De goudenkoets

Het onderstaand verhaal stond al te trappelen van ongeduld om geplaatst te worden, precies opdat moment verklaarde mijn laptop zichzelf voor dood en wenste opgestuurd te worden naar de computerdokter van HP om daar vertroeteld te worden.

Nu, na enkele weken ben ik sinds vandaag weer back on track. Mijn motherboard dacht anders over de kwaliteit van HP dan de rest van mijn laptop. Dat resulteerde in een hoop geregel met HP Nederland en Australie. Na wat telefoontjes was het zowaar geregeld. HP kwam mijn laptop ophalen op het adres waar ik verbleef. Ik moest HP zeven dagen de tijd geven om mijn laptop te repareren / te vervangen. Binnen twee werkdagen werd ik echter al gebeld door mijn vriendelijk Pakistaanse HP medewerker, die wederom bijna niet te verstaan was. De laptop was gerepareerd en werd terug gestuurd naar het adres.
Het wonder geschiede dat alles wat op mijn laptop stond, bewaard is gebleven. Chapeau voor HP. Ik zou zeggen, geniet van het onderstaande (auto) verhaal.


Met een smile tikte ik in op mijn smartphone, www.caresale.com.au in. Het was tijd om mijn favoriete hobby uit te voeren. Opzoek naar een vervoermiddel voor het komende jaar. De eisen.
- Niet ouder dan 12 jaar
- 4x4
- Airco (liefst climate controle)
- Mogelijkheid om in te slapen
- (redelijk) zuinig
- En binnen budget

Internet afstruinen op een smartphone opzoek naar een auto, is niet handig. Voor wifi vragen hostels belachelijke bedragen. Eerder irritatiewekend! Langzaam, niet alle info, zoek mogelijkheden beperkt en de data vloog erdoor heen. En als conclusie, veel troep te koop. Al snel kwam ik dan ook uit op auto’s van Europese makelij. De Japanners zijn motorisch misschien iets beter, van binnen is het net een dierenboerderij. Comfort en luxe houden een arme backpacker als ik toch beter in leven dan een vervallen hondenhok. Of ik ben gewoon verwend, anyway, ik wilde gewoon luxe onder mijn Nederlands reed. Maar wat ging het worden? Bmw X5, Volkswagen Toureg, Volvo XC 90/70, Audi A6 Allroud. Niet alle genoemde types vielen bepaald in het budget, maar toch… een poging wagen kon nooit kwaad! Boyd zou later besluiten of hij ging aanhaken of niet.

De Bmw X5 was betaalbaar, veel km gelopen alleen het onderhoud en verbruik…. Een testrit gemaakt in een mooi exemplaar. De goedkoopste waren allen voorzien van een machtige V8. De rijkwaliteiten van de X5 zijn mij reeds bekend, Fenomenaal… maar dat brandstofverbruik…… 1 op 5.

Volkswagen Touareg, deze lag toch te ver buiten budget.

Volvo XC 90/70. De 90 serie is groot, verbruikt veel, en….uit ervaring er rammelt altijd wel iets in die auto’s. Iets waar ik nou precies allergisch voor ben, rammeltjes in een auto en bovendien… hij was net boven het budget.
De 70 is net niet de kleinste van het stel dat ik had uitgekozen, dat is de
A6. In de XC70 heb ik duizenden kilometers gereden, alleen dan de diesel versie. Fijne auto, gouden stoelen, ruim, stil en bovendien, heeft deze serie zijn betrouwbaarheid bewezen. Enige punt, niet de automaat maar geartronic versie. Die versnellingsbakken zijn beter.

Audi A6 allroad (model 2001), mooie auto, iets kleiner dan de XC70 alleen de besturing in combinatie met de wegligging kon mij niet helemaal bekoren. Soort dweil over de weg.

