Het duurde even maar....

En toen was het zes weken later. Zes weken geen enkele blog. Dat kan veel dingen betekenen. Ik lig in het ziekenhuis, me laptop is overleden, geen internet, geen geld of…… tijd voor iets anders.

We gaan terug naar 16 mei,
Van klop,klop werd het pluk pluk, Na mijn laatste werkdag als irritante sales person was het tijd voor een sabbatdag. Even de boel overdenken, wat nu? Ik had mijzelf beloofd om nooit op een farm te gaan werken. Een blik op mijn bankrekening gaf echter een ander antwoord. Mijn huis was nog steeds niet verhuurd. Elke maand de hypotheek is als een krater van kernbom op mijn huidige banksaldo. Na een discussie met mijzelf op hoog politiekniveau brak ik mijn eigen belofte, zoals een politieke partij na de tweekamerverkiezingen.

Boyd had zijn verblijf bij Cees en Jane inmiddels verruild voor een hostel. Het moge voor zich spreken dat je via het sociale netwerk van een hostel sneller een baan kan vinden. Dichter bij het vuur. Uit de contacten die Boyd had opgedaan rolde inderdaad een paar mogelijkheden. Alleen niet de beste. En ik moest eigenlijk gisteren al een baan hebben in plaats van morgen.

Het regende, de lucht was grauw. Boyd kwam terug uit Brisbane om mij op te halen om een rondje farms te gaan doen. Via google hadden we er een paar opgesnord. In de stromende regen kwamen wij aan bij Red Hill Berries. Het eerste wat ik zag waren, C H I N E Z E N heel veel C H I N E Z E N. Hmmmm, als we toch in de termen van de tweede kamer blijven. Dat wordt dan maar gedogen. We troffen gelijk de baas van Red Hill. Aardige Australiër. Na een paartje van vijf minuten was er een akkoordbereikt. Ik was gezwicht onder de last van de vicevoorzitter Verbeet. (lees bankrekening) Ik ging werken op een strawberrie farm, maar het belangrijkste, ik had werk!

Met een vredig deuntje van Jack Johnson werd ik om half zes wakker. De eerste werkdag was een feit. Gemengde gevoelens, maar goed. Ik kon altijd nog een motie van wantrouwen tegen mijzelf indienen. De avond ervoor had ik nieuwe muziek gedownload voor op mijn Ipod. De zon scheen, lunchbox was goed gevuld en daar gingen we. Er werd ons een luxe vierwillige trolley aangewezen. Vier wieltjes, twee houten planken, 1 om te zitten en 1 voor de kratjes en een dakje. Er werd ons een rij aangewezen met sappige rode aardbeidjes die naarstig geplukt wilde worden. Bridget, de super visor, legde ons uit hoe we moesten plukken. It’s twist and a snip. Dan leg je VOORZICHTIG het aardbeitje in de groene krat. De aardbeitjes mogen niet op elkaar liggen, dan worden ze beurs. Aan einde van de rij lever je voller kratten in bij de weegauto, pak je nieuwe kratten en begin je aan de volgende rij. Vind je het werk niks, er is een opzegtermijn van zes dagen, indien je eerder vertrekt werd deze snel cursus in rekening gebracht. $200!!!! Zelfs Mark Rutte rekent niet zulke hoge minuut tarieven!

Anyway, gestaag vorderde het vullen van de kistjes. Muziekje op de achtergrond en weten dat elke aardbei zal bijdragen om de krater te vullen die was geslagen in mijn bankrekening. Om half drie was de eerste dag afgelopen, het viel mij nog enigszins mee hoe lang de dag duurder, het is alleen pas dag 1. De volgende dag, zaterdag moest er ook gewerkt worden, zondag was het weekend. Een werkweek bedraagt op de aardbeien boerderij jawel, zes dagen.

Na het weekend besloot ik het tempo op te hogen. Hoe meer aardbeitjes hoe meer geld en hoe sneller de dag gaat. Mijn muziek style had ik erop aangepast , het werkte goed. Maandag en dinsdag vloog ik over de velden. Brit, gebombardeerd tot Cruella, kwam trots vertellen dat ik inmiddels tot de top vijf van snelste plukkers behoorde van de totaal 40 plukkers. Als dat geen prestatie is! Neem er maar een aardbeitje op! Nou bedankt, volgens mij is de rest gewoon eerder langzaam. Chinezen….
Als reiziger en ambtenaar was ik dit soort werk natuurlijk niet gewent. Mijn handen waren niet meer schoon te krijgen, maar rug was aan het einde van de dag gebroken en ik was elke dag dood op. Bij thuiskomst snel onder de douche, kleren in de was, schonen kleren aan en relaxen. En hier ging ergens iets fout. Jane vond mijn steun en toeverlaat van de aardbeien ( mijn Ipod) terug in de wasmachine, gewassen en al. Ik ging op mijn knieën en nam hem teder in ontvangst en legde mijn schone Ipod bij het haardvuur. De hele nacht lag ik er wakker van, mijn ipod. Hoe ga ik het werk volhouden?
Mijn telefoon bood uitkomst. Deze vol nieuwe muziek en we konden weer.

