Deel 2

“Bart, hebbie ook zo’n spierpijn?” “Ja man, me bovenbenen!” “Jet, en Jij?” “Hihi, ja, in mijn kont, hihi” ( Jet lacht nogal veel)

Als drie ouden van dagen kwamen wij onze kamer uit. Het quad en paardrijden heeft onze spieren aardig weten te tarten. Eerst maar ff rustig wakker worden en ontbijten in de zon. Mijn adrealine gehalte was weer aardig gedaald, veilig genoeg om onze weg te vervolgen.

Over de route naar Invercargill zal ik jullie verder niet bezwaren. Mooi, heel mooi! Maar net zoals het went om elke dag naast de mooiste vrouw ter wereld wakker te worden, wennen ook de adembenemende uitzichten van New Zealand. Gevolg, Jet was tijdens het rijden een trouwe klant van klaasvaak,( als ze niet aan het lachen was, hihi) Boyd was driftig in de weer met de bewerking van foto’s en het contact onderhouden van mensen die wij hadden leren kennen. En ik, ik sukkelde over het zuidelijk wegennet van New Zealand in gedachte verzonken en aan het genieten. Soms met een brul of gil als ik iets moois zag. Er richtte zich dan twee hoofden in de richting waar ik naar wees, keken en gingen vervolgens verder waar ze mee bezig waren.

Door het vele rijden begon de verveling soms wel eens toe te slaan. Het werd weer eens tijd voor gravelwegen. Leuker en uitdagender, plus het brengt je naar de mooiste plekken. Zo belanden we opeens aan het eind van een weg, wat niet eens meer weg te noemen was, onderaan een cliff met een machtig uitzicht over de zee. Mooi picknick plek, de santflys vonden dit echter ook een geschikt stekkie. Gezien de schaarsheid van de mens op dit stukje van de wereld werden wij als door een groep wilde wolven aangevallen. Dat werd een snelle picknick en aardig wat bulten rijker. Grr*Q#%^(@ beesten!

Bij Invercargill aangekomen bleken de meeste hostels vol geboekt. Dan maar langs hostels rijden. Bij een van de hostels, die vol waren, troffen wij een Nederlander, Geert, die hadden wij leren kennen in Auckland. Hij was reizende met de bijzondere combinatie van Twee duisters, Frans man en hij, als klompen danser. (Voor de mensen die minder gereisd hebben, deze combi is zeldzaam) Zij hadden de motor van hun camper opgeblazen. Het verhuurbedrijf heeft ze verder aan hun lot overgelaten. Aan hun gezichten was af te lezen dat een leuk grapje niet meer gewaardeerd zou worden. Zo aardig als wij waren hebben wij de zware taak op ons genomen om een hostel te vinden. Na wat bellen hadden we een hostel gevonden met acht slaapplaatsen. Onze auto werd uitgeroepen tot bagageauto. Jet, hihi, hihi werd achterin ingebouwd, zij gingen lopen. (U zult misschien denken, waarom is dat nou interessant om te schrijven, wordt vervolgt)