Kort samengevat hadden alle auto’s wel hun voor en tegens. De
Nederlander kwam in mij naar boven. Met rekenmachine, auto reviews, prijzen, locaties en ander geneuzel waarop je hier moet letten in Australië begon mijn lijst steeds korter te worden. Ik kwam uit op de Volvo XC70. Ik wist er twee op internet te vinden die relatief dichtbij Sydney centrum waren. Dezelfde dag waren de afspraken gemaakt voor twee dagen later.

Voor ik mijzelf kon voorzien van vierwielen en een stuur moest ik mij mengen in het Australische openbaar vervoer. Dat is hier niet slecht geregeld. Of ik had geluk, beide huizen waren te bereiken met een directe verbinding en tien minuten lopen.

Het eerste adres was 1.15 uur treinen, in Emu plains. U kent dat wel, van die voorsteden die ze in films laten zien. Zo rustig en peace full wat binnen ander halfuur zal veranderen in een alles verwoeste stad. Deze peace full voorsteden hebben ze hier ook!(zonder de verwoesting) Grote huizen met oprij lanen, brede straten, her en der een hovenier aan het werk, verder niemand op straat. Zo belande ik bij een grote villa. Onder de carport, op de oprijlaan, stonden twee Volvo’s te blinken. Een XC70 en de 90. Dit was duidelijk een gevalletje van groot naar nog groter. Ding dong, er werd open gedaan door een vrouw die zich had klaar gemaakt voor een theater show en twee zeer nieuwsgierige kinderen, beide zeer netjes gekleed. Vaders was eigenaar van een bouwbedrijf en gespecialiseerd en beton. Dat de zaken goed gingen was duidelijk. Vijf minuten later kwam vaders aanrijden in zijn bedrijfsauto. Voor de kenners, een Holden R8 pick-up, snelle jonge. Binnen was het mij al helemaal duidelijk, dit zijn zeer welvarende mensen die zeer perfectionistisch zijn maar bovenal heel erg vriendelijk (wat later nog meer zou blijken). Waarom ik als kaaskop op mijn jonge leeftijd een Volvo kocht? ( maar even niet verteld dat ik ging backpacken) Een pracht verhaal opgehangen uit de linker duim over social work en onderzoeken tussen Nederland en Australië en soms ook naar de binnenlanden moet voor onderzoek in de kleinere dorpen. Ergens klonk het nog goed ook! Om een lang verhaal niet nog langer te maken en bij het onderwerp te blijven. Alles aan deze auto klopte, ze hadden de auto zeven jaar in hun bezit, moeders de vrouw reed er in. Alle papieren waren in orde, altijd dealer onderhouden, inclusief rekeningen en in een werkelijke topconditie. Ik kreeg de sleutels, of ik zelf de oprijlaan af kon rijden en tot straks. “Gaat u niet mee? Geen rijbewijs of andere borg?” “Nop, we trust you, have fun!”Okay. Dan wordt het ook een echte testrit!

Voor de kenners, het betreft hier de T5 motor, de snelste uit de Volvo serie, fun gegarandeerd ennnn met geartronic.
De snelweg was dichtbij, en werd snel opgezocht. Australiërs zijn geen hard rijders. De bedragen voor boetes zijn duizenden dollars voor echte te hard rijden, 50 plus, of je bent gewoon een paar jaar je rijbewijs kwijt. De normale politie mag hier tijdens een achtervolging niet harder rijden dan 160. Boven de 160 worden zij niet meer gedekt door de verzekering. Alleen de Highway patrol mag harden dan 160. Gezien ikzelf politie af ben kon ik het toch niet laten om vanaf de oprit even het rechter voetje in te trappen door de kickdown. Eens even kijken wat deze jongen nog voor spierballen heeft na 9 dienstjaren en 135k gelopen te hebben. Voor ik het wist dook de teller over de 200. Heerlijk gevoel, alleen deze auto is niet gemaakt voor snelheden boven de 200, maar hij kan het wel :D. Even kijken of de remmen het goed doen, 1 strakke rechte lijn, de afrit af, en een paar rotondes pakken. Bij goed insturen en vol gas op de plank in de bocht voel je dat de 4x4 wordt ingeschakeld, met een duw ga je met een extreem hoge snelheid door de bocht, zeker voor een type auto als dit. Na 20 dolle dwazen minuten was het mij duidelijk. Deze auto is puik in orde. Nog even alles opentrekken, onder de auto kijken en weer terug naar zijn huidige baasje. De beste man stond mij al op te wachten. Nadat ik de motor had uitgezet hoorde je de motor aan alle kanten tikken van de hitte. Oeps, big smile :D“ I hear…, you enjoy the ride?” met een big smile “Yes I did!” “Good!”Na een half uur praten over koetjes en kalfjes was de deal rond. Ik had gewoon een heel goed gevoel bij de auto maar ook bij de mensen. Het definitieve antwoord zou ik in de avond laten weten. Er stond nog een tweede afspraak op het programma.

