Boek je ticket New Zealand

Terwijl Nederland gebukt gaat onder het laatste staartje van de winter, hier een hartverwarmende nieuwe blog over de laatste weken New Zealand.
Voor de mensen die nog een vakantie moeten boeken, bekijk de bankrekening, ga rekenen, zet u over u financiele Nederlandse zuinigheid heen, boek een vliegticket en ga volgend winter naar New Zealand. U zult mij op uw knieen bedanken voor de tip!

New Zealand is voor de toerist/ backpacker het land van doen, doen, doen en nog eens doen. Zo kwamen wij aan bij Franz Josef. Een plaatsje aan de voet van een gletsjer, de Franz Josef gletsjer om precies te zijn. Deze gletsjer heeft zijn naam te danken aan een Romeo en Julia verhaal. Hij woonde in het dal, zij op de gletsjer. Zo nu en dan wisselde ze van woonlocatie. Op een dag ging het tijdens de klim op de gletsjer echter niet helemaal volgens plan en stortte Franz Josef met een ijzige brul de diepte in waar hij het heden verwisselde voor het eeuwige. De naam Franz Josef gletsjer was geboren. Wij boekte een tour over deze gletsjer

Onze gids kwam aanlopen, hij zou zo door kunnen gaan voor Anton aus Tirol. Toen hij echter “hello” zei, zaten wij er ook niet ver vandaan. Anton kwam aus Eindhoven.
Wij gingen ons klaar maken. Regenbroek, regenjas, muts, handschoenen, schoenen en stijgijzers. Vooral het laatst genoemde is van cruciaal belang. Om wat meer ‘beleving’ aan de gletsjer tour toe te voegen hebben ze er een haal en breng service aan toegevoegd. Met een Heli wel te verstaan. Heli vliegen begint bijna een gewoonte te worden. Na een adembenemende vlucht van 10 minuten over de gletsjer zette onze piloot ons af op de gletsjer. Na het geglibber bij de heli konden de stijgijzers worden ondergebonden. Voorzichtig werden de eerste ijzige stappen gezet. Al snel bleek dat de stijgijzers het leven van Franz Josef had kunnen redden, wij gingen we met gezwinde snelheid over de gletsjer.
Hele bijzonder ervaring om over een gletsjer te lopen. Super mooie ijsvormen, beekjes en uitzichten. Bijzondere momenten, met het krakende ijs onder je schoenen, mager zonnetje, geen zuchtje wind, de stilte. Onze Anton lied ons zien hoeveel de gletsjer de afgelopen zes jaar gesmolten was. Met grote ogen aanschouwde wij hoeveel er inmiddels weg was. Veel, heel veel. El Gore had toch wat beter zijn best moeten doen. Weer een Greenpeace gevoel. Het zou zonde zijn als de Franz Josef ten onder gaat, met het opgeslokte lichaam van Franz Josef! Echterrrr, het bedrijf waar wij de trip hadden geboekt vond zichzelf zeer eco friendly. Dat zat dus wel snor, of toch niet? Ik zou er 1 groot ? bij zetten. Waarom breng je iedereen in vredesnaam dan met een heli de gletsjer op, terwijl het ook met bussen kan? Een kleine drie uur later, met een geheugen dat inmiddels overbelast raakt, met pracht herinneringen zaten wij weer in de heli, terug naar de, warme, bewoonde wereld. Voor de fun maakte onze piloot nog even een extra rondje, Gaat lekker die CO2!

Na een tussenstop, in een plaats wat beide niet eens meer kunnen herinneren, er zijn hier dus ook minder boeiende plaatsen, kwamen wij aan in Queenstown. Het Chersonisos van New Zealand. Maar ook de place to be om alles te doen waar de gemiddelde ouder alleen doodsangsten zou uitslaan bij het idee! Zo stond de Nevis Bungy op het programma.

