Alfa en Omega

Terug naar de laatste week van December:
Aan alle goede dingen komt een eind. Maar hoeveel invloed kan een individu hebben op ‘het einde’ van iets? En, wat is nu eigenlijk het einde? Dat is eigenlijk dezelfde vraag als, waar begint je vakantie. Begint deze bij het idee, op internet, bij het reisbureau, bij het pakken van je koffer of pas op de plaats van bestemming. Iedereen heeft een andere beleving. In december kreeg ik het gevoel dat mijn wereldreis snel ten einde zou zijn. Dit klinkt als rare onzin, als heel Nederland op maandag ochtend om zeven uur weer in de file staat op weg naar een nieuwe werkweek, met slechts vijf vakantie weken per jaar. Toch had ik dat gevoel, het einde. Het zat mij niet lekker, dat einde gevoel. Welke invloed kan ik uitoefenen op mijn ‘eind’ gevoel. Wij Nederlanders zijn slecht in een open eind. Het draait om zekerheid. Alles moet geregeld zijn. Toch huist er in de meeste mensen wel een avontuurlijke engeltje, en engeltje die ook kan leven zonder zekerheid. Mijn duivel en vredes engel gingen met elkaar in conclaaf.
Mijn gevoel zei, dat 9 mei 2013, de dag dat ik weer in het blauwe uniform mocht aantreden, niet een dag was waar ik naar uitkeek. Een gevoel van het einde. Je zou hier uiteraard ook kunnen spreken over een begin, na zeven maanden. Zo voelde dit echter niet. Wil ik nu al gaan toeleven naar het begin van dit einde? De plannen van mij en Jef waren bekend. Onze reis samen ging eindigen in Sydney, Australië. Een eind, het reizen zonder Jef. Ook weer een begin, het reizen samen met Boyd.
’S nachts lag ik vaak te denken, wil ik op 9 mei 2013 beginnen aan mijn einde, mijn einde van het reizen. Om wat schot in de zaak te brengen werd er een hulplijn ingeroepen vanuit Nederland. Op een warme decemberavond in Sydney belde ik mijn chef. “Kan het, mag het en is het verstandig?” (iets NL) “Hoe bedoel je, kan het? Mag het? En is het verstandig?” Enkele dagen later het antwoord, Ja, Ja en dat is je eigen oordeel. Okay, het is dus mogelijk om mijn einde uit te stellen, sterker nog, 9 mei 2013 kan worden omgedraaid van beginnen aan mijn einde naar einde van het begin. Dat werd nog een paar nachten wakker liggen, of alcohol als slaapmiddel gebruiken. Ik had een datum in mijn gedachte, voor 1 januari 2013 wilde ik de kogel door de kerk hebben. Met oud en nieuw in Sydney vierde ik mijn besluit. Dit was het einde van het begin. Nu begint het pas echt. En zo geschiede,

Na 6.5 jaar politie, stond ik in Australië, op een Cliff, in de auto. De zon scheen fel, het was warm, 35 graden, de zee was rustig. De golven hoorde je stuk slaan op de rotsen. Verderop hoorde ik een meeuw krijsen. Het uitzicht was fenomenaal. Een moment dat in je geheugen wordt gegrift. In mijn rechterhand had ik een pen. Voor mij lag een formulier met een logo van de Nederlandse politie, Rotterdam-Rijnmond. In het midden, bovenaan stond met grote letters, VERZOEK TOT ONTSLAG. Ik vulde mijn dienstnummer in, mijn naam en bij ontslag, per 1 maart 2013. Onderaan het formulier zette ik mijn handtekening. Bij dezen werd mijn ontslag officieel. Bij een klein schattig winkeltje, in het dorpje achter de cliff, wat nog geen 250 inwoners telde, scande ik het formulier. Uploaden deze naar mijn telefoon en klikte vervolgens op verzenden, verzenden naar P&O. Dit was(is) het einde en een nieuw begin! Van 9 mei 2013 naar 1 mei 2014.



Christchurch, de grap is misschien heel flauw, maar de boel had daar wel even opgeschud mogen worden. Wat een dode boel.
Na een gezapige vlucht, beide zonder, in de nacht een oog dicht te hebben gedaan, wat minder bloed dan alcohol door onze aderen stromend te hebben, stonden wij gebroken als een huis, waar je er hier van in real life nogal veel ziet, in Christchurch. De zon scheen fel en onze rugzakken voelde dubbel zo zwaar!
Boyd wilde graag eens als echte backpackers door het leven gaan, oftewel, kijken waar het schip strand, in ons geval op de klippen liep. Of toch niet.

(Korte uitleg Stray, ook wel bekend als Kiwi.)
De volgende ochtend zou onze Stray tour beginnen. Dat is een hip on hip off tourbus die door heel New Zealand rijdt. Deze bussen brengen je van A naar B, vrij logisch, maar tussendoor worden de hot spots bezocht, kamers voor je geboekt, en activiteiten geregeld. Goedkoop, makkelijk en simpel, plus je reist met een groep (jonge)mensen. Vind je ze leuk, blijf je op de bus. Ben je er klaar mee en kan je iemand wel kielhalen, spring je op een andere bus en ga je daar vrolijk mee verder. Kortom, ideaal!

