Klop Klop, No thanks.

Gezien het schrijdende feit dat mijn laptop vertroeteld wilde worden lig ik inmiddels qua ‘lief dagboek’ een paar weken achter. Nu waren deze weken bijna net zo spannend als de verhalen van Nijntje. ( al doe ik Nijntje hiermee misschien te kort) U zou het ook kunnen zien als een soort cooling down voor het echt leven. Werken. Voor de snelle lezers, ik ben er inmiddels weer achter hoe het harde leven van werken kan zijn, u zou dan eventueel de rest van het verhaal over kunnen slaan. Of juist niet.

Vanuit het zonnige Sydney hadden wij besloten om werk te zoeken in het Noorden. Wij voelde de winter al zijn intrede doen in Sydney. Opeens moesten de truien en broeken aan te pas komen om overdag behaaglijk over straat te kunnen lopen. Deze winterse klederdracht stond nou niet bepaald in onze wijze van leven. Op naar het noorden waar het in deze strenge winter maanden geriefelijker is.

Via wat omwegen, die later duidelijk zullen worden, belanden wij zowaar op 27 april in Brisbane om Queensday te vieren. Om onze intrede in het leven van ‘werk’ niet te groot te maken hadden wij besloten om onze diensten gratis aan te bieden en ons beschikbaar te stellen voor vrijwilligerswerk op Queensday. Uiteraard zit hier natuurlijk ook een Nederlandse tactiek achter. We kregen gratis entree en ongetwijfeld zouden wij mensen leren kennen die achter de tap van het heerlijke heldere gele sap kwamen te staan. Het gele sap van het befaamde merk, Heineken, een biertje wat hier gauw een dollar of acht a tien kost. Zes tot acht euro.

En zo geschiede het dat wij een pracht van een Queensday hadden. Deze ging dankzij onze goed uitgedachte tactiek door tot in de late uurtjes. Een opvallend feit vanuit mijn kant. Ik hield opeens van de heerlijke Nederlandse mee schreeuw nummers! Heerlijk.
De volgende ochtend moesten wij het al op een erbarmelijke tijd ontgelden om uit te checken. Zo stonden wij om tien uur in de ochtend al weer buiten in de heerlijke warme herfstzon. Wij hadden op Queensday, hoe verrassend het ook klinkt, vele andere Nederlanders leren kennen die in het zelfde hostel verbleven. Allen, kwamen tot de conclusie dat onze lichamen nog actief waren op bloed in onze alcohol in plaats alcohol in ons bloed. Om een veiligheidsmarge in te bouwen voor het overige verkeer togen wij met het zwiekie lallende Nederlanders richting South bank, het plaatselijke open , gratis, zwembad in het centrum van Brisbane.

Onder dit gezelschap waren drie Nederlandse dames waarmee wij een goede klik hadden. Voor alle nieuwsgierige mensen, wij treden niet te veel in details. Na een dag detoxen op het kunstmatige strand, waar overigens te veel life guards aanwezig waren, werden wij uitgenodigd om met hen richting Surfers Paradise te komen voor de ‘after party’. Dit was natuurlijk een aanbod waar vele mannen alleen van kunnen dromen. Bij ons gebeurde het. Ons plan was echter om richting het Noorden te gaan waar Boyd via via een adres had geregeld om te verblijven. Met één belletje richting deze kennissen was het geregeld, onze planning veranderde totaal. En zo zette wij koers met een bepakte auto richting Surfers Paradise. De plaats heet natuurlijk niet voor niks “Paradise.”

Wat heeft dit nu allemaal met het werken te maken. Hier begon de zoektocht naar werk. Het plan was om 1 nacht te blijven, 1 nacht werden er twee, twee werden er drie enz..

De dames hadden zo hun verplichtingen, werk, school en sociale leven. Zo konden wij overdag onze gang gaan om alles op alles te zetten om een baan te zoeken. We kwamen er al snel achter dat er legio banen hier te vinden zijn. Er zijn echter ook net zo veel mensen die opzoek zijn naar een baan. Een klein feitje. Er zijn momenteel een kleine drie miljoen, u leest het goed, drie miljoen Duitse backpackers en misschien net zo veel chinezen die graag hun bankrekening gevuld zien worden met de vrij goed staande Australische dollar. We moeste ergens in gaan uitblinken.

