Tak in je oog

Na bijna tien dagen te hebben gekrampeerd werd het wel weer eens wat tijd voor luxe. Wij hadden één van de goedkoopste hostels van Melbourne uitgekozen. Zaterdag is uiteraard een stapavond. Het was dan ook niet toevallig dat wij precies op zaterdag in Melbourne aankwamen. Een alcoholische versnapering was wel weer op zijn plaats. De afgelopen tien dagen leek ongeveer op een detox programma van de verslavingszorg.

Op onze Doorm verbleven 16 gelukkige zieltjes . Al deze gelukkige zieltjes op één kamer, en wel te verstaan met ÉÉN raam levert een lucht op waar een gemiddelde politiecel lekker bij ruikt. Het hostel was helaas volgeboekt en er was dus weinig te resten, behalve, het te accepteren. Het zware leven. Gaat het niet zoals het moet, moet het maar zoals het gaat. Uiteindelijk wen je er aan. Ranzig bleef het wel!

Bij het proef liggen op mijn riante bed bleek deze echter zeer goed te liggen, boven verwachting zelfs, ik kon helemaal mijn geluk niet op toen ik bemerkte dat ik ook nog eens een donzen dekbed had! Haahaah, dat wordt lekker slapen. De badkamer kwaliteiten werden tevens snel geïnspecteerd. Drama. Soms was het water geschikt om er een heerlijk bakkie thee mee te zetten, het andere moment zou het niet misstaan om een heet aangeblakeerd persoon even af te koelen zo koud dat het was. Er tussenin bestond bijna niet. Afijn,

Nu, meer dan een maand in Australië te zijn begint het leven zeer goed te wennen. Na het reizen door Rusland, Mongolië, China en ga zo maar door merk ik dat ik het ‘makkelijke’ leven hier erg waardeer. De mensen zijn goed te verstaan, willen je graag helpen, het kleinste gehucht kent nog een supermarkt en bovenal, het is hier gewoon relaxed. Ideaal!

Diverse malen zijn Boyd en ik erop uitgetrokken om Melbourne op zijn
mooist te zien. Het is ons niet echt gelukt, of het is er niet. Zo mooi, gezellig en veelzijdig als Sydney voor ons was, zoveel moeite hadden wij met Melbourne. Het kon ons niet echt bekoren. Maar…… er was echter één highlight.

Vanaf het begin dat ik Boyd in Sydney leerde kennen had hij het al over de Australian Open. Dat was een moetje. Als oud tennisser moest hij het gewoon zien. Als niet tennisser, kon ik dat zeer goed begrijpen. Boyd wist uiteindelijk ook mijn interesse te wekken voor een potje tennis in het Rod Laver Arena. Maar welke dag moeten wij dan gaan?
Midden in Melbourne, in een park werden er live beelden uitgezonden van de AO. Een restaurant vlakbij wekte onze belangstelling met de lijst verschillende biersmaken die zij hadden. Dit zou dan wel een biertje worden met een gouden schuimlaag. Nadat wij ons spaarzame geld hadden geteld konden wij het niet laten om onze klinkende munten in te ruilen voor een gele rakker. Wat smaakte deze heerlijk. Heerlijk in een stoel, op een terras, in het zonnetje, graatje of 25, tennis kijken op een groot scherm. Wetende dat het in Nederland inmiddels sneeuwende was versterkte het gevoel nog meer.
Door onze focus op het scherm bemerkte wij niet dat er zes
gepensioneerde uit New Zeeland aan onze tafel waren aangeschoven, alle uit de banken wereld en bekend met de Nederlandse smaak van bier. Welk bier wij als Nederlands zouden aanraden en wij hadden gekozen. “Uuuuh, de goedkoopste, nog steeds 8 dollar per glas, ongeveer zes euro, is Chinees bier, smaakt naar Heineken maar lekker.” Als dat echt zo was kregen wij een rondje van hen. Het tweede rondje smaakte nog beter, een gratis biertje met de bovenstaande omschrijving. Ik zal het er verder niet over hebben, maar zo zien wij het graag! Uiteraard ontaarde het in een discussie welke dag wij naar de tennis moesten. De New Zeelanders waren speciaal voor de OA gekomen. Zij gingen op dinsdag. De kaarten waren helaas uitverkocht. Ik werd nog enthousiaster.