Om het verhaal…... Zelfde auto, zelfde bouwjaar een heel ander kaliber. De verkoper stond mij ook niet helemaal aan. Testrit gemaakt, het was al snel duidelijk. De man was wel eerlijk, de versnellingsbak moest binnen nu en een halfjaar vervangen worden. Bedankt voor de tijd, bedankt voor de moeite houdoe!

Onderweg terug naar Sydney een call naar Emu Plains. “Hi Bart. speaking, I will buy your car!”En zo geschiede het dat ik een auto had gekocht in Australië. Een Volvo XC70 T5 2004 met alles erop en eraan, met grootste plus, een dakraam. Iets wat ik altijd al een keer wilde.

Op vrijdagmiddag 5 april om 17:00 uur liep ik met een enorm geld bedrag aan cash geld over straat richting het Sydney train station, na 1.15 uur treinen en tien minuten lopen stond ik weer voor dezelfde deur als ik twee dagen ervoor stond. Dingdong. Met een glimlach werd ik binnen gelaten. Ik kreeg nog even een bord eten onder me neus geschoven. “You must be hungry!”Toevallig was dat het geval! Jamjam.
30 minuten later, vele dukaten armer, een buikje vol lekker eten en een autosleutel in mijn rechterhand stond ik weer buiten, helemaal gelukkig! Even de tank vol gooien en koersen naar Sydney. Een kleine 1,5 uur rijden. Boyd had besloten om ook een aandeel aan de auto mee te betalen. Zo waren er op vrijdag 5 april twee gelukkige in Australië in het bezit van een auto.

Heerlijke auto. Zeker op de snelweg. Super, super stil, goede boxen, lekkere zetels alleen een klein verschil gemerkt tussen het Australische model en Europese. Waar bij de Europese versie nog wel eens werd gemopperd over de enorme grote buitenspiegels, zitten hier enorme kleine op. Er verdwijnen met gemak twee vrachtwagens in je dode hoek. Echt bizar! Maarrrrr dat gaat de pret zeker niet drukken! Maar wat dan wel…..

Zaterdag was een dag die ik lang niet heb gehad, het deed mij aan Nederland denken. Regen, regen, en nog eens regen. Aan het eind van de dag met Boyd afgesproken om even wat te drinken. Na een rit van half uurtje door de stad kwam ik aan op de plaats van bestemming. Parkeerde de auto stapte uit en….. op de straat lagen allemaal olie druppels, precies op de route die ik had gereden. Mijn hartslag ging zich versnellen. Instinctief legde ik mijn hand op mijn portemonnee. Langzaam draaide ik mij om en liep terug naar de auto. Ondanks dat het had geregend was de complete onderkant droog. Ik rook wel een benzinelucht. Hmmmm eerst maar even wat drinken. Kijk daarna wel weer verder. Twee uur later. Geen druppeltje te vinden onder de auto, maar toch die benzinelucht…. Het zal wel, gewoon verder rijden. De benzinelucht was inmiddels ook te ruiken in de auto. Dit was geen zuivere koffie. Nog geen dag in bezit in nu al gelazer. Bij de volgende stop was het duidelijk dat hij toch echt benzine lekte. Het was duidelijk te ruiken en op het wegdek te zien. Gezien de auto hoog op zijn pootjes staat kan je er makkelijk onder. Na een blik, precies achter het rechterachterwiel begon er bij mij een hoop gevloek en getier. Het was duidelijk, hij lekt benzine, en behoorlijk ook!

