Een irritatiefactortje

Het engelen geluk

Samen naar New Zeeland leken mij en Boyd een goed plan. Boyd had al een ticket. Ik moest er nog evennnn één kopen. Via internet, op mijn smart Phone, google ik wat af, om op de meest Nederlandse manier te gaan vliegen. Ik kwam uit op een heenvlucht met Quantas, terug met Virgin. Door een foutje in de app van Virgin ging de boeking niet door. De bevestiging kwam niet binnen. Enkele uren later bleek het bedrag echter wel al door Virgin te zijn toegeëigend alleen niet naar Auckland maar naar Melbourne. Dat werd bellen.

In Australië zijn inmiddels ook de bezuinigingen toeslagen. De call centers werken met, jawel. Chinezen. De angst sloeg mij om het hart. Hoe ga ik hier uit komen, Het resulteerde in een uren lang gesprek met een taalbarrière. Dacht ik eindelijk van die ellende af te zijn. Maar goed. Annuleren kon niet meer. Het bedrag kon in de ‘wacht’ worden gezet. Ook goed. Ik boek later wel het juiste ticket, ik was er klaar mee!

Voor New zeeland moet je verplicht een retour ticket hebben zodat de beste douane beambtes zeker weten dat je echt wel je biezen pakt na drie maanden. Twee dagen voor vertrek naar New Zeeland de eind datum besloten. Ik ging maar weer eens aan de bel bij Virgin om mijn ‘wachtgeld’ aan te spreken.
Wederom een Chinees. Deze sprak nog slechter Engels, dan een gemiddelde medelander Nederlands. Geen touw aan vast te knopen. En maar roepen. “sorry, sir, I will help you good, Sir, don’t be angry, sir I will do everything to compleet de booking. De stoom kwam uit mijn oren. AAahhhhh, ik werd gek! Grr&*^%#$^*(&%#@#$% call centre Virgin!!!! Regel gewoon mensen die Engels spreken. Mijn irritatie factor steeg naar 10. Uit eindelijk heel dat mens voor alles uit gemaakt, ze verstond mij toch niet, en de haak erop gegooid! Ik bel wel opnieuw. Ennnnn…..weer een Chinees, nee, nee,, nee, nee. dit is heel, Heel irritant. Boyd maande mij tot kalmte! “zoek de Zen!” Na nogmaals een uur was het ‘ongeveer’ gelukt. Dacht ik!

Zondagavond laat, online in checken via mijn smart Phone, niet ideaal. Kwam weer niet door naar de laatste pagina. Hopen dat het goed gaat.

Op maandag 11 feb om 6:45 vertrok mijn vlucht vanuit Sydney naar Auckland. Bij het hostel een rechtstreekse shuttle service geboekt. De eerste ging om 5:00. Was wat krap qua tijd. Volgens hen moest ik het met gemak halen, eerder kon echt niet! Of een peperdure Taxi!

5:10 geen bus, 5:15 nog geen bus, 15:20 er kwam een bus met een Italiaanse chauffeur. De beste man reed alleen niet richting snelweg, hij reed verder de stad in. Dit gaat niet volgens plan. “Beste man, ik moet naar het vliegveld, niet de stad in” Met een mooi Engels, Italiaanse accent vertelde hij mij dat er veel meer mensen opgehaald moesten worden. Ik zeg “pardon!” Mij was verteld rechtstreeks! “Sorry sire, that’s an other company. Probebly you will miss your plane!” Jaja. Rij maar door. Zo veel temperament als de gemiddelde Italiaan heeft, zo langzaam reed hij! Vriendelijk verzocht of hij misschien dooorrrrrrr wilde rijden. Dat ging hij niet doen, het was mijn probleem en niet zijn. GRrrrrrrr. Ergens had hij nog gelijk ook. Braaf ging ik maar weer zitten in mijn stoel. Pfff, we zien wel.