Gezien de verhalen die ik gehoord had, had ik het fruitplukken al vaarwel gezegd voor ik er ook maar één seconde van mijn tijd eraan gespendeerd heb. Als je de website van de lokale marktplaats open hebt staan komen er per minuut wel twee of drie banen bij. Het is gewoon bizar hoe snel hier de banen gaan. Daarbij staat een 60% van de beschikbare banen niet eens op het medium internet. Dit zijn tijden die Nederland tien jaar geleden achter zich heeft gelaten.

Het overschot aan banen was zo groots en qua mogelijkheden leek het mij slim om toch het één en ander te gaan afbakenen. Zo kwam ik uit op sales. Na zo een twintig tal zeer enthousiaste e-mails verzonden te hebben was het wachten, alleen de reacties….. die blijven uit. Is het dan toch niet zo makkelijk als 1+1 twee is. Zo gingen de dagen voorbij met internet afstruinen, bellen, zonnen, zwemmen, slapen en sociaal zijn. Al dit leuke gedoe leverde natuurlijk geen enkele cent op. Hoe meer lijnen je hebt uitstaan hoe groter de kans is dat je vis vangt, maar ook een grote vis :D. Zo geschiede het dat ik op vrijdag binnen een uur drie interview afspraken kreeg, u voelt hem aankomen, allen op maandag en allen op dezelfde tijd. Het gemiddelde sales bedrijf probeert hier over te komen alsof ze een onderdeel zijn Donald Trump. Je moet zeer gelukkig zijn met de afspraak, ze hebben het allemaal druk, het is niet zomaar een baan, bla bla, bla. Afspraken zouden dus ook niet verzet kunnen worden. Met een paar simpele e-mails werden de afspraken verzet naar een gunstig tijdstip. Twee sollicitaties op een dag leek mij wel voldoende.

Op maandagochtend zes mei reden wij met ons, inmiddels trouwe vierwieler, uit het Paradise weg, richting Brissie.
Eerste indrukken zijn altijd belangrijk. De eerste indruk van het bedrijf, Sun Source was goed. Het gebouw, zowel van binnen als buiten, kon wel een opknap beurtje gebruiken maar de mensen maakte dat goed. Heel hartelijke en vriendelijk.

Het sollicitatiegesprek stelde daarentegen weinig voor. Meer het standaard praatje wat ook altijd in hostels wordt gehouden. Hoe heet je, waar kom je vandaan, wat vond je leuk, waar ga je naar toe en hoe lang. Binnen tien minuten stond ik buiten en was ik aangenomen. Als taakomschrijving, langs deuren gaan om mensen een afspraak aan te smeren met een consultant voor zonne-energie. Tijdens de afspraak met de consultant zal dan alles worden uitgelegd over zonne-energie. Uiteraard was de intentie niet om te verkopen maar de mensen de kennis en wijsheid te geven dat zonne-energie de toekomst is. Mocht er een verkoop uitrollen, dan was het mooi meegenomen. Ik was in ieder geval blij dat hij het zelf geloofde. Ow ja, de consultant kwam uiteraard gratis langs voor de koffie. Anyway, ik stond zelf achter het product en dat vond ik belangrijk. Ik had alleen wel even te dealen met mijn eigen principes. Zelf ben ik totaal geen fan van langs de deuren gaan, sterker nog, thuis had ik er wel eens over nagedacht om stroom op de deurbel te zetten. De wijk waar ik woon was ook altijd slachtoffer van deze guerrilla strijd. Principes zijn er niet om overboord te gooien, wel goed om ze een keer vanuit een andere hoek te bekijken. De werktijden waren gunstig, van twaalf tot zeven en een redelijk salaris waarbij de bonussen zouden komen. Ik ging er nog even over nadenken en zou het de beste babbelaar laten weten.