Vanuit het vliegveld stapte wij de bus in richting centrum. Chagrijnig werden wij in het Nederlands door de buschauffeur, met Nederlandse voorouders te woord gestaan. Wij vroegen hem vriendelijk of hij ons in het centrum wilde af zetten. Was geen enkele probleem. Gezien het centrum van Christchurch eigenlijk niet echt meer in centrum is, hadden wij niet het idee dat onze chagi buschauffeur vol gas door het centrum heen vloog. Na enkele haltes toch maar even gevraagd hoeveel haltes wij nog moesten, “jij moet 2 km back lopen. Ik jullie vergeet.” Goed begin. Dan moesten we wel een nieuw kaartje kopen. Bedankt, vriend! Gezien de backpack tour …… de benenwagen in combinatie met sightseeing.

Klein stukje uitleg Christchurch, gezien de vele naschokken, iets van 10.000, na de zware aardbeving, wil geen enkele verzekeringmaatschappij de schade uitkeren. (Wat is dat toch met die verzekeringsmaatschappijen) Gevolg, alles staat er nog als een jaartje of wat geleden. Ik zou zeggen, een goede film set voor Lord of the Rings, part 2, the future.

Na een half uur sloffen in de zon, gestrand bij de subway. Even internet checken voor een hostel. Vol! Hotel dan, vol! Op het Ibis na, geen strak plan gezien de valuta. Iemand rade ons aan om langs hostels te lopen. Dat wil nog wel eens werken. Om een heel lang verhaal, heel veel in te korten. Na veel gemopper, gejammer, gezucht, en de fictieve klaagmuur vol briefjes te hebben gestopt waren we drie uur later geen steek verder. Twee opties, grote auto huren en daar in slapen, (goedkoper dan Ibis) of nog even langs de I-site, plaatselijke VVV, nog half uur lopen. Eerst de I-site. Geluk is soms ook met de wijze der Vaderland. Toevallig was er net in de stad een kamer geannuleerd. Was wel dubbel zo duur, drie keer zo goedkoop als het Ibis ennnnn 45 min lopen. Deal! Wat bleek, een appartement met twee slaapkamers voorzien van boxspringbedden, jippie! We mochten onze cribe delen met twee Zweedse blondines, heel vervelend. Gratis koffie, thee en melk. Tot overmaat van ramp was er toevallig ook nog een gratis Pizza avond en vervoer met korting naar het vliegveld, waar onze Stray tour begint! Ons schip werd zonder schade van de kliffen getrokken.

Half tien de volgende ochtend, stonden wij trappelend van ongeduld op het vliegveld. Helemaal fris en fruitig, boordevol energie. Kom maar op met die Oranje Stray bus. Nog even kijken op ons formulier, er staat toch echt half tien. Zullen ze hier ook een Balinees / Australisch kwartiertje hebben? Iets over tien kwam er een oranje gevaarte de bocht om zetten. Taadaaaa, de Stray bus.
Wij hadden het geluk met Nic, de vrouwelijke buschauffeuse, onze eerste tour te mogen maken. Een vrouw vol humor en kan rijden als de beste! Op naar Kaikoura.
Onderweg raakte we aan de praat met Bas, bas kwam uit het noorden. Geboren in Utrecht. Dat is grappig, woonde in Vleuten. Wat is de wereld toch klein. Na even diep gegraven te hebben in mijn geheugen met Vleutenaren kwamen toch de nodige overeenkomsten. Vervolgens de nodige verdere standaard informatie te hebben gedeeld, wat bleek, zijn ouders hadden hun eigen logeerboerderij. Het toeval wilde dat wij met onze familie daar zelfs een keer geweest waren, alleen dan nog bij de vorige eigenaren. Dat dan wel weer wel.
Onze planning was om 1 dag in Kaikoura te blijven. Gezien de gezelligheid tussen ons, de 3 B’s, er maar twee extra aangeplakt om, jawel. Te gaan vissen!

Kaikoura staat bekend om zijn, dolfijnen, walvissen, zeehonden, kreeften en diverse wandeltochten. Alle activiteiten tezamen kan je zo (weer) een maandsalaris stuk slaan. Onze backpacktour kwam weer boven drijven. Volgens ingewijde was de creyfish tour het meeste waar voor je geld. Je ging creyfishen, tussendoor gewoon vissen, daarna worden ze voor je gekookt, (levend) en mag je ze oppeuzelen, onder het genot van een goed glas wijn met een max van ongeveer twee flessen P, de PP. Dat klinkt als Bonnie St clear on tour! Zeker gezien de wijn prijzen hier. Na het boeken moesten we nog even een dagje wachten. De sealcolonie bood uitkomst om onze dag te breken.
Met een gratis lift, de New Zealanders zijn erg gastvrij, waren wij er zo. Als de beestjes gebroederlijk liggen te zonnen, kan je deze prachtbesten op twee meter benaderen. Tijdens het foto’s maken kwam opeens Martin Gaus in mijn gedachten op borrelen met de enthousiasme hoe hij over dit soort dieren kan praten. Geen idee waarom.