Na een ijzige stilte, al sukkelend door de stad vroeg de beste Italiaan waarom ik niet die bus van 4:00 uur had genomen. Ik zakte door mijn stoel. Volgens het hostel kon het niet eerder dan 5:00 uur. Die was er zeker wel! Hij zou ze straks even bellen. Dat is heel fijn, ik heb er alleen erg weinig aan!

De tijd tikte langzaam verder. Inmiddels was ik mij al 300 euro armer gaan rekenen. Om 6:20 stapte ik uit de bus. Nog iets meer dan een half uur. Met backpack en al een sprint naar de check-in counter. Het online in checken was wonder boven wonder goed gegaan. Ik had het gehaald :D Of ik een retour ticket had? “ja die heb ik, alleen nog geen e-mail ontvangen.” “ Dan kan ik u niet in checken” *Q*!(&!@)(%!@) Virgin. Ik stond op ontploffen. Maar weer bellen met Virgin of zij mij de e-mail konden sturen. WEER een Chinees. Ik wordt echt gek. Ik wordt niet goed! Gezien de openbaarheid van waarbenjij.nu zal ik maar niet schrijven wat ik tegen het beste vrouwtje in China zij.
Een vrouwelijke steward van Quantas, op pensioenleeftijd, ving het echter wel op. Moederlijk kwam zij naar mij toe lopen en legde een arm op mijn schouder. “Hang maar op, ik ken de problemen met Virgin call centre. Ik ga je op het vliegtuig krijgen.” De tijd stond even stil. Mijn ogen begonnen te stralen op dit vroege tijdstip. Ik ging op mijn knieën en kuste teder haar hand als dank. Eigenlijk had ik haar nog willen omhelzen. Mijn ‘zen’ kwam weer terug! De lieftallige dame begon driftig de taken aan diverse mensen uit te delen. Verderop zag ik een bank. Het leek of het bank je mij riep. Ik plofte erop, vertrouwende dat deze dame het voor mij ging regelen. Inmiddels werd driftig gebeld, rende mensen heen en weer. Er kwam iemand aanrennen met mijn ticket van Virgin, mijn bagage werd van mij afgenomen. Ik werd meegesleurd naar de business check in. Bijna was ik er. Dacht ik! “Of mijn visum voor Australië nog geldig is als ik terug kom uit New Zeeland.” K*t, daar had ik even niet bij stil gestaan. Dat is ie niet. Gewoon ja zeggen en kijken wat er gebeurd. “Ja, tuurlijk is deze geldig!”
Bij het lezen van mijn paspoort een systeem fout. Dit is niet goed van mijn hartslag! Inmiddels kwam er weer iemand anders aan rennen die mij al mee wilde slepen richting de douane. Er ontstond een discussie of er gewacht moest worden tot het systeem het weer deed. Geen tijd voor, wel tijd voor, geen tijd!!!! “Joeheeoee, ik moet mijn vliegtuig halen, kan deze discussie niet straks?” Uiteindelijk, het zal wel goed zijn. Ik kreeg een VIP pas voor het vliegveld. Ik vloog door de Douane en de check ins. Zette een sprint naar het vliegtuig, uiteraard de meeste achterste slurf. Mijn conditie bleek nog aardig op pijl. Als Forrest Gump rende ik over het vliegveld. Ik zag eindelijk mijn gate! Ik zette nog even extra aan. Een stewardess stond te gebaren dat ik door moest blijven rennen! Als Uasian Bolt kwam ik het vliegtuig binnen. Met een zachte klik viel de vliegtuigdeur achter mij dicht. Mensen keken mij verdwaasd aan. Een hoofd zo rood als een tomaat van het rennen en zo kort voor tijd binnen vallen trekt de aandacht. Mijn stoel was helemaal achteraan. Met het schaamrood op de kaken liep ik naar mijn stoel en plofte neer. Ik had het gehaald! Nu nog de douana van New Zeeland doorkomen. De man naast mij, in het vliegtuig vertelde dat ik met wat geluk er wel door zou komen. Om 12:00 uur stond ik, buiten het vliegenveld, op de bus te wachten, in Auckland, naar het hostel. I made it! Quantas BEDANKT!