Van de regen in de luxe

Met veel plezier hebben wij weer de reacties gelezen! Blijft leuk! Zoals jullie kunnen lezen vergaat ons de reis als een wens uit de lamp van Alladin.

Rijdt onze Tot nou opeens een stuk minder zuinig, rij ik harder, hebben we meer bagage, is het de wind of wat is het. We staan bijna om de dag met een benzineslurf in onze handen waarbij het zwartegoud rijkelijk in onze tank vloeit. De Dollars vliegen door de vingers. Met een blik op de dagteller blijken het toch echt de kilometers te zijn die onder ons door vliegen.

We overnachten meestal op gratis campings, of zorgen ervoor dat ze gratis zijn. Het opzetten van onze tent gaat in 7.5 min, het afbreken ( in normale staat) gaat in 3.5 minuut. Inmiddels zijn we experts geworden in het maken van kampvuurtjes, gastoestellen lenen, elektrische BBQ’s vinden, pijlen waar de zon op komt, ivm de warmte in de ochtend, maar ook vooral in het lui zijn! Met de dag worden wij meer en meer vermoeid van onze eigen bloedsomloop. Een Antiliaan zou jaloers op ons kunnen zijn! Maar wat hebben wij gedaan na de Great Ocean.

Toch maar weer terug naar Melbourne. Ons tentenkamp hadden wij samen met vier verdwaalde Brabanders opgeslagen net buiten Melbourne. Wij stonden op een soort van dakloze net niet campingvergaarbak voor weinig dollartjes. Maar waarom weer terug naar Melbourne? Via een zeer lieftallige collega van mij kon ik een kijkje nemen bij de Melbourne Police.

Op donderdag middag werd ik netjes opgepikt bij de camping en ben ik samen met Jos, the Melbourne Police Officer, naar Melbourne city gegaan waar hij werkzaam is. Momenteel zit hij bij de paarden, vroeger was hij, net als ik, gewoon agent op straat. Na eerst de paardenstallen bekeken te hebben, die er nog schoner uitzagen dan een gemiddeld hostel, een bakkie gedaan te hebben, zonder de Donuts, heeft hij mij, zijn oude werkgebied laten zien. Voor de beste collegé die het leest, ik heb een tweede West gevonden! De verhalen van dienders, de mensen, de woningen, de wijk, de kinderen, het is een kopie! Op het bureau gebruiken ze de zelfde apparatuur, zelfde indeling, zelfde geur, zelfs de posters, foto’s en onder gekladde kluisjes zijn het zelfde. Ik kreeg er bijna rillingen van, in positieve zin! Nu is er nog een klein puntje waarmee ik de Nederlandse diender niet te jaloers mee wil maken…. Maarrrrr…. bij een verhoor van een verdachte hoeven ze alleen maar een geluidsopnamen op te nemen. Geen type meer!!! Ik zeg Ivo, nu je toch het politiebestel op een ram(p)koers zet, kijk eens even om de hoek in Australië! En nu we toch bezig zijn, 9 weken vakantie, gratis OV, max 30 dienstjaren en gratis Mac Donalds, al zou ik dat laatste veranderen in iets gezonds! Ivo, “willen is kunnen”, zoals Jort K dat zo mooi zegt.
De avond hebben wij afgesloten met een heerlijk dine vol politie verhalen! Geweldig!