Sollicitatiegesprek twee. Het gebouw was nog slechter dan het vorige. Er was aardig wat bedrijvigheid te spotten. Niemand zij gedag, sterker nog, er werd door helemaal niemand gesproken. Even wat formulieren invullen en er zou zo iemand komen. Na 15 minuten kwam er een dikke Chinees aangelopen. Mijn voorgevoel zij gelijk dat dit een teken is van moeder natuur.
Ik had geluk, ze hadden net een pracht nieuw product voor de sales. Nieuw in Australië en de verkoop gaat als een trein. We noemen het autowax. Dat lijkt mij nou niet bepaald een nieuw product, maar vertel maar door. Inhoud van het werk. Half 8 op kantoor. Iedere persoon krijgt een doos met autowax, je wordt naar een benzinestation of shopping hall gebracht. Arriveert daar rond half 9, blijft op locatie tot zes, en dan terug naar huis. Je salaris is de winst. De inkoop prijs van de autowax betrof $20, verkoop $30. Voor de snelle rekenaars, dat is dus tien dollar per flesje die ik in mijn eigen zak kon steken. Sommige maakte wel $250 dollar op een dag. Inderdaad, sommige ja. De wax zou ook door de auto dealers worden gebruikt om auto’s te poetsen. Een wonder middel zou het zijn. Ergens zag ik tijdens mijn aanwezigheid in het gebouw en het gesprek met de Chinees die geweldige Tell sell reclames afdraaien in gedachte, dit keer met mijzelf in de hoofdrol. Nu was mijn vraag, heb ik meer een hekel aan tell sell of kabouter klop klop.

Inmiddels verbleven wij bij het Nederlands echtpaar in het noorden van Brisbane en had ik het geluk om nog een 1.10 uur in de trein terug te reizen naar Elimbah. Bij aankomst op het station was ik eruit. Ik ga wel deuren kloppen. Die Chinees, die deed de deur dicht.

De volgende ochtend zat ik in de schoolbanken om alles uitgelegd te krijgen over sales en solar power. De beste man moet ik het na geven, hij was een echte sales person. Wat kon die man verkopen, zand aan nomaden of ijs aan Eskimo’s, het maakte niet uit. Diep respect. In de ochtend werd mij alles wijs gemaakt over solar power, de middag stond in het teken van de the pitch, je verkooppraatje. Nu gaat het bij sales om interactie met de klant. Al vrij snel merkte ik dat mijn interactie toch iets langzamer gaat in het Engels dan in het Nederlands. Mijn vocabulaire qua Engels is mijn inziens op een redelijk niveau, uiteraard met mooi Nederlands accent maar dit was toch even Engels op een hoger niveau. Ondanks dat zag ik het met vertrouwen te gemoed.

De volgende dag stond ik netjes om twaalf uur op kantoor. Er werd kennis met iedereen gemaakt. Vervolgens werden we als een busje vol met oost Europese werknemers naar de locatie gebracht. Het voordeel, zo zie je nog eens Australische wijken. Mijn eerste tienminuten in the field ging ik met de teamleader op stap. Hij ging mij even laten zien hoe hij het altijd aanpakte. Gelijk bij huis nummer twee werd hij het erf af geschreeuwd. Goed begin, gaat lekker. Achter ze rug lachte ik mij kapot.
Klop klop. “Hello.” “Hi, how are you?” “good, thanks, how can I help you?” “We are in the area speaking to home owners about a free solar appointment where someone will come around and explain al the benefits to you. This can reduce your power bill up to 100%. I’m sure, this will interest you.” De antwoorden en reacties mag uzelf invullen.

Na ongeveer 60 deuren te hebben plat gelopen en dit riedeltje ongeveer 60 keer in drie uur te hebben afgedraaid had ik op de eerste dag zowaar 1 afspraak weten te maken. Moet zeggen, dat geeft dan wel weer een goed gevoel en hoop. De mensen waren, door de deur genomen, best vriendelijk. Een praatje zat er ook in, ze wezen mij niet direct de deur, alleen een afspraak door iemands keel proppen(deur)….. daar ben ik gewoon te netjes voor. Ik kan niet dat stokje achter de deur zetten. Hier komt ook dat stukje Engelse interactie om de deurpost kijken. Men kan tenslotte niet door een muur heen lopen, behalve als er een deur inzit. Ik moest iets verzinnen om via een fictief achterdeurtje binnen te komen. Het leek een open deur. Gewoon zeggen dat ik uit Nederland kom. Dat wekt vast interesse. In ieder geval een binnenkomer voordat ze mij het gat van de deur wezen. Tja, je moet wat verzinnen, gekken en dwazen schrijven hun namen op deuren en glazen zal ik maar zeggen. Zo verwachte ik geen dovemans deur klopperij meer en viel ik gelijk met deur in huis.