De Stray bussen waar wij mee aan het reizen waren hebben een ochtendschema waar zelfs een ochtendmens niet vrolijk van wordt. De vertrektijden waren meestal tussen zeven en half negen. Nu namen wij het er heerlijk van. Tegen twaalven gingen wij pas aanrijden, hihi. Boyd had een route uitgestippeld met de highlights. Wat bleek, TomTom doet het inwendige navigatiesysteem van de mens niet heel veel goeds. Zeker niet toen op een bepaald moment de kaart op ze kop werd gelezen. Anyway, we hadden de tijd en konden er wel om lachen. Hihi.
De route die Boyd had uitgekozen was wederom….. en, voor mijn plezier, er zaten ook gravel wegen tussen. Zo… nu…. En……. dan….. kon ik het dan ook niet laten om tegen even met een handremmetje door de bochten te gaan. Even geen hihi van Jet maar hihi van mijn kant. Nu was de wegligging van onze Tot al zo slingerend als een dronken Engelsman die naar huis loopt, maar na een rare klap en wat geslinger trok mijn stuur opeens wel heel erg naar rechts. De klap bleek een klapband te zijn van het rechtervoorwiel. Oeps. Hihi. Gelukkig was onze Tot voorzien van een reserve band(je) ook wel spacesaver genoemd. Deze mocht alleen niet geplaatst worden op de aandrijf as. Dat werd twee banden verwisselen. Eerst maar even eten, jet voorzag ons van een uitstekende lunch voor wij aan het werk gingen. Kleine 1,5 uur later waren wij weer on the road. We besloten om onze geplande route alsnog af te maken. We waren er niet voor niks en accepteerde het om later in Dunedin aan te komen. Na nog een paar super mooie stukken van New Zealand reden wij tegen 21:00 uur Dunedin in. Onderweg was er geen internet, in Dunedin aangekomen… alle hostels vol. We konden voor $265 een appartement huren voor een nacht, Daaaghhh. Alle mogelijk opties passeerde de revu. Als het maar niet te veel koste. Na een half uur bellen en contacten hadden we opeens een hulplijn te pakken. Geert was ook vandaag met zijn gezelschap, met de bus, in Dunedin aangekomen. Geert hadden wij tenslotte ook uit de brand geholpen. Misschien wist hij wel wat. Geert had het geluk dat hij via zijn Duitse gezelschap een onderkomen had bij mensen thuis. “Geert, kunnen wij daar niet een plekje op de vloer krijgen? :D” Twee flessen wijn rijker en een smile op onze gezichten reden wij richting Geert. Wij hadden alleen geen kaart van Dunidin. U raad het al, al onze drie de telefoons, met google maps, waren leeg! Geen leven meer in te krijgen. Ik kreeg een flashback naar Melbourne. Wat zijn we tegenwoordig zonder de navi! Op puur geluk reden we de juiste straat in, althans, wat ons was bijgebleven. De huizen waren hier alleen wel erg groot en luxe. Het waren eigenlijk geen huizen, villa’s. De één nog groter dan de ander! Is dit wel de juiste straat? Het juiste huis keek uit over de baai van Dunedin. Met een snelle blik door het raam van de hal zagen we de hal vol liggen met backpack spullen. Dit moest het juist huis zijn. Ding dong. Een vriendelijke man deed open en rijkte ons de hand toe. Hoe onze reis was, prachtig! De vrouw des huizes werd aan ons voorgesteld even als de twee zoons van elf en dertien met een trotse vaderlijke glimlach. Wij voelde ons gelijk thuis. Met veel dank werden onze flessen wijn in ontvangst genomen. Na de nodige verhalen uitgewisseld te hebben vlijde wij ons neer in de eetkamer. We kregen allen een heerlijke donzen slaapzak en sliepen als roosjes.
Driftig werd in de ochtend de tafel gedekt voor twaalf personen. “Owja, of we de katten vanacht gehoord hadden, die waren aardig bezig geweest.” Uhh, nhee. ( dat was ons kussen gevecht :D) De familie bleek goed gehamsterd te hebben, eten in overvloed, en vooral lekker, erg lekker! En yoghurt, zo lekker, die heb ik zelfs niet in Nederland op! Tegen twaalven vonden we het tijd om de gastvrijheid te verruilen voor de auto. Met een heel, heel veel dank zijn wij Dunedin ingereden naar de steilste straat ter wereld en vervolgens terug, in de regen, naar Queensday waar een avond stappen op het programma stond. Het was St Patrick day!

Tijdens het rijden in de regen vroeg ik mij af of zulke gastvrijheid ook in Nederland te vinden is. Ik vond het heel bijzonder. Eerst krijg je vier mensen over de vloer die je via via kent. De vader van de Duiste had de man leren kennen bij een conferentie in Duitsland. Dan wordt er gebeld of er nog even drie mensen bij mogen komen om te slapen. Je kent ze niet, weet niet wie het zijn. Je geeft alles wat je in huis hebt en nog geen 16 uur later zijn ze weer gevlogen. Ik vond het indrukwekkend, maar vooral ook mooi dat het gewoon kan!

Na het overdenken van bovengenoemde zaken had ik halverwege wel weer zin om mijn verslaving bij te werken. Even een koud colaatje. In de stromende regen maakte ik de kofferbak open. Pakte de slinger om de beugel weer recht te buigen. maar helaas...... op de laatste dag, in de stromende regen, was de rek eruit. Dicht ging de kofferbak niet meer. Wat we ook deden en probeerde. Hij was overleden. Boyd en ik waren compleet nat geregend. Als verzopen katten kwamen we uiteindelijk bij een tankstation om de kofferbak dicht te binden. Goedkoop bespaart je niet alleen geld, het geeft je ook extra uitdagingen.