Zaterdag 26 Januari was het Australian day. Ik had er nog nooit van gehoord. Het zelfde als koning(innen)dag in Nederland, al dus een Australiër met Nederlandse voor ouders. Het werd in de loop van de dag van Australian day al snel duidelijk dat het informatie was van zijn ouders. Vroeg in de ochtend waren wij op gestaan, paar drankjes in geslagen en togen wij met de auto van de Brabo’s, een Jeep Cherokee, richting het centrum. “Hé Jonguh, da centrum is nog guhwoon opeh, wa is da fees dan?” Dode boel alom! Vol goede moed de auto geparkeerd, net buiten het centrum, iets met parkeergeld, en gingen richting centrum. Inmiddels was er wel iets meer volk op de been. Bruisend was het niet te noemen. Onderweg struikelde wij over een Hummer Limo die ons aardig in de weg stond. Een mooie entree in het centrum van Melbourne was wel op zijn plaats. “Kunt u ons niet even afzetten in het centrum met de Limo. Sta je ons ook niet zo in de weg.” En zo geschiede!
U zult begrijpen, ons entree was overweldigend, er was echter nog steeds geen feest. Druk was het wel. Waar gaat het dan toch gebeuren, het loopt inmiddels al tegen drie uur. Na wat kroegjes, barretjes, vies eten, nog meer barretjes eindigde wij uiteindelijk in een bar met life band. Tegen tienen begon het pas tot leven te komen. Brabanders komen langzaam op gang…….. tegen drieën ging langzaam het Branbandste licht weer uit en het Australische aan. Toch nog een mooie avond. Van de vier Brabanders waren er nog twee over, Boyd was ook gevlogen. Voor deze avond had ik mij voorgedragen als de BOB met af en toe tussen de cola en fanta door een kleine goud gele rakker. Gezien de erbarmelijke staat van de overige twee besloot ik om een verfrissende wandeling te maken naar de Brabantse bolide om daarna voldaan en vol gas huiswaarts te keren. Tevens zou een Franse schone één van de Brabo’s vergezellen op de camping.
Na een kleine twintig minuten opgelopen te hebben met Australiërs, die deze nacht behoorlijk aan de aandelen van Heineken hadden gewerkt, kwam ik bij de Brabo bolide. Met wuivende handen zwaaide ik ze uit en ging in de auto zitten. Inmiddels was het gaan regenen. Jhaa, ook hier kennen ze regen. Ik draaide het contact om, niks, staat de automaat wel in P, nog niks. Zelfs geen tikje. 1 plus 1 is lege accu. Gezien tijdstip, locatie, weer, persoonlijke toestand en het welvaren van de overige was dit even Kortom Uitermate Teleurstellend! Toch beter met onze bolide kunnen gaan. Na een technische blik onder de motorkap verklaarde ik de auto officieel als dood! Zal wel door Australian day komen, jaja, soort koning(innen)dag. De begrafenis van André Hazes was nog levendiger! Maar goed, en nu?! Mijn mobiel is dood. Die van de andere waren al dood, ken geen telefoonnummers uit mijn hoofd, zijn niet verzekerd voor wegenwacht. Tjha, wat is een mens nu zonder zijn communicatie middelen. Niets meer en niets minder dan koning Beatrix zonder hofhouding. Na enkele minuten te staan zwaaien naar auto’s die langs kwamen, in de regen, kwam ik al snel tot de conclusie dat dat hem niet ging worden. Dan maar midden op de weg staan. Dat leverde bijzondere taferelen op. Mijn reactie vermogen was nog zeer op pijl! Uiteindelijk stopte er een taxichauffeur. Hij wilde wel helpen. Of ik startkabels had. “uuhhh, dat is een goede vraag!” Na de complete auto overhoop gehaald te hebben vond ik startkabels. Met een hoop gesputter kwam de Amerikaan weer tot leven. Het klonk als een Amerikaan die niet meer dan de Mac Donalds mag, maar hij deed het. Even later zag ik één van de Brabo’s in mijn achteruitkijkspiegel achter mij aankomen rennen. Hij was vast gaan lopen richting de auto. Ik had hem alleen even over het hoofd gezien. De andere Brabo was maar met de Franse mee naar huis gegaan. Wijsbesluit!

De volgende ochtend stond in het teken van iedereen weer ophalen in en rond Melbourne. Iedereen met zijn eigen verhaal. Eentje was er nog spoorloos. Die dook later die dag pas weer op in Melbourne. De overige twee dagen hebben wij eigenlijk weinig uitgespookt. Weer op adem komen. Bietje slapen, bietje eten, bietje kletsen. Maandag ochtend hebben wij het gedruis van Melbourne achter ons gelaten zetten wij koers richting de Grampians.