Na wat informatie te hebben ingewonnen via de Nederlandse lijnen besloten wij om op woensdag avond 16 januari naar de AO te gaan. Djokovic, de nummer 1, tegen Giraldo en V. Williams tegen Cornet, dit zouden waarschijnlijk snelle potjes worden. Met een oranje pruik, een Hawaï slinger en een mega zonnebril namen wij plats in het Rod Laver Arena. Let the game begin!

Bij binnenkomst eerst even rond gehobbeld over het terrein. Buiten vinden de tennis wedstrijden plaatsen van de tennissers die zich een weg naar de top aan het vechten zijn of hen plausibele positie kranig staande proberen t houden. Leuk om te zien, leuk om te ervaren maar hier kwamen wij natuurlijk niet voor. Wij kwamen voor het echte werk. Om 19:00 zou het spektakel in Rod Laver beginnen. Wij hadden een plaatsje weten te bemachtigen bijna bovenin, uiteraard bij andere Nederlanders. Het zicht op het veld was goed. Na een kleine introductie kwamen Willliams en Cornet het veld op dribbelen. Het stadion was nog niet eens half vol. Hierin zie je toch het verschil tussen een vrouwen en een mannen duel. Enkele ogenblikken later hoorde wij het gekreun van twee vrouwen waarbij het geluid zo overgeplaatst zou kunnen worden onder een andere menselijk bezigheid. De really’s tussen de vrouwen waren kort. Zaten leuk stukken tussen om te zien. Als niet tennisser had ik het al prima naar mijn zin. Boyd zag ik zo nu en dan gapend weg kijken. Hij wachtte duidelijk op de mannen. Ik vond het in ieder geval mooi om te zien. Het werd 6-3 en 6-3

Na nog geen uur en twintig minuten was de partij geslecht. Miss Cornet gooide nog even tussen de laatste paar slagen als frustraties haar racket op de grond. Dat leverde mooie reacties op uit het publiek. Meer afkeuring dan begrip. Is het bij voetbal toch wel anders.

Djokovic en Giraldo kwamen het veld kwamen op lopen, Boyd was opeens weer helemaal bij de pinken. Duidelijk verhaal, hier was hij voor gekomen. De nummer 1 van de wereld tegen een aanstormend talent van hoge klasse. Dit moet een mooi pot worden. Helaas zijn mijn verslaggevings skills niet zoals Mart Smeets en heb ik waarschijnlijk nog minder kaas gegeten hoe een tennis wedstrijd bij de OA te verslaan maar…. Het was een duidelijk geval hoe je een beer tegen een mens ziet vechten. Wat de beste Giraldo ook deed, Djok was hem altijd beter af. Ik geloof niet dat het de beste wedstrijd van het toernooi is geweest. Gelukkig ook niet de kortste, snel ging het wel! Maar ik vond het machtig om het gezien te hebben en te ervaren! Ik had niet verwacht dat ik het zo leuk zou vinden. Met een geluk makend gevoel liepen beiden onder getekende, met een oranje pruik, aan het eind van de avond naar huis. Dit was het mooiste van Melbourne.

Ook de staatskas van Melbourne moet gespekt worden. Een duidelijk geval daarvan is het parkeren. Een dagje parkeren kost rond de 50 dollar. Ja, dat is veel geld. Een boete kost 70 dollar. Dat maakte voor ons een snelle rekensom. Driedagen niet betalen om te parkeren kan ons max 70 dollar kosten. Scheelt toch nog aardig wat met 150. Een ander optie was je auto een eind verderop te parkeren, nog steeds betalen en een marathon lopen. Uiteindelijk koste ons het parkeren in Melbourne voor drie dagen, 70 dollar. De beste beambte had alleen een fout gemaakt met het bord. Ik.. kon….. het… dan…. Ook…. Niet….. laten….. om even een bezwaar briefje te tikken. Hebben we in ieder geval 90 dagen uitstel en de administratiekosten eruit.

Great Ocean Road,
Iedereen die in Australië is geweest kent de Great Ocean Road (google) of heeft hem gedaan. Wij hadden ruim de tijd ervoor uit getrokken. We hebben tenslotte toch, de tijd! Op een regenachtige ochtend reden wij weg uit Melbourne opzoek naar de zon en mooie vergezichten! Voor het eerst in mijn backpackers carrière ben ik naar een tourist information point gegaan. Het leek ons slim om eens goed voorbereid op pad te gaan. Een gepensioneerde dame hielp ons uitstekend. Uitgerust, bepakt en bezakt begonnen wij aan onze Great Ocean tour. Muziekje aan en genieten maar. Langzaam begon de weg steeds meer te slingeren, scherpere bochten en kwam de kustlijn mooi in zicht. Misschien zie je ons nog eens terug in een film scene, zo mooi dat het is!