Wij verbleven in een hostel dat zo omgetoverd had kunnen worden als spookhuis. Alles was van hout, kraakte, hing scheef, deed het niet of er zat een gat in de grond, of plafond, het is hoe je het bekijkt. Tijdens de nacht bleek de wind ook aardig vat te hebben op het hostel. Je voelde de wind door de kamer blazen. Dat betekend alleen weinig goeds voor onze vis tocht.
Op het christelijke tijdstip van twaalf uur werden wij op gehaald door de beste kapitein Ortega, hij had een minder goede mededeling. Door de harde wind was vissen, met een hengel niet mogelijk. Het Creyfishing kon wel. Wij kregen uiteraard een mooie korting!
Met een tochtje van tien minuten over zee, naar de creyfishboxen, waren wij in totaal twaalf creyvissen rijker. Vervolgens weer terug en dat was het dan voor vandaag. Ik weet niet welk referentiekader de new Zealanders hebben voor ruwe zee, wij vonden het wel meevallen. Daarna begon het spektakel.
Onze terug tocht naar het huis van Ortega was nog langer dan het varen over zee, als extra mochten wij in de boot blijven, varen over het asfalt, het is weer eens wat anders. De toch was nog hobbeliger dan de ‘ruwe ‘zee.

De beste zeebeestjes werden eerst bedwelmd in zoetwater voor ze de kokendhete pan in zouden gaan. Alle twaalf te gelijke tijd in de pan en 16 minuten duimen draaien. Voor de deksel op de pan ging keek ik nog even over de rand. De tentakels van de beestje zag ik nog wilt heen en weer gaan. Beide ondergetekende hadden moeite met het kook proces. Volgens Ortega zou het echter de smaak tegoeden komen. Het zij zo. De flessen wijn stonden in middels op tafel, het was drie uur in de middag en de zon scheen heerlijk, mooi uitzicht over het strand en zee. Snel het Greenpeace gevoel weg stoppen. Gezien het feit, dat wat op internet wordt geplaatst, bijna niet te verwijderen is, zal er geen verder informatie worden gedeeld over het verdere verloop van deze middag / avond. Drie dingen weet ik wel, ik lust geen creyfish! Je kan veel lol hebben om mensen te laten schrikken met gekookte creyfish en het was een wijn zonder kater!

Via Picton, een havenplaats, gingen wij door naar Abeltasman, een natuurgebied om de vingers bij af te likken. Onze knal oranje humpie bumpie bus, met onze nieuwe, chauffeur pinky, bracht ons naar een camping midden in het natuurgebied. We sliepen in soort halve containers. Opeens een gevoel als of er een naald in mijn been werd gestoken. Een mep op de plek resulteerde in een klein zwart vliegje op mijn been. Ik haalde het van mijn been af en bekeek dit naarstige beestje eens van dichtbij. Dit is toch niet wat ik denk. “yep, you now meet the sandfly, good luck with it, you gonne hate them!!!! Een klein uurtje later begon het precies, maar dan ook precies, op de plek waar ik het naarstige beeste had dood geslagen :D ernstig te jeuken. Een kleine bult was het resultaat. Je kan er niet vanaf blijven. Jeuk, jeuk, jeuk. Het grappige is, je ziet iedereen de hele dag door krabben. Iedereen ziet er ook uit alsof ze net melaats af zijn. Wat een bulten en jeuk! Eén oplossing, deal with it en trek lang kleding aan.

Onze buschauffeur, die qua uiterlijk zo in South Park had kunnen, spelen had voor de avond een BBQ georganiseerd. Gezien ons backpackersbudget waren wij al een paar dagen op rantsoen qua vlees.
Hier was het moment om dat allemaal weer in te halen!

Voor de mensen die nog naar New Zealand gaan, dit land is ingericht om te wandelen. De Santiago de Compostella is er niks bij, echt overal zijn wandelpaden. 1 uur, twee uur, drie uur, drie dagen, vier dagen een week. Alles kan. Sommige mensen wandelen van noord naar zuid. Het is waar je zin in hebt. Wij in ieder geval niet. Om toch een mooie stukje te kunnen zien hadden wij een toch geboekt waarbij je eerste met een snelle watertaxi gaat, de fun factor, en daarna mag je vier uur bikkelen. Gezien de afgelegen plaatsen in New Zealand en het reeds bovengenoemde ontslag, moest er nog contact gelegd worden met Nederland. Nu wilde deze wandeling ons precies boven op de top van een heuvel brengen waar met goed weer enig ontvangst te ontvangen was. En daar stonden wij, zij aan zij met onze communicatie middelen in onze handen alles te regelen. Is dit nou backpacken?