In de ban van de ring!

En…. nu? Over Auckland kan ik heel kort zijn. Een vlucht regelen met Virgin is nog boeiender dan Auckland. Conclusie, als de wiedde weerga … juist, wegwezen, maar hoe? Beide ondergetekende wilde een combi van reizen met een camper(tje) en de(Kiwi/stray) bus. Dat klinkt inderdaad als een soort van OV. Daar later meer over. Voor stap 1, het campertje, moeten er nog wel slachtoffers gevonden worden die zich met ons willen voegen. Dat is nogal een opgave, reizen met B&B.

Boyd was op zijn wel gestelde vlucht naar New Zeeland in contact gekomen met twee NL meiden die nog voor 10 dagen een onderkomen zochten, het liefst met een camper(tje). Hmmm, als dat geen toeval is. Laten we dan maar het lot leggen in de handen van goden van het reizen. Gaan we na tien dagen gillend naar huis of wordt het soul mates for ever. Wie zal het zeggen?

Februari is in New Zealand hoogseizoen. Jep, dat wordt pijnlijk voor de bankrekening. Ook de new Zeelanders hebben hun zakjepanner gevonden en kunnen in deze tijden uitstekend rekenen, in hun voordeel wel te verstaan. De huurprijzen van campers vlogen alle kanten op, mijn ziens wederom de verkeerde. Van Boyd moest ik mij maar eens gaan instellen als een backpacker, voor de aller goedkoopste optie gaan. Zo geschiede, met tegenzin. Bij wicked camper rental was er nog een bus(camper) vrij voor tien dagen. Doet u mij die dan maar.

De volgende ochtend gingen wij, met de taxi, dat was dan weer mijn voorwaarde, richting wicked, net buiten de stad. Daar stond de ‘fantastic 5’ op ons te wachten. Een busje voor vijf personen, leg je de bank plat heb je een bed. Verder drie soorten lades waar je wat meuk in kan stoppen, en that’s it. Ze noemen het een camper, ik noem het afzetten. De tank was leeg, graag ook leeg terug brengen en verder succes. Voor elke boete wordt er trouwens $75 dollar extra in rekening gebracht. Dat wordt een uitdaging.

De dames hadden de route uitgestippeld. Zo ‘goed’ als wij waren voorbereid op New Zealand, zo perfectionistisch was hun planning. Wij wisten echt helemaal niks van het land en lieten ons dus verrassen. Waar de dames echter nog even geen rekening mee hadden gehouden, het is hier nou niet bepaald racen over Duitse Autobahn. Met 50 km/u gemiddeld mag je in je handen knijpen. Over 150km doe je dus, juist makkelijk drie uur! Wat ze hier dan wel weer hebben, net zoals het vroegere Duitsland, wegwerkzaamheden, om gek van te worden! Maar goed….. in Nederland hebben jullie je een horloge, wij hebben de tijd!

Eerst werd er gekozen om koers te zetten richting het Noorden. Richting Bay of Islands. Google! Onze camper, bus, slaap onderkomen of van, met inmiddels gekochte tent (met korting) neer gedropt op een soort van camping. Grindpad met daarin vakken. Geen douche, alleen een gat in de grond. Koken op een gaspitje in het gras, is het niet vakantie in een vakantie? Ik vond het maar behelpen op een positieve manier! Gezellig was het in ieder geval! Daarna stond er een avondje kaarten op het programma. De lampjes van de camper verschafte ons het nodige licht. Dat resulteerde uiteraard op een fenomeen waar we reeds eerder waren tegen aangelopen, een lege accu. Lange leve de Franse buurman de volgende ochtend.

Voor de volgende avond hadden we night kayaking geboekt richting een waterval. Overdag hebben wij een dagje Zen zoeken gedaan. De dames zijn gaan bakken op het strand, wij gingen alvast warm draaien voor het night kayaken en huurde alvast een kayak om over het meer te peddelen. Heel mooi! Voor de nightkayak wilde wij toch even wat luxe proeven en gingen uit eten, en wat vonden wij in het ‘beste’ restaurant…. Dutch bitterbals!!! Met mosterd!!! Mogen wij een doos Mora Bitterballen naar het volgende adres in New Zealand! Wij missen de bitterballen!