Onze gepensioneerde had als tip gegeven om naar de vuurtoren uit 18 zoveel te gaan. Voor de vuurtoren had je twee prachtig grote parkeerplaatsen, wij kozen een mooi plekje uit en gingen op cultureel erfgoedonderzoek uit. Met mooie uitzichten over de GreatOcean was het een pracht spot om te beginnen. Lekker rustig, weinig toeristen, maar geen 141 dollar waard. Wij kwamen terug bij onze Tot, precies in het zicht van de bestuurder zat een net stickertje geplakt met daaraan iets, iets voor mij heel herkenbaars, iets niet goed, iets wat geld kost, veel geld, kansloos geld. Langzaam stapte ik uit de auto, Boyd keek mij aan, “wat is het?” Nog langzamer trok ik het los. Vol afgrijns vouwde ik het briefje open. Shit, Kak, Grrrr enzz. Ik zocht snel het vakje op met het geld bedrag. Ik zag een 1 een 4 en nog een 1. Kut! Nog een bekeuring. Deze stond alleen niet in de planning. Verboden te parkeren? Waar? Ik had de auto geparkeerd tussen andere auto’s. Op ongeveer 2,5 meter hoog, tussen de takken hing inderdaad een bordje, 10 bij 20 centimeter, verboden te parkeren. Nou, het vorige bezwaarschrift stond nog vers in de computer. Op naar de tweede. Wederom een uitstel van betaling.

De ambtelijke macht gaat onze Great Ocean niet verpesten. We hebben tenslotte nog niks betaald. Met een slakke gang vervolgden wij onze weg. Het is een mega mooie route, mooie kust lijn, de zon hadden we inmiddels weer gevonden, of de zon ons. Na een paar uur, rijden, stoppen, foto’s maken, genieten, weer verder rijden, even eten met mooi uitzicht, lekker colaatje, gingen wij opzoek naar gratis campings, ja gratis campings, dankzij onze voorbereidingen, jaja, we leren wat, hadden wij die snel gevonden. We moesten alleen 500 meter gaan slepen met onze spullen. Inmiddels zo lui, dat doen we niet. Op naar de volgende.

Midden in de bossen was een open veld met diverse plekken om te kamperen. We konden onze tent zo naast onze auto neer zetten. Overige luxe faciliteiten waren alleen in een mannen en een vrouwen toilet. Nadat wij ons kamp hadden ingericht kwam er nog een witte Tot aan rijden. De bestuurder kwam mij ernstig bekend voor. Denk, denk, denk, hersenen staan inmiddels in Zen stand! Dan maar op voor het praatje pot en kijken waar hij vandaan komt. Aaah, abcoude… denk, denk, denk… welke school, Utrecht Aaahh, ik heb met u in de klas gezeten! Tja, als je ouder wordt vergeet je dingen of komt het door Australië dat je dingen over thuis vergeet? Grappig blijft het in ieder geval! De komende drie dagen zijn wij, samen met zijn overige gezelschap, een Duitse dame en een Canadese dame verder gaan reizen.

Bimbipark is een berucht park, daar lopen de koala’s, Wombat’s en nog veel ander Australisch gespuis, zoals vliegende herten heerlijk over de camping. Je moet er wel tegen kunnen. Ze komen heel dichtbij, of, zoals we al eerder mee hadden gemaakt, krijgen vliegles over onze scheerlijnen. Inmiddels hadden wij al diverse koala’s gespot. Ik had er nooit bij stil gestaan welk geluid deze beesten nu eigenlijk maakte. Zolang deze beestjes hun mond houden zijn het hele schattige, pluizige, lieve troetel diertjes, als ze hun mond open trekken…. Dan vervliegt alle schattigheid en liefde. Het lijkt net of er een grizzly beer van 2 bij 2 in de bomen hangt. Wat een geluid!