Halftwaalf de volgende ochtend, ik werd op gehaald door de bungybus. Toeschouwers mochten mee, voor een schamele 50 dollar. Iedereen die in de bus zat, zat dus koos vriendloos. Na 45 min kwamen we op de plaats van bestemming. Tussen de twee bergen in, hing een gondel waaruit werd gesprongen. De hoogte tussen gondel en grond was precies 134 schone meters aan de haak. Na twee keer te zijn gewogen, met reizen val je af!, was het mijn beurt om met een klein gondelliftje naar de grote gondel, die in het midden hing, te gaan. De spanning voelde ik door mijn aderen gieren. Dit is veel leuker en spannender dan sky diven. Heel goed, hier hou ik van! Eenmaal dichterbij de gondel hoorde ik de dampende beats van de aller nieuwste dance, trance, house nummers mij te gemoed komen. Dat gaf een innerlijke rust. De eerste geluksvogels werden ingebonden, klaar om te springen, zo vrij als vogels naar beneden vallen. Als een pinguïn hipte iedereen naar het kleine platform wat iets uitstak. Het platform des doods. Dan begon de count down, 3,2,1 JUMP! Een tijger(leeuwinnen)brul was het gevolg. Op beeldschermen konden wij de jump volgen. Een kleine twee minuten later stond de beste persoon weer in de gondel. Een spier wit gezicht met een grijns! Toen was het mijn beurt. Dit was mijn derde bungy, de spanning voor de sprong blijft het zelfde. Mijn benen werden ingebonden, langzaam hipte ook ik als een pinguïn naar het platform. De wind voelde ik door mijn haren waaien, de speakers die op de achtergrond knalde verdwenen naar achtergrond. Snel keek ik nog even naar beneden, SLIK, dit is echt hoog. Dan maar weer vooruit kijken. De laatste dingen werden gecheckt. Nu begon ook voor mij het aftellen. Ik slaakte nog even een klein schietgebiedje voor onze lieve heer. Mijn gedachten dwaalde even weg, opeens hoorde ik een harde JUMP, zonder een seconde na te denken zette ik volle kracht op mijn benen en zwaaide met mijn armen om zo ver mogelijk vooruit te springen ( zo blijf je langer horizontaal) Ook ik kon mij niet inhouden om mijzelf te ontdoen van een oerbrul. Voor ik het wist keek ik naar het riviertje in het dal, na mijn oerbrul besefte ik, dat ik nog steeds aan het vallen was, het riviertje in het dal kwam steeds dichter en dichter bij. Je voelt de wind en hoort de wind. Ergens dacht ik een seconde aan de mensen die van de Twin Towers waren gesprongen. Dus zo voelt het. Ik voelde een ruk aan mijn benen, het bloed stroomde met aardig wat G krachten me hersenen in. Het touw deed ze werk weer uitstekend. Met mag5 werd ik vervolgens weer omhoog geslingerd om nog een tweede vrije val te maken. Inmiddels was mijn lach kick begonnen. Dit is zo vet! Dit is zo’n heerlijk gevoel. Dit is, wederom, verslavend. Haha, heerlijk! Na de tweede val kan je jezelf aan het bungytouw los klikken zodat je rechtop kan zitten, dan is het moment daar dat je van het uitzicht kan genieten. Twee minuten later was ook ik weer boven, met een heerlijke smile. Op naar de aller hoogste bungy van de wereld. Deze is in Zuid Afrika, ik ga niet verklappen hoe hoog.

De koek was echter nog niet op. Voor deze dag had ik namelijk gekozen voor het combo pakket. De bungy inclusief de swing, the world largest swing, wel te verstaan. Wat is een swing. Men nemen twee bergen, hang daar tussen een kabel. In het midden van deze kabel bevestigd men een kabel naar beneden met een soort van schommel, deze schommel breng je naar het hoogste punt van één van deze twee bergen, je klikt jezelf vast aan de staalkabelschommel, je wacht tot een werknemer op het knopje drukt om je te laten vallen, en voilà u swingt. Mijn keuze viel om het maar eens achteruit te proberen en op zijn kop. Aan de andere kant, je gaat tenslotte ook weer vooruit. Terwijl ik daar boven de afgrond hing in de soort van schommelstoel was ik nog rustig met de beste medewerker aan het praten over koetjes en kalfjes, ik van geen kwaad bewust, werd zonder enige voor aankondiging los geklikt en stort met een noodswing door het dal. Super grappig! En zo schommel je dan voor enkele minuten in de schommel in het dal. Een heerlijk gevoel! Niet zo spannend als de bungy, wel zo leuk.