In de tweede week op de aardbeienvelden bleef ik verrassend genoeg altijd in de top vijf van snelste plukkers. Zo waar ook een paar keer de nummer twee, dit werd mij altijd vol trots mede gedeeld. I don’t give a sh…. maar goed. Blijkbaar snapte het beste vrouwtje niet helemaal dat dit een moeten was in plaats van voor de fun. De vaste nummer 1 was bijzonder snel. Echt bizar! Die rolde met zijn Ferrari trolley nog sneller over de velden The Stig! (top gear) over een circuit. Echt bizar.

Een zonnige ochtend. In de verte pakte donkere wolken zich samen boven de aardbeien velden van Caboolture. Je voelde de temperatuur dalen. De bergen in de verte werden schimmen. Iedereen begon langzamer te werken. Gesprekken werden er niet meer gevoerd. Trolleys zag je stoppen, de mensen zag je naar de lucht kijken. Een Chinees gezichtje keek mij ernstig aan. We wisten het beide. Het wordt Sodom en Gomorra op de aardbeienvelden. Een harde windvlaag vloog over de velden. Het zand waaide op. Ik trok alvast mijn waterdichte jas aan, telefoon in mijn waterdichte jaszak, dan maar even geen muziek. Ik hoorde een druppel vallen op het dak van mijn trolley. Eén druppel werden er twee, twee werden er drie…. Binnen dertig seconden stonden alle sluizen open. Er moesten nog twee velden gedaan worden. De regen ging de komende uren niet stoppen. Gebogen onder de regen plukte iedereen verder. De velden veranderde in gigantische modderstromen waar je met je bolide door heen moest. Mijn waterdichte schoenen hadden het inmiddels begeven. Van binnen was het een compleet subtropisch zwembad geworden. Er was ook een pluspunt. Tijdens deze regenbui kwam ik tot de conclusie, dit gaat hem niet worden. Hier ga ik mee stoppen, maar wat dan? De hypotheek gaat verder.
Na twee uur in de stromende regen te hebben gewerkt was de dag voorbij. Verzopen tot de meest edelen delen van het menselijk lichaam! Vol gas naar huis en een douche om op te warmen. Na de warme douche pakte ik mijn jas. Ik voelde iets raars. Het leek wel of er water in een jaszak zat. Ik keek naar mijn jas en zag inderdaad een soort ballonnetje. Precies de jaszak waar mijn tele……. De rits was niet helemaal goed dicht. Mijn telefoon, die was dood. Mijn tweede steun en toeverlaat gesneuveld. Dan maar mijn reserve old school Nokia.

Na drie dagen waren mijn schoenen eindelijk droog. Even testen of deze nu echt lek zijn. De Niagarawatervallen stroomde dwars door de Goretex mijn schoenen in. Fijn, schoen van 250 euro binnen 9 maanden naar de klote, telefoon naar klote en Ipod naar de klote. Inmiddels had ik met onze Volvo ook kennis gemaakt met het Australische beton, de hele stuurinrichting naar de, juist en nog geen week later begaf mijn horloge die ik vier maanden geleden had gekocht, liep mijn digicam vast, was mijn laptop reeds vervangen en was ik strond en strond verkouden. Excuses voor het woord gebruik. Heerst er een vloek op mij? Het meeste irritante, alles had ik nieuw aangeschaft voor deze reis! Maar goed, het is maar materiaal. Komt allemaal wel.

Ergo, ik zat ook nog steeds op de aardbeien velden. Iets wat ik dus niet wilde. Vele belletjes, e-mails, formulieren verder om ander werk te krijgen kwam allemaal uit op farm work.

Op een koude zaterdagavond had ik een skype gesprek met Nederland. Tijdens dit gesprek vertelde ik over de ‘tegenslagen’ van het vinden van goed werk. Er werd gesproken over de mogelijke opties. De optie die mij het meeste aansprak, studeren in het buitenland. Waarom ook niet? Mijn laatste jaar HBO moet ik nog afronden. De volgende dag had ik genoeg tijd om daar tijdens het plukken is mijn gedachtes over te gaan. Zes uur winterkoninkjes plukken en nadenken doet wonderen. Ik was eruit. Ik ga de gok wagen om in het buitenland te gaan studeren. Ik was eigenlijk ook wel benieuwd of het mogelijk is om vanuit Australië dit allemaal voor elkaar te krijgen.