Het werkte redelijk, de praatjes werden langer, vlotter maar gingen totaal niet over Solar. Als de solar eenmaal te sprake kwam was het snel over met de pret. Donderdag en vrijdag heb ik in totaal aan 140 deuren geklopt. Niet allen deden open maar vele wel. Leuke gesprekken gehad, maar geen 1 afspraak. Tja, wat nu. Zo gaat de lol er snel van af. De overige teamleden kwamen ook met vermoede gezichten terug. 1 tot twee afspraken per persoon, maar meestal geen. Buiten dat , ik vond het ook gewoon saai. Je hebt niemand om je heen, staat elke keer het zelfde riedeltje af te draaien, soms een leuk gesprek maar that’s it. Je moest ook je aantal geklopte (getikte) deuren halen. De praatjes konden dus ook weer niet te lang. Ik ging het weekend mijn baan is overdenken.

Het weekend gingen wij weer retour richting het “paradise”. Ik was blij dat het vrijdagavond was, anderhalf uur rijden voor de boeg. ( anderhalf uur rijden is hier een klein stukje) Dit werk ging ik niet lang vol houden. Vooral het alleen lopen vond ik maar niks. De mensen die mij kennen zitten nu driftig ja te knikken. Bij mijn sollicitatie was mij beloofd, gezien mijn CV, dat ik snel in aanmerking zou komen voor teamleider. Of binnen een week, anders na drie weken. Die paar dagen hou ik nog wel vol, maar drie weken….. op vrijdag avond had ik nog even contact met mijn teamleider, deze vertelde dat iedereen maandag vrij zou zijn. Er zou zaterdag worden gewerkt. Dat is leuk, maar ik was al onderweg naar het paradise. Dinsdag ben je de eerste.

Na een heerlijk weekend in het Paradise, wederom vrijwilligerswerk te hebben gedaan, waarbij ik gratis loten mocht weg geven, was ik eruit. Ik wordt deze week teamleider anders….. doedels.
Op dinsdagochtend bracht Boyd mij naar Brissie waar het kantoor zit. Bij binnenkomst zag ik de nieuwe teamleider. Een Ossie met 2,5 jaar klop ervaring. Daar kon ik niet tegenop met drie dagen. Over drie weken zou ik voldoende ervaring hebben om het ook te doen. Nou, die ervaring ga ik niet meer opsteken, want vandaag is mijn laatste dag. Doedels. Ik vond het heerlijk om te zeggen. Ik wilde deze dag nog wel werken. Was er nu tenslotte toch al. Alhoewel werken….

Nadat ik in een rustieke villawijk was afgezegd heb ik een heerlijk bankje opgezocht, ben ik eerst even in het zonnetje gaan lezen. Betaald kreeg ik toch wel. Na een uurtje ben ik een paar huizen langs gegaan waar ik toevalligerwijs elke keer mensen trof die allemaal wel een connectie hadden met Nederland. Mooi, dan gaat de tijd lekker snel. Hele gesprekken over Nederland voeren. Dacht bij mijzelf, moet een Nederlands reisbureau gaan beginnen. Dit ging veel beter qua gesprekken dan gesprekken over de zonne ellende.

Voor ik het wist was het alweer zes uur en werd ik opgepikt, zo waar had ik hard gewerkt en veel deuren geklopt (volgens mijn lijstje dan), maar helaas….. geen afspraken. Van de elf deurkloppers waren er deze dag door drie collega’s in totaal drie afspraken gemaakt, had iedereen het zelfde idee gehad als ik met bankje, zonnetje, boekje?????

Ik ben weer even werk zoeken.

Tot laters.

P.s. Gerda. Leuk dat je het mijn ervaring naar HP heb doorgestuurd. Ik ben er nog steeds erg blij mee!