Maandagochtend werd waarschijnlijk een dag waarop ik weer dukaten moest gaan inleveren. Eerst even een belletje aan de vorige eigenaar. Hij was van niks op de hoogte, had nooit wat eerder gemerkt en was ook heel benieuwd wat het was. In december had de auto nog groot onderhoud gehad. Mijn tweede rit werd al een rit naar de dealer.

De Volvo dealer in Sydney is een aardig stukje luxer dan de Nederlandse Volvo Dealers. Eerder een hotel waarin auto’s staan geparkeerd. De ambiance was zeer goed te noemen. En als backpacker op budget….alles soorten koffie en thee gratis, plus broodjes, koekjes, cake enzz, luxe stoelen en een ware lounge hoek met alle mogelijke computer consoles en televisie programma’s. De setting was niet geheel verkeerd, alleen de reden.. Het ging twee uur duren voor ze de medische uitslag konden geven. Na twee precies twee uur werd ik inderdaad gebeld. Zonder enige emotie werd verteld dat de fuel pomp kapot was, de kosten 1295 dollar plus 100 dollar onderzoek kosten, ze gingen alvast beginnen en over drie uur kon ik de auto op halen. HO HO HO HO, no repairs jet. Ik kom wel naar de garage. De beste garage man vertelde mij dat het verboden was om er verder met de auto te rijden, het was te gevaarlijk. Ja, dat zal allemaal wel! Maar ik ga dit niet helemaal betalen. Dusssss, mag ik mijn sleutels? Na wat woorden over en weer kreeg ik uiteindelijk mijn sleutels. Terug naar het appartement waar ik verbleef. Even bij komen. Een belletje naar de vorige eigenaar werd niet beantwoord. En nu? Eerst even Zennen.

Een van de meiden waar ik verbleef wist een andere goede garage om de hoek. Een belletje wagen kan nooit kwaad. Na een korte uitleg hoorde ik het volgende antwoord. “The Volvo dealer try to rip you off man. The full pomp is in inbuild. It can’t leak.” Okay… ik moest maar langs komen. Voor de mensen die Discovery kijken. Het was een garage als de Rudolfs. Een garage waar nog echt wordt gerepareerd in plaats van auto’s uitlezen en vervangen.

Twee uur later hoorde ik weer mijn ringtone, een tone waar ik inmiddels een beetje zenuwachtig van word, het was de garage. Goed nieuws!, zoals ze al eerder hadden gezegd, het was niet de fuel pomp. Alles werkte goed, waarschijnlijk een rubbertje of slangetje wat niet goed zit.
Slechte nieuws, de tank moet worden uitgebouwd en weer terug. Kost vijf uur. A $100 dollar per uur, max nog $100 dollar aan onderdelen. Scheelt opeens $700 dollar! Heel bijzonder die Volvo dealer. Ook nog maar even een belletje wagen aan de vorige eigenaar. Er werd gelijk opgenomen. Na een korte uitleg schaamde hij zich diep. Hij wist echt niet dat de tank lek was. Hij vond het zo vernevelend dat hij $500 dollar mee wilde betalen. Tja, daar kon ik toch geen nee op zeggen.

Dinsdag, mijn telefoon met mijn bekende ringtone ging af. Bij naderonderzoek was het toch de fuelpomp. (LUL!!!) Er komt nog even $350 bij. Tja, nee zeggen gaat nu lastig. Heel de benzine tank was al uitgebouwd. Vervang maar. Woensdag zou de auto klaar staan.
Woensdag, weer een belletje, de verkeerde pomp was geleverd. De auto zou donderdag klaar zijn.