Onderweg in de bus, terug naar queenstown, werd ik al gecontact voor de volgende uitdaging, of ik wilde Ludge. Daar had ik nog nooit van gehoord. In het Engels werd het uitgelegd als een soort karten zonder motor. Ach, nu we toch bezig zijn. Ja, ik ben er over 30 min. Wat bleek, er werd rodelen bedoeld. Des te leuker. De mensen die in Valkenburg zijn geweest kennen het vast ook! Met 15 man gingen wij met de gondel omhoog om ons vel begeerde ludge karretje op te halen. Kort werden er instructies gegeven over de dingen die je juist niet……… altijd fout, en zo stormden wij in groepjes van vijf de berg van Queenstown af. Iedereen had zes rides, de afdalingen werden steeds korter, of te wijl, de snelheid ging per ride omhoog. Uiteindelijk resulteerde dit in, slechts, 1 gewonde die de baan was uitgevlogen en nu met een arm wond van pols tot elleboog door het leven moet gaan. Moge hij snel genezen!
Deze avond heb ik ,samen met de rest, goed gevierd en afgesloten in de kroeg, tot in de late uurtjes.

En hoe voel ik mij nu na zo’n dag? De koning op aarde. Dat zijn hele bijzondere dagen. Dit zijn dagen die je normaal niet in Nederland hebt. Schitterend wat een dag! Dagen die in je geheugen worden geprint en opgeslagen onder het kopje, bijzonder mooie momenten. Momenten waar ik over enkele jaren aan terug zal denken als ik braaf achter mijn bureau zal zitten, waar dan ook. Dit zijn dagen die het reizen bijzonder maakt. Niet in cultureel opzicht, daarvoor hoef je New Zealand niet te bezoeken, Australië even min, maar wel om het land en de dingen die je daar kan doen. Dat brengt ons, na een paar dagen feesten in Queenstown naar ons tweede autohuur avontuur.

Samen met een lieftallige blonde dame uit Eindhoven hadden we besloten om een auto te huren. Het zuiden van New Zealand, beneden Queenstown, kon ook per Stray bus worden gedaan, ik was echter klaar met dat bustouren en deed dan ook alle mogelijke moeite om Boyd en Jet te overtuigen dat het veel relaxter was om met eigen auto het zuiden te ontdekken, extra plus, beter voor de portemonnee. Het was tijd om de touwtjes zelf weer in onze handen te nemen.

De data werden besproken. Wij gingen op onderzoek uit naar de aller goedkoopste huurauto. Wij vonden er één bij Omega Rental cars, de goedkoopste, een Toyota Platz, “een wat voor één?” een Toyota Platz. Mijn auto kennis is goed te noemen, hier had ik echter nog nooit van gehoord. In de vroege ochtend haalde ik deze bijzondere bolide op. Wat bleek, een 13 jaar oude Toyota Yaris met kont. En een sexy kont! Na drie backpacks te hebben ingeladen was het tijd om te vertrekken. Met een elegant zwaai gooide ik de kofferbak dicht, met dezelfde snelheid kwam hij ook weer omhoog zetten. Pardon!!! Nadat enkele behulpzame inwoners van Queenstown er ook naar hadden gekeken gaven ze het op. Wel drie deuken extra in de kofferbak. Terug naar Omega. De slinger van krik bood uitkomst. De haak waar het slot inviel moest elke keer weer recht worden gebogen, met takt, meestal een poging of 10, en dan sloot de kofferbak. We moesten er mee leren leven.
Mildford Sound was het einddoel voor deze dag. Een kleine 350km van Queenstown. Onze onder gemotoriseerde Tot had het zwaar. Maar, we kwamen er. De route naar Milford Sound is heel bijzonder, super bijzonder, misschien wel de meeste bijzondere die ik ooit heb gereden. Het verwoorden van deze route lukt mij gewoon niet. De schoonheid van dit stukje natuur is niet te omschrijven in een paar woorden, regels of misschien zelfs pagina’s. Dit moet je zelf gezien hebben om te weten hoe mooi het is. Milford Sound is de natste plaatsen van New Zealand, het regent ongeveer 200 dagen per jaar. Regen, bewolking niet meegeteld. Mag u drie keer raden wat voor weer wij hadden, een strak blauwe lucht, geen wolkje te zien en een lekker temperatuurtje. Wij waren helaas te laat om nog cruise te boeken. In Milford is slechts 1 hostel / camping. Gezien het tijdstip, 18:30 uur hadden wij zo onze twijfels over een slaap plaats. Was deze accommodatie vol, werd het 130 km terug rijden. Er was dan ook enige spanning toen wij bij de receptie aankwamen met de vraag….. zijn er nog drie bedden vrij. Hij had er zelfs nog vier!!! Na onszelf geïnstalleerd te hebben, zijn we weer richting het uitzichtpunt gegaan om het uitzicht van Milford te aanschouwen. Letterlijk aanschouwen. Ik ga het heel kort zeggen. Super, super vet! Er was alleen een maarrrrrr, je werd compleet opgegeten door de Sandflys, Grrrrr
De volgende ochtend kon er bij de telling van regendagen in Milford weer een streepje worden bij gezet.