Via een mailbom bracht ik de HU op de hoogte. Alle leraren die ik het vorige jaar heb gehad, had ik aangeschreven. Dit leverde ook snel antwoord op. Studeren in het buitenland is mogelijk. Er is alleen weinig keuze. Suriname of Zuid-Afrika. Makkelijke keuze, Zuid Afrika. Zuid Afrika stond tenslotte ook in de eerste planning. Er stroomde meer en meer informatie binnen over stage in Zuid Afrika. Er moest aan drie voorwaardelijke opdrachten worden voldaan. Een motivatiebrief, een verdieping over het land en een uitwerking van wat ik daar wil gaan doen. De docent attendeerde mij erop dat ik deze opdrachten niet moest onderschatten. Wat ik uiteraard wel deed. En, nog een belangrijk punt. Normaal gesproken moet alles voor 1 mei rond zijn. Het was nu begin juni en ik moest nog beginnen. Er kon geen zekerheid gegeven worden of mijn stage in Zuid-Afrika echt lukt. De docent vond het wel de moeite waard om het te proberen, en ik ook!

Er scheen ligt aan de Horizon. Ik ging niet lang meer aardbeienplukken. Hahaaaaaa. Ik had een mooi doel! Dat deed mij goed. Er moest onwijs veel geregeld gaan worden en uitgezocht!
Snel werd mijn motivatiebrief goedgekeurd. Ik kon doorgaan met de verdieping over Zuid-Afrika. Pfff, dat was een zware dobber. Daar had ik mij even in vergist. Normaal mogen deze opdrachten in tweetallen worden gedaan en met dertig uur college aan informatie. Colleges via Australië ging hem niet worden. Ik kreeg vrijstelling voor de colleges, dat dan weer wel.
Snel had ik een dag ritme als een workaholic. Half 6 op, e-mails bekijken en beantwoorden. Half 7 richting de pluk pluk. Tussen drie en vier weer thuis. Even een bakkie met Jane, douche en achter de laptop om verder te werken aan de opdrachten. Van zes tot zeven schaftijd en van zeven tot half 10, 10 uur weer verder, half elf slapen. De e-mails vlogen eruit en kwamen zo ook weer binnen. Het geheel begon vorm te krijgen. Ik beruste mij in mijn zware lot dat ik nog een aantal dagen aardbeien moest plukken.

Deze hele week was het slecht weer. De aardbeienvelden waren veranderd in één grote modderpoel, het aantal aardbeitjes nam per dag af en zo ook mijn motivatie. Mijn motivatie kwam weer terug zodra ik thuis was en weer aan de slag kon. Inmiddels had ik mijn laatste werkdag gepland. Donderdag 20 juni. En zo ging het drie weken door.

Mijn horloge was inmiddels opgestuurd naar de fabriek, de auto stond bij de garage en kreeg vanuit Nederland een paar nieuwe schoenen opgestuurd. Als dat geen service weet ik het ook niet meer! House of outdoor Maarsen, bedankt!

Op donderdag 20 juni was de final count down. Mijn motivatie was inmiddels gedaald naar het niveau van een schildpad die een hardloopwedstrijd wil winnen. Er werden nog een paar foto’s gemaakt voor het nageslacht en met een geweldige grote grijns nam ik afscheid. Op de vraag of ik nog een paar aardbeitjes mee mocht nemen was het antwoord, neen. Nou das mooi, dan pak ik deze zelf wel. Met een kilo verstopte aardbeien verdween ik van het toneel bij Red Hill Berries. Bye Bye!
De auto was inmiddels ook gerepareerd en ik kon koers gaan zetten om mijn plannen uit te gaan voeren. Eerst was het nog even mijzelf verwennen.

En zo was het bijna een halfjaar later. Op 1 januari ging ik met Jef uiteten om afscheid te nemen. Nu zat ik met Boyd. Boyd en ik hebben elkaar leren kennen op 15 december in Sydney. Het was nu 20 juni. Ik kan niet anders zeggen dan dat wij een hoop hebben meegemaakt, gelachen en gefeest. Met een goed stuk vlees voor ons neus en een heerlijke Heineken namen we de afgelopen maanden door. Het hoogte punt was de reis door New Zeeland met de oranje Stray bus! Wat een geweldige tijd was dat! Het diepte punt, die kennen we niet.
Volgens Boyd was ik nooit een echte backpacker, ik leefde veel te luxe. Ik ben in de veronderstelling, je leeft maar 1 keer, dus genieten. Zo bleef ik trouw elke dag mijn colaatjes drinken, mijn Doritos chips eten en at ik zo gezond mogelijk zonder naar de prijs te kijken. Waaronder ook het duurste brood en oude kaas. Jamjam. Een samenvatting van wat wij hebben meegemaakt is niet in een korte alinea te omschrijven. Dat zou er geen eer aan doen. Het was een hele mooie tijd en gelukkig hebben we de foto’s nog! Bedankt ouwe pik!
Deze zelfde avond nam ik ook afscheid van Cees en Jane. In totaal heb ik zes weken bij hen mogen vertoeven. En vertoeven was het er zeker. Na al het reizen voelde het als een thuis. En wat een luxe! Een eigen kamer, heerlijk bed, goede douche en geen enkele andere verplichting. Elke dag stond er een heerlijke maaltijd voor mij klaar en als ik ergens vragen over had kon ik altijd bij ze terecht. Gingen zij bij een van de kinderen of familie op bezoek, hoorde je er gewoon bij. Een hele mooie en dankbare ervaring! Ik heb er onwijs van genoten! Bedankt!