Donderdag, de auto was klaar. Gelukkig ging er nog iets af van het totaal bedrag. De beste baas melde alleen dat de fuel sensor niet meer zo goed was. Deze was al beschadigd toen hij deze eruit haalde. Ik heb hier toch zo mijn vraag tekens bij. Maar goed. Hij zou het nog doen.
Met een zucht ging ik zitten achter het stuur. Boyd plofte op de passagier stoel. Ik voelde hem al aankomen. De brandstofmeter deed niks, helemaal niks. Ik deed wel wat. Ik ontplofte ongeveer. De beste garage baas er weer bij gehaald. “You need a new one.”Ja, dat snap ik. In australia rijden zonder benzinemeter is soort Russisch roulette. En de kosten. $140 dollar plus twee uur arbeidsloon. Beste man, in mijn optiek heeft u die sensor kapot gemaakt en niet ik. Ik betaal de sensor, jij de uren. Hij ging akkoord. Voor mijn gevoel ging ie te gemakkelijk overstag voor iemand die iets NIET kapot heeft gemaakt. Maar goed, wie zijn wij in Australië als backpackers. We konden de auto vast meenemen, morgen terug brengen. Binnen twee uur zou de sensor erin zitten.

Vrijdag, weer mijn bekende ringtone. “Sorry mate, they dilever the wrong sensor. Bring the car on Monday. The car will be ready on the
same day or tuesday” @(&Q(#)Q#)(*%02890358 kunnen jullie dan ook helemaal, helemaal niks??? Nu was mijn geduld op! Na 2 minuten tieren over de telefoon zou ik over een half uur terug worden gebeld. Half uur later…. Een werknemer is de juiste sensor ophalen in de stad. Breng de auto over twee uur. Zo hoor ik het graag.
Vrijdagmiddag. De sensor zat erin. Alles werk, was wel opeens een halve tank benzine kwijt. ‘You bring the car with half petrol.” Discussie puntje, heb de bon nog in mijn zak zitten. Dit keer ging hij echter niet overstag. Of ik contant of met credit wilde betalen. Credit graag. Ik wil hier weg. Uit beleefdheid hem toch nog even de handgeschut. Met de volgende zin maakte hij alleen geen vrienden. “Mate, sorry, we dropt some fuel when we changed the sensor, you smell maybey some pertrol” Nou, laat dat ‘some’ maar weg. Het ruikt alsof ik in een tank benzine sta. Ik had het in ieder geval helemaal gehad met de beste garage baas, kocht voor enkele dollars een ambi pur en op hoop van zegen is de lucht over een week weg.

De andere dagen druk bezig geweest met verzekeringen uitzoeken. Wat blijkt. Personen onder de 25 jaar betalen ongeveer 3x zo veel premie. Wil Boyd er in rijden komt er zo $1500 dollar per jaar extra bij. Dat is even slikken. Uiteindelijk een verzekering gevonden waarbij iemand van onder de 25 jaar twee keer per maand in de auto mag rijden. Hele bijzondere regel, hoe wil je dat controleren? Anyways, besloten om deze verzekering te nemen. wat blijkt bij ontvangst van de polis. Hebben ze de verkeerde verzekering afgesloten. Ik zal niet zeggen welke dialect Engels ik bij de beste vrouw aan de telefoon hoorde, het was iets met Chinees.
Inmiddels zijn we vier polisvoorwaarden verder!!! Nu staat alles eindelijk goed op papier. Blijkbaar houden ze in Australië van werk, werk maken.

Zaterdag ochtend hebben wij onze eerste kilometers naar het noorden gemaakt. De Volvo/ maakte alles weer goed. Wat een chille bak! Beide waren weer gelukkig.

p.s. u begrijpt de donkere wolken op de foto:P

Wordt vervolgd.