Eerst even een kleine uitleg over een veel gestelde vraag.
Alweer vier maanden geleden heb ik Nederland achter mij gelaten. Veel dingen gezien, mee gemaakt, gelachen, veel gevlogen en ga zo maar door. Een van de meest gestelde vraag, mis je nu thuis? Het leek mij wel leuk om daar een stukje over te schrijven. Het is een dubbel gevoel. De mensen die wel eens voor een langere tijd zijn weg geweest zullen dit ongetwijfeld herkennen. In mijn optiek is vier maanden van huis nog kort. Door de techniek van tegenwoordig blijf je van alles, snel op de hoogte. De foto’s met de sneeuw bereikte ons bijna eerder dan dat de sneeuw in Nederland was gevallen. Bellen naar Nederland kost, jawel, 5 cent per minuut. Dat is nog goedkoper dan in Nederland bellen! Als je iemand mist, pak je mobiel en bellen maar!
Wel merk ik dat je met de ene persoon meer contact onderhoudt dan met de ander. What’s app is een wereld uitvinding. De ene persoon praat makkelijker dan de ander over de What’s app. Via facebook blijf ik ook aardig op de hoogte van het lief en leed wat er in Nederland af speelt. Het leven in Australië went snel, zoals reeds eerder beschreven. Wat ik wel mis, is het persoonlijk contact met de mensen die je langer kent. Je leert hier onwijs veel nieuwe mensen kennen, je deelt vele verhalen, maar het contact zoals je dat thuis hebt met vrienden is er niet. Voor de leuke dingen of de minder leuke dingen ben je er niet om er te zijn of ze te delen. Sommige mensen kunnen je ook verrassen, verrassingen waar je, als je zover weg bent bijna van je stoel valt. Een voorbeeld daarvan is een trouwerij, verwachting van een baby of onverwachte vakantie.

De Grampians is een zeer mooi natuurpark. Het is ongeveer zo groot als provincie Utrecht en heeft vele mooie uitzicht punten. We wilde in twee dagen naar de Grampians. Bij aankomst op de eerste camping bleken wij echter nog een Ipad in ons bezit te hebben van één van de Brabo’s. Het mooie is, als je geen schema of planning hebt, dat een dagje langer gewoon niet uit maakt. Je doet gewoon nog een dag niks! De Brabo’s kwamen met gezwinde spoed hun Ipad ophalen. Uiteindelijk toch maar ons boeltje gepakt en 80k verder gereden. kamperen aan een mooi meer, gratis! Hier hebben wij ons eerste kampvuur gemaakt om overheerlijke noodles op te warmen. Dit keer zonder een tak in iemands ogen.

Via de twee goudstadjes, met echte Australische geschiedenis, zijn wij de Grampions in getrokken. Onze Tot was al redelijk gewend om over onverharde wegen te vliegen, dus plakte wij daar nog een paar kilometertjes aan vast. Langzaam kwamen de bergen in het zicht. Het wintersport gevoel begon gelijk weer te kriebelen, de temperatuur meter van de auto gaf alleen toch echt 30 graden aan. Na diverse wandelingen, uitzichtpunten, vele foto’s en helemaal gesloopt te zijn van al het moois hebben wij wederom ons kamp opgeslagen. Een veld midden in het bos, toiletten met een gat in de grond en een douche dmv een emmer. Maar… het was een douche! Door wordt tegenwoordig door ons al snel veel waarde aangehecht.

De volgende ochtend gingen wij wederom wederom naar senic view. De korte route was 5km over een 4wd track of 25km over asfalt. U raadt het al, er werd gekozen voor het 4wd traject. Radiootje, aan colaatje erbij, raampjes open, handjes aan het stuur en met Guus geluk op de schouder gaat het ons vast lukken! De bodemplaat waren we al eerder kwijt geraakt, de voorbumper zat al los, heel veel meer zou toch niet kunnen. Na ruim een half uur hobbelen, kuilen, heuveltjes, grote stenen, kleine stenen, kangaroes en een wolf te hebben gezien kwamen wij veilig aan bij het uitzichtpunt! Een ouder echtpaar, dat toevallig op de hoek stil stond, keek ons verbaasd aan dat wij, met onze Tot, en twee gezichten vol glundering van de overwinning uit het pad kwamen hobbelen. Wederom, willen is kunnen! Eenmaal staande aan de rand van de klif zagen wij in de verte reeds grote donkere wolken zich samen pakken. Hier hadden we geen buienrader of Erwin Kroll voor nodig om te weten dat het ging regenen. En regenen deed het!

Als jonge avonturiers wilde wij ons door de regen niet uit het veld slaan. Na nog wat rond gereden te hebben in de Grampians, koers gezet richting de vorige camping aan het meer. Was tenslotte een mooi plekkie! Daar aangekomen regende het nog steeds, maar we hadden honger. Uitdaging, lukt het ons om een kampvuur in de regen te bouwen? Nogmaals een geval, willen is kunnen! Na onze buurman compleet te hebben uitgerookt door het natte hout, branden er een schitterend kampvuur. De Noodles smaakte beter dan alle andere.