En om aan te sluiten bij het luxe leven…..Tijd voor een verwendag. Deze had ik samen met Marlie gepland. Eerst een welness behandeling van 2 uur. Mijn rug was inmiddels nog zo beurs als een mijnwerker uit de jaren 50 en kon wel wat extra vitaliteit gebruiken. Na deze verademing was het tijd voor uiteten. Goed uiteten in een Michelinrestaurant. Ondanks de overheerlijke kookkunsten van Jane is een keer out cuisine geen slechte afwisseling.
En het was goud! De massage en de weet ik veel voor behandeling was super chil. Knapte er helemaal van op! Ik was opeens weer de jonge god van 20. Zo gingen wij zwevend door naar het restaurant. Dat was helemaal bizar. Wat was dat mega lekker. Zo lekker had ik denk ik in een jaar niet meer gegeten. Bij out Cuisine hoort natuurlijk ook een goede wijn. Het was makkelijk kiezen. Nu we toch bezig zijn, de duurste uit de rij graag. Een heerlijke Franse wijn. Wat werden mijn smaakpapillen weer gestreeld. Alsof er honderden engeltjes over je tong lopen. Niet normaal! Heerlijk!
De tomtom gaf 900 kilometer aan. Na de verwen dag was het tijd om koers te zetten naar Sydney. Na een goede nachtrust was ik er klaar voor. De rit zou zonder stoppen elf uur duren. De eerste 350 km waren binnen door. Een afscheidsroute. En dat was het! Machtig mooie landschappen waar ik door heen reed. Ik genood ervan. Rustig op mijn gemakje sukkelde de kilometers onder de auto door. Colaatje, broodje, snackie, muziekje ultiem.
Na acht uur gereden te hebben had ik nog drie uur te gaan. Het begon donker te worden. Heel donker. Dit was niet alleen door de zon die onderging, ook door de wolken. De laatste drie uur waren pittig. Regen, regen, regen nog eens regen. Vierkante ogen had ik. Ik miste een afslag. Ik kwam op de Harbourbridge terecht. Precies op dit moment begon er een vuurwerkshow vanuit Darlingharbour. Knallend Sydney in en binnen zo snel mogelijk tijd Australië uit.
Roos, die ik had leren kennen in New Zeeland woonde en werkte in Sydney, Bondi beach. Zij kon mij als dakloze onderdak bieden. Ideaal. Vanuit Sydney kon ik de auto verkopen en de laatste zaken gaan regelen voor Zuid-Afrika. Binnen vierdagen was de Volvo verkocht. Ik kon gaan voor mijn ticket naar Azië om van daaruit naar Zuid Afrika te vliegen. Er was alleen Iets waar ik even geen rekening mee had gehouden. Ook hier waren de schoolvakanties begonnen. Gevolg, de prijzen van de vliegtickets waren Sky High, in de letterlijke zin! Wat normaal $300 koste was nu opeens $1200. Dat was even jammer. Dat werd een paar dagen extra in Sydney. Deze dagen heb ik gevuld met het afronden van de opdrachten, hardlopen, films kijken en alles regelen voor Zuid Afrika voor zo ver het kon. Om even een korte uitleg te geven over Zuid Afrika.
Het is de bedoeling dat ik stage ga lopen in Kaapstad, bij een organisatie binnen het social work. Deze stage is voor 5 maanden. Zoals het er nu naar uitziet zal het een stage zijn als jongerenwerker. Het blijft alleen een gok. Om een langverhaal kort te maken De drie grootste struikelblokken, een geschikte stage, een visum en toestemming van de examencommissie.

Vanuit Maleisië zal ik op 1 augustus naar Kaapstad vliegen. Dan heb ik 1 maand de tijd om een stage en visum te regelen. 1 september zal de examencommissie zich buigen over mijn voorgedragen stage en de uitvoering hiervan. Indien zij de plannen niet goedkeuren zal ik in Oktober weer in Nederland. Keuren zij het wel goed zal ik eind januari weer in Nederland aan komen.

Oftewel, ik zie het wel !

laters