Na drie dagen Queenstown vervolgde wij onze weg, met stray ,naar MT Cook. Mt cook is de hoogste berg van New Zealand. Deze plek vond ik eigenlijk nog mooier dan Milford sound. Ik ga niet uitleggen hoe mooi het was. Zie foto’s. Doe deze x 10 en u ziet hoe mooi het is.
Boyd en ik hadden besloten dat onze wegen even voor kort van elkaar zouden scheiden. Boyd vloog terug via Auckland, ik via Christchurch op dezelfde datum.

Bij Mt Cook hebben we twee wandelingen gemaakt. Twee van vier uur. Echt super vet. Ongerepte natuur, maar bovenal ook zonder toeristen, stoeltjesliften of vliegtuigen die overkomen. Gewoon zoals de natuur er vroeger heeft uitgezien.

Na drie nachten in een oasa van rust ging de tour verder naar de laatste stop voor Christchurch. Een gehucht met 1 huis en niet eens een kippenhok, aan een doodlopende weg. Wie verzint het om hier een hostel te bouwen? In de avond gingen de eigenaren naar hun eigen Cribe en lieten ze de rest over aan de gasten van het hostel. Ik had samen met Berk, die ik had leren kennen in de bus, Jet en Daan besloten om langer in dit gehucht te verblijven. Elke dag extra in Christchurch is er een te veel. Er was echter ook een maar…. De bus vertrok in de ochtend om zeven uur. Nu ben ik al niet zo’n groots fan van vroeg op staan. Berk had er helemaal een broertje dood aan! Ik had een idee, waarom gaan we niet de laatste 150 km liften naar Christchurch. Als je in New Zealand bent moet je dat toch een keer gedaan hebben. Vragen we of iemand van het hostel ons een slinger wil geven naar het dichtstbijzijnde gehucht waar meer auto’s komen. Na heerlijk te hebben uitgeslapen kregen we een slinger van hostel naar het eerste gehucht. Lift nummer 1. Onze moed zakte eigenlijk gelijk in de schoenen. Hier was het wel erg dood! Uit het niets kwam er een auto aanzetten. Hop, duimpje om hoog, leuk lachen en tadaaa. Lift nummer 2. Naar de kruising van een main road. Op de main road was het na de 10e auto bingo. Lift nummer 3. Een moeder met zoon op weg naar ouder gesprekken. De spanning was in de auto te snijden. Zij bracht ons naar de weg die rechtstreeks naar Christchurch ging. Nog 125 km te gaan. Na kleine vijf minuten was het alweer bingo. Lift nummer 4 ging gelijk naar Christchruch. Een 23 jarige Engels man die voor drie weken aan het reizen was door NZ voor hij naar Canada ging. Hij had drie jaar in Australië gewerkt als kabel legger. Schrik niet, $52 dollar per uur, minimaal 12 uur per dag, zes dagen in de week. Zo nu en dan ook op zondag, dan $100 dollar per uur. In Canada ging hij nog meer verdienen. Toen hij gestopt was met school op zijn zeventiende was zijn vader zo boos geworden dat hij was gaan werken als een gek om zijn vader nog enigszins tevreden te houden. Werken beviel hem meer dan school. Hij besloot, zodra hij kon, zo snel mogelijk naar het buitenland om geld te verdienen. Nu, enkele jaren verder is hij twee huizen in Engeland rijker, studeert en is een gelukkig man!

De vorige keer was een overnachting in Christchurch meer geluk dan wijsheid, vooraf had ik deze keer maar een hostel geboekt. De goedkoopste!(een terugkomend woord in mijn blogs) Bij aankomst in de straat bekroop mijn een raar gevoel. Een gevoel dat ik herkende van mijn werk. Hier is het niet pluis. Het riekt hier op deze plaats naar de misdaad. De auto’s, de mensen, de huizen en hoe deze huizen eruit zien. Al heb je hier nogal veel vervalen huizen! Maar toch! Hier klopt het niet!