Gaan wij nu onze tent op zetten in de regen? Slapen in de regen? Niks doen in de regen? Melbourne was 300km terug. We zouden een gok kunnen wagen om te vragen of wij bij de jonge dame en haar moeder, die wij hadden leren kennen in Melbourne, kunnen slapen. Eén kort tekst berichtje, één antwoord en vol gas vlogen wij door de hoosregen over de Australische Highway richting Melbourne! Een warme pasta, een warme douche en een comfortabel bed stond op ons te wachten! Drie dagen niks doen in Melbourne en genieten van de luxe van een huis!

Als dank voor het logeren hadden wij als verrassing een pan met heerlijke warme dampende zuurkool gemaakt. Alleen de echte rookworst ontbrak! Met gulzige happen werd het naar binnen gewerkt. Ow ja, een weer een boete gekregen voor het parkeren. 7 minuten, ja wel, 7 minuten te laat. We zijn maar weer in de pen geklommen!

Via Wagga Wagga, Canberra zijn wij richting Sydney gegaan. De laatste (toegeëigende) gratis nachten in een tent op een luchtbed, gevolgd met zes dagen rust, nou ja, rust, in Sydney. Dan vliegen wij Auckland om New Zeeland voor zes weken op stelten te zetten. Here we come!!!

p.s. foto's is een drama om erop te zetten. Zie fb!! staan ze ook;)

Voor de autoliefhebber
Na twee maanden, 7000 kilometer was het de dag des dage dat wij onze Tot weer moest terugbrengen waar hij thuis hoorde, bij Hertz. Wat vond ik nou van twee maanden rijden in een Tot. Een auto / merk die ik persoonlijk nooit zou kiezen. Eerst de positieve punten. De stoelen waren bijzonder waardig goed. Het waren geen Volvo of Audi stoelen maarrr, geen één keer last gehad van mijn rug. De positie achter het stuur was ook goed. Het verstellen gaat nog wel trapsgewijs maar een lekkere zit kan je wel voor elkaar krijgen. De motor was lekker snel en pittig voor een viercilinder. De wegligging was goed, beter dan verwacht bij een Tot, alleen de Michelin banden gooide roet/rubber in het eten. Die waren niet bepaald koersvast. Je kon aardig stoeien met de auto, al greep alle elektronica wel snel in. Mijn inziens soms een tikkeltje te snel, stukje fun factor. Je moet het wel heel gek maken wil je zomaar met deze auto een 160 graden draai maken. Zelfs off road moest je nog wel wat moeite doen om hem van zijn koers te krijgen. Bij het dagelijks rijden schakelde de automaat lekker snel door en voelde je bijna geen schokjes tijdens het schakelen. Trapte je plotseling het gas in was de bak even zijn denk vermogen kwijt, als wicky de vicking die eerst over haar neus moet wrijven. Met een klap door de hele aandrijflijn schoot de bak 2 of drie versnellingen lager en vloog je ervandoor.
Maar er was één irritatie factor waarom ik deze auto NOOIT maar dan ook NOOIT zou kopen. De kofferbak kan alleen met de sleutel of met een hendeltje bij de bestuurder open.( die inmiddels lam werd) We werden er gek van! Zeker tijdens het reizen moet je wel 100 keer per dag in de kofferbak zijn. Elke keer weer terug om de sleutels te zoeken of naar dat verrekte hendeltje te lopen! Maak er gewoon een hendel!
In Amerika is de auto, Toyota Camry, uitgeroepen tot auto van het jaar. Ergens kan ik het wel begrijpen. Maar kwalitatief zit het nou niet echt lekker in elkaar. Er zijn al aardig wat dingen afgebroken, schroefjes die zomaar los lieten, voorbumper die los lied, bekleding lied loos, bodemplaat kwijt, slecht geluid van de boxen, display van de radio is slecht leesbaar en zo zijn er nog wel paar kritische noten te plaatsen. Toch verdiend deze auto een pluim, hij heeft het twee maanden met mij en Boyd weten vol te houden. Gezien waar wij allemaal met de auto gekomen zijn, neem ik mijn petje af. Ondanks het feit dat hij ons twee keer heeft laten staan met een lege accu, raakte het volgende mij diep. In de laatste nacht dat de Tot, tot ons behoorde, is hij in Sydney gemarteld aan de rechter achterzijde. De dader ligt op het kerkhof en ik was blij, heel blij met mijn nul eigen risico! Als het goed is wordt onze Tot nu vertroeteld in de garage.