De beste nightKayakman had een speciale boot gemaakt waarop alle lotgenoten heerlijk konden zitten en de kayaks mee konden. Om het nog een beetje geriefelijk te houden voor de mens, werden we eerst een stuk de rivier op gevaren voor wij werden overgeleverd aan onze eigen krachten. De zonsondergang was adembenemend mooi! Echt bizar. Langzaam kwamen we steeds dichter bij de waterval. Gezien Zeus al twee maanden hier de kantjes er vanaf loopt was de waterval niet meer wat hij op de foto’s van de folder was. De fun factor was er gelukkig wel :D. Na een paar keer goed water gehapt te hebben was de terugtocht super snel maar O zo mooi! Voor de mensen die in New Zealand geweest zijn, de sterren hemel!!! Je hebt hier geen zaklamp nodig. De sterrenhemel is zo fel, het is ’s nachts gewoon licht! Echt super vet en heel bijzonder, zo mooi had en heb ik het nog nooit gezien! Elke avond is het weer genieten. Al doen we dat sowieso al!

Na de adembenemende avond, de volgende dag een dagje touren met de ‘fantastic 5’voor de boeg. Vol bepakt zette wij koers richting Waitomo Caves. Een kleine 450km voor de boeg. Na 8 uur sukkelen door New Zealand kwamen we eindelijk aan. Snel nog even een grotten tour voor de volgende ochtend geregeld ennnn waar kunnen wij gratis slapen? 4km verder is een parkeerplaats waar veel backpackers overnachten. Het mag niet maar ook hier kennen ze een gedoogbeleid. Daar zijn wij, als Nederlands goed bekend mee! Bij de parkeerplaats waren zelfs wc’s, niets te klagen dus.

Rijst en alle bijbehoren ingrediënten stonden klaar om onszelf weer eens een fantastisch maal voor te schotelen. Wij hadden een kleine rijsttafel in gedachten. Echter bij het koken van de rijst hadden wij één kleine detail over het hoofd gezien. Brandstof uit een flesje om te koken is niet oneindig. Het geluk was echter aan onze zijde, een kleine 400 meter verder op stonden twee prachtige BBQ’s. Wat smaakte het weer goed.

Voor de mensen die mij goed kennen, ik hou van een uitdaging. Hoe meer adrenaline, hoe beter het is. Het kan niet hoog, snel of hard genoeg gaan, maar mijzelf vrijwillig voor twee uur onder de grond stoppen….. De Waitomo Caves tour stond op het punt van beginnen. Met de geschiedenis van Christchurch in gedachte begaf ik mij met nog 12 andere zielen als doodgravers onder de grond. Met een wetsuit en een bouw lamp op mijn kop, van discutabele kwaliteit, moest ik het maar zien uit te houden. Onze gids was gelukkig goed te horen, 24 lentes jongen maar een stem als een vrouw van 50 die 2 pakjes sigaretten per dag heeft rookte. Het gaf een extra dementie zullen we maar zeggen. De twee uur onder de grond was een afwisseling van lopen, glibberen, springen, en bandje varen met als hoogtepunt, de glowworms. Super grappige beestjes. Na alle hoofdlampen te hebben gedoofd, wat ze wat mij betref wat te vaak uit zichzelf deden, kreeg je een prachtige view van glowworms op het plafond. Honderden kleine pitjes op het plafond die groenachtig licht uit stralen. Al deze vieze glibberige beestjes gaven genoeg licht om mensen en gezichten van elkaar te onderscheiden, super grappig, moeder natuur….. ik blijf soms versteld staan.
Om toch een beetje afwisseling tijdens de grottenwandeling te hebben, werd er gekozen voor een route die niet bepaald ‘ruim’ te noemen was. Nu ben ik al niet gebouwd als Arnold Schwarzenegger, maar zelfs ik, moest mijn schouders intrekken. Als een treintje gingen wij als mariniers over de grond door de nauwe gangen. Je rug schaafde over het plafond, je knieën door de modder, geen leuke combi. Mijn hartslag en de daarbij bijhorende gedachtes vonden deze tunnels geen fijn plan. Na een korte uitleg aan onze gids bleken er gelukkig ook short cuts te zijn, deze waren een heel stuk beter! Na twee uur ploeteren branden het vellen zonlicht ons weer in de ogen. Als Smigól kwamen we uit de grotten, blij dat ik was met het zonlicht en de warmte. Heerlijk. Een warme douche vaagde de herinneringen van de nauwe tunnels weg, de mooie plaatjes bleven over.