Het hostel was een ‘normaal’ huis met achtertuin. In de voortuin stonden auto’s waar mensen in sliepen, de achtertuin stond vol met tenten, de keuken was 1 grote afvalbende de douche waren ranzig, de doorms stonken en de bedden…. Tja. Christchurch was al weer vol geboekt. De mensen die er rond liepen zouden zo uit een sekte kunnen komen, alternatief was het niet meer te noemen. Om toch open te staan voor nieuwe dingen gokte ik het er voor de verandering maar is een keer op.

Als dank voor de lift zijn we gedrieën uiteten geweest. Waar ga je met een Engelsman heen, inderdaad, de Irish Bar. Guinness met Fish en Chips of een pizza. Niet de lekkerste, maar een must have om hier gegeten te hebben.

Berk wilde de nacht doorbrengen op het vliegveld, hij vloeg nogal vroeg en vond het zonde van het geld om een hostel te boeken. Achteraf, zeer goede keuze. Ik besloot een stuk met Berk op te lopen richting het busstation. De laatste bus richting vliegveld ging rond elf. Na een ferme handdruk heb ik hem een goede vlucht gewenst en ben ik terug gelopen. De mensen op straat(voor zover deze er waren) , de politie in burger en herkenbaar gaven mij nou niet een veilig gevoel. Ik zag een auto staan met gedoofde lichte, twee donkeren mannen in de auto, zag een fragiel mannetje aan komen snieken, snel ging de man in de auto, 10 seconden later stond hij er weer naast en liep met versnelde pas weg een donker steegje in. De auto deed zijn lichten aan en reed langzaam weg, de hoek om. Nog geen twee bloks verder, het zelfde. Deals zien er overal te wereld het zelfde uit. Toch klopte het beeld wat ik nu zag niet met het beeld wat ik van New Zealand heb, als mooi en beschaafd land. Dit was duidelijk de achterbuurt van Christchurch. Na een half uur lopen opende ik de voordeur van het hostel, veilig thuis en heb al mijn spullen nog. Raar buurtje.

Na een dag rond hangen in het centrum en de bieb, om de laatste dingen te regelen, kwam ik aan het eind van de middag weer terug in het hostel. Mijn roommate’s waren er al. Bij het openen van de deur kwam er in plaats van een sterkte stank lucht een max sterkte wiet lucht. Hmmm. De twee die er waren, voerde een driftig gesprek. Eén ervan leek wel op Haagse Sjonnie. Op de grond was nog een plekje vrij en ben er tussen gaan zitten. Al snel had ik door dat er onderhandeld werd over prijzen. Wat bleek. Eén van de beste gasten had naast zijn werk in de bouw een handeltje in wiet, met name voor de backpackers. Zo kon hij extra geld sparen voor zijn huis, die hij wilde gaan kopen. Jaja. Hij vond backpackers de meeste geschikte groep om wiet te verkopen, zonder gevaren. De eigenaar van het hostel was ook op de hoogte, die pakte uiteraard ook een graantje mee van de winst. Iedereen liep inmiddels knijter stoned rond. De achtertuin, die vol met tenten stond, zag ik in gedachten al in flamen op gaan! 1 sigaretje en gelijk 20 doden, maar wel goedkoop slapen. Ik was blij met de volgende ochtend.

Om zes uur stond dan ook een vriendelijke taxichauffeur op mij te wachten om mij naar het vliegveld te brengen. Blij toe! Ik was al weer helemaal klaar met Christchurch.

Na ruim zes weken zit New Zealand erop. Wat is dat snel gegaan. Niet normaal. Ik ga weg met een gevoel dat ik geleefd heb, genoten heb en zoveel mogelijk eruit gehaald heb wat erin zat. De mensen, de bus, de huurauto’s alles had zijn charme. Ik kan mij niet herinneren dat ik zo onder de indruk ben geweest van een land als New Zealand, en dat eigenlijk als een land zonder een oude cultuur. Hoe machtig en groot Australië ook mag zijn, ga naar New Zealand.

Om 9.15 uur, Sydney time had ik mijn touchdown. Het voelde als een beetje thuis komen. De komende anderhalve week moet ik zaken regelen om te mogen werken, daarna gaat het echte leven beginnen. Na zes maanden moet ik dan ook beginnen met werken!