Het was zaterdag avond, het leek ons leuk om in de avond rond een kampvuur een extra outback gevoel te krijgen. Dit was gelijk het einde van de Great Ocean. Zo enthousiast als Boyd is, was hij vol overgave begonnen met het maken van een kampvuur. Ik zat nog even rustig in de auto te lezen. In de achteruitkijkspiegel kon ik Boyd bezig zien. Een drukdoenerij van ja welste. De vlammen kwamen steeds hoger. Hij had het kampvuur onder takken van een boom gemaakt. Zou ik er wat van zeggen of het gewoon laten gaan. Mijn boek was spannend, het zal wel goed komen. Toch werd het steeds geler en geler om mij heen. Die vlammen kwam nu wel heel hoog. In de auto begon het inmiddels te stinken. De warmte begon ik inmiddels ook te voelen. Opeens vloog de deur open plofte Boyd op de stoel. Het vuur begon gelukkig al in heftigheid af te nemen. “Je laat het park toch wel staan?” “Ja man, ik heb een tak in mijn oog gehad.” Owww, dat is matig, zeker hier.
Na de ogen te hebben uitgespoeld, rust te hebben genomen, werd het niet beter. Boyd zijn oog bleef tranen. Inmiddels was het na twaalf in de nacht. Zo gaan we de nacht niet door! Na Boyd te hebben ingeladen in de auto zijn we naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Al slingerend tussen de koala's, skippy’s en het andere Australische gespuis bereikt wij, sneller dan verwacht het ziekenhuis. Boyd mocht gelijk gaan liggen. Wij werden geholpen door Arie de Leeuw. Hij spraak dan weer geen Nederlands. Arie en zijn assistente hadden alleen geen idee wat ze er mee aan moesten. Oogletsel hadden ze zelden. Het was zeker meer dan een jaar geleden. Ze konden wel even de arts bellen. Wijs plan. “De arts wil komen, hij heeft alleen wel jullie toestemming nodig.” “Ja, laat maar komen!” “Dat kost u wel tussen de 700 en 800 dollar. Heeft u dat?” “Wat maakt dat nou uit. En hij is trouwens verzekerd hiervoor en anders gaan we wel borden wassen.” Binnen tien minuten stond een echte arts, arts Boyds oog grondig te inspecteren. Er was inderdaad het één en andere beschadigd. Niet ernstig, wel heel, heel erg pijnlijk. “He isn’t a possy!” daar slot de arts het mee af. Tot morgen ochtend elf uur.

Om 2 uur in de nacht, zelfde weg terug slingerend tussen het gespuis en voorbij de camping gereden te zijn, lagen wij weer in ons tent.
Om elf stonden wij na een brakke nacht weer in het ziekenhuis. De arts stond al op ons te wachten. Het letsel was al een stuk minder, maar niet minder pijnlijk. Alles zag er goed uit. Boyd kreeg nog wat extra’s voor de pijn. Tot aan vandaag heb ik hem niet meer nuchter mee mogen maken. Pijn heeft ie in ieder geval niet meer.

Wij hadden vervolgens ons toevluchtoord gekozen op een andere camping aan het strand. De mooiste camping, volgens de gepensioneerde, langs de Great Ocean. Boyd lag de gehele dag te rusten. Zijn bed was zijn tempel. In de avond kwam hij er even uit om te eten, te kletsen en ging weer naar bed. Met de rest hebben we de hele avond zitten kaarten

De volgende ochtend namen wij afscheid van mijn oud klasgenoot en zijn aanhang. Nog een dag rusten op het programma. Er was alleen een ander feit wat roet in het eten gooide. Vliegen!!! Ze hebben hier een vliegenuitbraak. Je wordt er gek van. Je kan niet buiten zitten. Ze komen als een zwerm op alles af wat beweegt. Het meeste irritante is dat ze op je ogen, neus, oren liepen enz voort gaan zitten. Je ziet iedereen al maaiend met zijn armen over de camping lopen, honden zoeken hun toevluchtsoord in caravans en kinderen stoppen niet meer met rennen omdat anders de vliegen komen. Aan het strand is het gelukkig minder, maar ze zijn er nog steeds!!! Grrrrr.

Na twee dagen rust was Boyd ze oog al weer redelijk hersteld. Zijn zicht aan zijn rechter oog was als een oude vandaage, verder ging het redelijk. Hij zat nog steeds onder de drugs, desondanks tijd om onszelf dan maar te trakteren. De highlights die Boyd niet gezien had moesten worden gecompenseerd. Hoe doe je dat dan? Nou, gewoon, vanuit de lucht!

De twaalf apostelen is ‘de highlight’ van de Great Ocean. Het waren er twaalf, nu nog 8 ,pilaren die in de zee zijn blijven staan. De pilaren zijn van harder steen dan de overige kust waardoor zij beter bestand zijn tegen de kracht van moedernatuur. Met onze ogen dicht slide wij de credit er doorheen. Tien minuten later hingen wij in de lucht in een helikopter………………….