlijk, ja dit is gevaarlijk, is het leuk? Dit is geweldig, dit is machtig, dit is kicken, dit is topsport. Zo hoog als voor dit traject de snelheidsmeter stond, zo laag begon de brandstofmeter inmiddels te staan. Op 1 tank gaan wij dit niet halen. De kilometers vlogen onder ons door. 1 auto schoot voor ons aan de kant zodat wij letterlijk voorbij vlogen. Met een brul bedankte wij ze. Aan het einde, vlak voor het strand voelde en hoorde ik een gigantisch klap. Deze had ik even over het hoofd gezien. Je voelde hem in je nieren. 50 meter verder begon het strand. Als draaiden en leefde nog. Het feest was voor vandaag voorbij. Langzaam draaide wij het strand op alsof er niks aan de hand was. Het was eb. De volgende hebben we het opnieuw gedaan, de rollen hebben we omgedraaid. Jef als chauffeur, Simeon als navigator ik voor eten, drinken en de vakantie kiekjes. Wat kan een mens toch een plezier hebben.

Van de verzekering van het verhuurbedrijf mochten er helaas maar twee personen rijden. Ervaring had geleerd dat er met drie of meer bestuurder meer schade zou worden gereden. Wij prijzen Simeon dan ook dat hij deze ontbering heeft moeten doorstaan en alleen (stiekem) heeft kunnen rijden.

Fraser Island vind zichzelf, als organisatie zeer eco friendly. Dat is natuurlijk heel mooi dat je al die maffe toeristen grof geld laat betalen om op het eiland te komen. De rangers kunnen met dat geld hun salaris innen en het eiland onderhouden. Als je het allen echt eco friendly bekijkt is dat eco friendly totaal niet van toepassing. Met een veerpont ga je naar de overkant. Liters diesel gaan er door heen. Alle auto’s moeten 4wd hebben. Wij reden ongeveer 1 op 2 a 3. Er rijden ook grote 4wd bussen rond om toeristen rond te brengen. Als zij gas geven stijgt een menig rookpluim omhoog. Ze hebben eigen vliegveld voor de iets meer bedeelde zoals wij. In de avonden gaan er liters drank door heen. De Dingo’s eten het eten op van toeristen zoals wij, die denken dat ze hun eten goed hebben opgeborgen en zo kan ik nog wel even door gaan. Echt eco friendly? Nee.

En dan zit je vast…..
Heel mooi dat 4wd. Menig traject hebben wij goed doorstaan. Tijdens het rijden krijg je er ook steeds meer handigheid in om door een grote zandbank te ploeteren. Ondanks onze zeer hoog aangeschreven driving skills:P zijn wij toch twee keer vast komen te zitten. Op de eerste dag, op een duin, precies 15 meter voor het strand. Een half uur later, met het zweet op onze rug, compleet onder het zand kwam de auto weer los. Met een noodvaart vloog Jef omhoog de duin over en het strand op. Dit met de gedachte het niet nog een keer te laten gebeuren.
De tweede dag hadden wij onze slaapplaats bedacht aan een meer in het midden van het eiland. Ik draaide van het strand af de zandbak in wat door moest gaan voor een weg. Langzaam gingen wij steeds langzamer en vloog het zand ons om de oren. Dit was ruk, weer vast. Deze keer goed vast. Met het schepje wat we mee hadden begonnen we weer te graven. Een paar planken die we hadden gevonden deden dienst als rijplaten. Enkele auto’s probeerde het zelfde trucje als wij maar zwaaide op tijd af. Na 20 minuten ploeteren dachten wij het goed voor elkaar te hebben. Twee planken onder de achterwielen. De voorwielen zand vrij gemaakt en proberen maar. Binnen 30 seconden stonden we nog dieper vast. Dit wordt een uitdaging. Opeens hoorden wij uit het bos geronk van diesel motoren op vol vermogen. Hobbelend en stuiterend kwamen er vier Toyota land cruisers aangestormd. Alle vier de auto’s stopte. Alle vier de auto’s hadden een gids achter het stuur. Aaa, vandaar dat het jullie wel lukt. Hij verblijde ons met de mededeling dat wij hier zelf nooit zouden uit komen. We zaten te diep vast. Hij ging ons wel helpen. Wat wij echter niet hadden gezien dat de passagiers van deze karavaan allemaal vrouwen waren. Bij de sleepactie moest de auto leeg. De overige auto’s vonden het een mooi stop voor pauze. De achterdeuren werden op gegooid. Er kwam een knappe dame in bikini uit, daarachter nog één en nog één en nog één het ging maar door. Allen strak van figuur, mooi gebruinde huid en in bikini. Vriendelijk lachend, zwaaiden, aaahgut roepend en foto’s makend liepen ze ons voorbij. Het leek bijna een video clip. En daar stonden wij dan, naast onze vast gelopen auto, compleet onder het zweet en zand met vuur rode gezichten. Is dit nou pech of geluk hebben? Ik weet het niet. In totaal waren het 36 vrouwen die op ons moesten wachten en toe keken hoe wij eruit werden getrokken. Met gemengde gevoelens reden wij tien minuten later weer over het strand. De weg die wij hadden gekozen was volgens de gidsen voor vandaag onbegaanbaar. Wij rijden wel een stukje om. Dag vier gelukkige gidsen!