Te Anau was onze tussenstop. Hier gingen wij ons buigen over de kaarten om de planning van de komende vier dagen te bepalen. Er rolde echter weer een dure activiteit uit, uit de koker van ideeën. Een Quad tour door de ongerepte natuur van New Zealand voor de mannen, een paarden tocht voor moeders de vrouw. De lucht zag eruit zoals je die in de Lord of the Ring ziet, grijs en grauw, op het punt om te gaan regenen. Dit weerhield ons er echte niet van.
We kregen een grote quad onder onze kont. Een 4x4 met schakel bak. Genoeg power om er een boom mee uit de grond te trekken. Dit bleek later ook goed van pas te komen :D Er zaten geen snelheidsmeters op, iets met de gevaarzetting. Gezien het hier nog steeds twee maanden niet had geregend…. Net een Sahara, werd dat zand happen. Normaal, gaat de gids voorop, gezien zoveel stof niet goed voor het inwendige is, besloot hij onszelf de snelheid te laten bepalen, de route was duidelijk aangegeven. Na een paar kleine oefenrondjes ging het gas er gelijk vol op en stuiterde wij over de ‘Sahara’ van New Zealand. Met een loeiende motor heuvel op, heuvel af, door beekjes, bochten en langs struiken. Je voelt je de koning te rijk. Als de Duke of hazzards vlogen we door het landschap. Dit is duidelijk een sport waar hoogmoed voor de vooral heel dichtbij komt. De close escapes zijn dan ook niet op één hand te tellen. Maar dat boeit ook niet! Als twee kleine kinderen vlogen we over het traject. We waren zo enthousiast dat wij het rustpunt in de letterlijke zin voorbijvlogen. Het hoogste punt in de omgeving ennnnn, inmiddels wordt ik er een beetje moe van, een set is opgenomen van de lord of the ring. Orlande wordt opgehaald door de engelen. Nadat Boyd en ik geen derde quad meer hoorden besloten om maar om te draaien en opnieuw de heuvel op de rijden. Daar zat onze gids rustig op een bankje. Gezien onze enthousiasme had hij al een vermoede dat wij er voorbij zouden rijden en als hongerige puppys terug zouden komen. Een bak thee met zelf gebakken koekjes deden ons goed, op voor het volgende traject. Onze gids was bezig met een nieuw, meer uitdagend parcours, hij had alleen weinig tijd om deze te maken. Of wij hem wilde helpen. Graag, heel graag! Wij moesten dan goed naar hem luisteren en hij ging voor op. Het grappige was, hij zij niet, wat we niet moesten doen, maar gewoon, doe dit, doe dat. Voor beide ondergetekende werkt dat beter. De route die volgde was echt werelds. Denk dat we nu wel ruzie hebben met GreenPeace. Dit was geen route te noemen. Dit was gewoon dwars door de heuvels over struiken, kleine bomen, grasvelden, beekjes en alles wat je kan verzinnen. Hij was er drie keer eerder overheen gereden. Dat zegt wel genoeg. Het grappige is, het is nog loodzwaar ook dwars door de natuur te rijden. Sommige stukken in het traject waren loodrecht om hoog. Ik wist niet dat een quad tot zoveel dingen in staat was. Na een uur waren wij weer op de gebaande paden en aan het einde van onze tour. Geen kracht meer in onze benen en armen van alle klappen. Zwart onder het stof en voldaan door de ervaring.

Maar goed dat we deze zelfde dag niet meer in onze Tot hoefde te rijden, anders zou deze het zwaar krijgen met onze de quad skills in de vingers.

Moeders de vrouw had ongeveer het zelfde traject te paard gedaan als wij op vier willen. Gedrieën kwamen wij ’s avonds weer bijeen met weer een mooi stukje New Zealand in ons geheugen.