Voor de mensen die van Lord of the Rings houden, wij gaan u jaloers maken. Tongario National Park is the place to be waar het allemaal opgenomen is. Via de Tourist information hadden wij een plattegrond met de “the Lord of the Rings, filmsets” spots. Nou is de film al redelijk gebaseerd op fantasie, je eigen fantasie heb je ook hard nodig om de filmsets te herkennen. Nu ben ik niet zo’n heel groots fan, maar toch. Voor de kenners, we zijn bij het elven dorp geweest, met de water val, de muur van Mordor, en nog twee locaties die ik niet meer weet :D haha. Ondanks dat er een groots film is opgenomen, zijn het hele mooie stukken natuur. Wij hebben nog driftig gezocht naar Orlando voor de dames, en de elfen voor ons mannen, maar helaas.
Om deze dag af te sluiten hadden de dames, lees het goed, de dames, bedacht om een wandeling van zes uur te maken naar twee meren in de bergen. Ik was in, Boyd vond het maar niks. Met al het gewandel op de andere locaties zou er meer dan zeven uur op een dag gewandeld worden. Jaja, dat klinkt bijna als een strafkamp. Na ruim tweeënhalf uur lopen door natuur wat wij in Europa niet kennen, bereikt wij de top. De laatste 20 minuten waren over een bergkam. Super vet! Tja, de natuur heeft toch zijn weer goden nodig, zo ook deze meren. Ze waren zo goed als opgedroogd! Gelukkig was het nog steeds de moeite waard! Meer dan dat zelfs!

Het noorder eiland van New Zealand staat bekend om zijn activiteiten. Maar vooral ook de Redbull activiteiten. Deze heb ik nog liever dan in een grot! Skydiven en bungyjumpen is hier ongeveer het zelfde als even een brood halen bij de bakker. Achter elkaar door. Maar die prijzen….. afijn, ik koos ervoor om in Taupo alleen te skydive en mijn bungy uit te stellen tot in Queenstown, de hoogste van NZ, :D, de overige boekte er wel een sprongentje bij.

Om twaalf uur werden wij netjes in onze pakken gehesen, voorgesteld aan je jump maatje en werden er de vragen gesteld over de zenuwen. Ik weet niet waarom, maar deze waren er gewoon niet. Bij de overige was de spanning van de gezichten te lezen. Om iets over twaalf liepen wij, opgesteld in een rij van twee richting het gevaarte wat vliegtuig heet die ons naar een respectievelijke hoogte zal brengen van 15000ft. U mag het zelf omrekenen. (4,6 km). Met een enorm kabel kwam de motor tot leven en ging het koers richting startbaan en vervolgens het luchtruim. Langzaam zag je de wijzer op de hoogtemeter rondjes draaien. De huizen werden stipjes en de mensen werden mieren. De werkelijkheid neemt het over van de onwerkelijkheid. Je hersenen kunnen de hoogte en het gevaar niet meer combineren. We zijn inmiddels te hoog. Om onze longen nog te voorzien van voldoende zuurstof kregen we een zuurstofmasker op. De spanning begon nu ook mij te raken. Toch zit ik liever hier dan in een grot.
Ik zat voorin het vliegtuig, met een klap ging opeens het luik achter open. De windvloog door het vliegtuig, je voelde de kou. De eerste maakte zich klaar voor de sprong, de spanning was nog steeds af te lezen van de gezichten. Heel even keek ik door het raam, naar buiten en weg waren de eerste, slik. Dit gaat wel erg snel. Even na denken is er niet bij. Dan maar de bekende knop om zetten en we zien wel. Dan bungelen opeens je benen uit het vliegtuig, de wind giert om je heen. Mijn jumpmaat zie nog iets, geen idee wat. Opeens voelde ik mij voorover vallen, daarna ging het allemaal heel snel.
De kou voelde ik op mijn gezicht slaan, ik zag de grond, langzaam draaide wij met onze rug naar de grond en onze gezichten richting the blue sky. De zon scheen vel in mijn gezicht, ik zag het vliegtuigje verder vliegen. Dit is adembenemend! Wat een mooie shot is dit. De zon, het vliegtuig, de vel blauwe lucht en de vrijeval. Ik drukte in gedachte op CTRL+S, om dit plaatje in mijn geheugen op te slaan. Diep gebrand het liefst. Mijn hersenen gaven het teken, Saved, wij draaide ons weer om met onze gezichten richting aarde en storte met een noodvaart richting de grond. Je wangen klapperen als een malle, praten heeft geen zin. De wind gierde om ons heen. Met je handen kan je aardig richting bepalen. Rondjes draaien, even (nog) wat sneller naar beneden, duiken, soort van rechtop staan. En opeens het gevoel dat ik door een gorilla in mijn ballen werd geknepen, de parachute ging uit, het vest waarin ik hing zat toch niet helemaal lekker bij de edele delen! Ik praten gelijk een paar octaven hoger! Het werd wel heerlijk stil, de snelheid ging eruit. Na ongeveer 45 seconden was de vrije val over. Nu was het slechts genieten van het adembenebende uitzicht over Taupo. De stuurkoorden van de parachute werden mij in handen gegeven, ik mocht het overnemen. “trek zo hard als je kan naar links.” Dat had ik beter niet kunnen doen. Met een noodvaart draaide wij omlaag. Binnen luttele seconden was ik aardig misselijk van de draai! Dan maar naar rechts draaien om weer recht te trekken, helaas werkte het niet echt. Iets minder spectaculair naar benden, in een rechte baan. Vervolgens kwam er een zachte landing in het gras. Het zat erop. Pracht ervaring! Dit is verslavend, dat zegt denk ik al genoeg! Een vinkje erbij op mijn to do list. Een hele grote dikke groene! Super gaaf!