De laatste nacht sliepen wij bij een meer. Lekker rustig. Bijna geen toerist te bekennen. Na een heerlijke duik en wat gegeten te hebben zaten we nog wat na te tafelen. Gek werden we van de vliegen en muggen. Er was slechts één remedie. Het bed in. Om half negen lagen we in ons tentje om te slapen. Om half vijf werd ik ruw wakker door een klap. Alsof de derde wereldoorlog was uitgebroken. Het onweerde als een malle. Flits, bam, flits bam. Het onweer was precies boven ons. Het regende behoorlijk. Alle drie de tenten waren lek. De regen viel gelukkig mee, maar die klappen…

Ondanks dat we op Fraser Island getankt hadden redden wij het net de veerpont terug naar het vaste land te pakken. Op de ferry terug naar het vasteland zei niemand wat. Iedereen was stil van de afgelopen drie dagen. Die waren machtig mooi! De auto moest af getankt terug worden gebracht. Bij het eerste tankstation zijn we gaan tanken. “Jef, we kunnen gaan hoor, start nou maar!” “Hij doet het niet!” “Ja, dat zou ik ook zeggen, start dat kreng nou maar, we zijn er wel klaar mee!” Tot onze spijt was onze auto overleden. Hij gaf geen kick meer. En daar stonden we dan bij een tankstation. Drie dagen knallen op een eiland, geen centje pijn. Bijna thuis, kapt ie. Dan maar bellen met het verhuur bedrijf. Klein uur later stond onze motorkap open en stond er een monteur, die verschrikkelijk meurde, onze motor te bekijken. Het was voor hem een mysterie.

Vanuit Hervey bay zijn wij naar Byron bay gereden. Dat is nog eens een hippie stad. In de avond staan er op de hoeken van de straat allemaal kleine bandjes muziek te maken. Iedereen is relaxed. Mannen en vrouwen lopen te flaneren over straat. Het lijkt wel of iedereen hier hele dagen in de sport school zit zo afgetraind zijn ze hier allemaal. Volgens Jef kon je het ook andersom bekijken. Iedereen die in de sportschool zit loopt veel over straat. Puntje te pakken!

Het strand is groot en mooi. Super rustig en voor Simeon belangrijk, er kan tenminste gevoetbald worden. Twee nachten zijn wij in Byron Bay verbleven. Even beetje rust pakken. In twee etappes zijn wij naar Sydney gereden. Beide dagen volop regen onderweg! Is dit nu Australië?
Vanuit Sydney gaan wij ook onze kerst groet doen! Het kerstgevoel hebben we niet. Soms hoor je in de winkels wat kerstliedjes voor bij komen, her en der hangt een kerstversierinkje, stelt weinig voor. De temperatuur is rond 25 graden bevorderd het gevoel nou ook niet echt!

Voor de kerstdagen hebben we nog geen planning. We zien het wel. Genoeg te doen!

Iedereen willen wij weer bedanken voor de reacties. Elke keer kijken we weer uit naar reacties! Blijft super leuk om te lezen!

Wij gaan nog even wat zon uurtjes pakken!

Merry Christmas vanuit Sydney,

Simeon, Jeffrey en Bart


P.s. De foto's staan klaar om erop gezet te worden. Waarbenjij.nu heeft alleen ff een storing. Ze gaan nog komen!