Na deze enerverende ochtend en begin van de middag stond voor de overige drie het bungyjumpen op het programma. Gedrieën waren zij van mening, als het skydive lukt, moet dit ook wel lukken. Dit bleek echter toch niet helemaal zo het geval te zijn! Na wat overredingskracht, een rescue van een drenkeling in de rivier waar boven gesproken werd en een hoop zweet, zijn uiteindelijk alle drie gesprongen! Hoezhee, dat was een enerverend dagje! Vol vervlogen adrenaline zette wij koers richting Rotorua. Onderweg was het ijzig stil in de bus. Ieder in zijn eigen mooi gedachte! Wat een dag!

Op de camping aangekomen bleek er echter geen douche te zijn! Wel een pracht van een rivier. Beetje shampoo, handdoekje, harde plons en badderen maar. Net zo schoon!

Na al het gewandel, kramperen, afzien, koude nachten en vele rijden werd het tijd voor een verwen dagje. In New Zealand hebben ze geizerbaden. De temperaturen verschillen tussen 36 en 42. De stank is niet te harden! Voor de verandering namen we het duurste assortiment. Smoothie gleden wij het warme water in. Heerlijk! Even werd de rust nog verstoord door een paar Chinezen, u begrijpt inmiddels mijn aversie tegen hen… daarna was het op en top! Na een paar uur waren onze handen als oudevandagen, onze spieren zo slap als een vaatdoek en onze ZEN stond met dikke letters op onze voorhoofden geschreven! Tijd om naar een camping te gaan aan een meer! Wederom…..

De volgende ochtend was het alweer tijd voor een afscheidswandeling in het bos met een van de grootste bomen te wereld. Deze bomen waren inderdaad echt groot! Daar is een oude kastanjeboom in Nederland niets bij. De dames werden in Rotorua opgehaald door één van de ouders, wij zette koers richting Auckland. Terug kijkend op de afgelopen dagen was het top. Super mooie,bijzondere dingen meegemaakt, gezien en veel gelachen! De wijze van reizen waren we wel bue. Elke keer dat ge… met de tent, camper, tassen, koken op een pitje, kampeer plaatsen zoeken enz….. met drie dikke zoenen op ieders wang namen wij afscheid. Dames, have fun en succes!

Richting Auckland kwamen wij nog langs het Hobbit dorp. Dat wilde wij wel zien. Voor een 75 dollar konden wij het door onze eigen netvlies laten opnemen. Nou, wij rijden wel even verder. Bij een klein gehucht gevraagd waar wij konden overnachten. Paar km verderop was een parkeerplaats, het begin van diverse wandelroute, langs een beekje met prachtig uitzicht. Mooie spot om te slapen. En zo was het! Lekker makkelijk. Douche doen we morgen wel.

Vanuit Auckland wilde wij liftend of met de bus naar het zuider eiland. Na een goede tip bleek je voor een schijntje ook te kunnen vliegen. Wat ben ik toch weer vatbaar voor luxe! Het vervolg zal u in mijn volgende blog lezen. Vier weken met een bus rondreizen.…….

p.s. We hebben 0 boetes gehad!!! En de auto reed ruk!