Positief Maleisie

Positief, blij, uitbundig, positief. En u trekt alweer een glimlach. En zo zal het zijn:D

Mijn vorige blog sloot ik af met de tekst om Maleisië goed te verkennen. Reizen kent vele kanten. Vele die je pas ziet als je langer op reis bent. Het is net een liefdesrelatie. Je hebt je mooie en minder mooi momenten. Je moet verrast worden in een relatie om het spannend te maken maar vooral ook te houden. Het is wisselwerking tussen beide. Zoals ik reeds eerder beschreef, elke dag naast de mooiste vrouw van de wereld wakker worden gaat ook een keer vervelen ( al staat ie nog wel op mijn lijstje) Alleen je referentiekader wordt wel steeds hoger. Dat is een gevaarlijke. Zo kwam ik tot deze conclusie in West Maleisië. Waar is de spanning van Maleisië?
Ik deed de deuren open van mijn dorm. "Hallo happy people" Er lagen twee meiden en een jongen. Het standaard praatjepot kwam gelijk goed opgang. “How many days do you have for MA?” ik met een blij gezicht. “ three and half weeks” Er werden drie ernstige gezicht getrokken. “Way to long man, way to long.” Hallo Maleisië :D. Gelukkig werd mijn teleurstelling nog een beetje goed gemaakt. Vele Herman den Blijkers in Maleisië. Na, dat scheelt dan maar weer! Opzoek naar de positieve punten.

Ik besloot om KL te verkennen. Waterfles, google maps, geld en laat KL maar komen. Snel had ik het eerste positieve punt gevonden. Voor een Aziatische stad komt het leven rustig over. Beterrr
Als eerste koers gezet naar de ‘Twins” indrukwekkend en leuk om weer eens een gebouw te zien die je vaak ziet in films. De rij voor de kassa, om alles even van een hoger punt te bekijken, gaf mij de juiste ingeving. Laat maarrrrr. (positieve punt, bespaard geld) Zo struinde ik verder. Aan de Australische kou was ik gewend geraakt. De warmte in KL was als een opgestookte geertent in Mongolië. Heerlijk. Even zoeken naar de Antilliaanse modus in mij. Binnen enkele ogenblikken was deze gevonden. Wat doen Antilianen voornamelijk, niks en eten, vooral lekker eten. Als een fatamorgana liep ik uit het niets bij allemaal restaurants. Als de hond van Maslov die een belletje hoorde liep het water mij in de mond en nam ik plaats. Een Maleisisch en een Thais gerecht. Komt u maar door. Uiteraard het bekende colaatje er bij. Dat was genieten. Weer een plus punt.

Zo ging de dag aan mij voorbij. Heerlijk. Als de hitte mij bijna begonnen te vellen rilde ik binnen een paar minuten van de kou in de vele shoppingscenters. Voor de mensen die niet in KL zijn geweest. Er zijn er heel, heel, HEEL veel van! Vrouwen, retourtje KL is rond de 500 eutjes. Leuk weekendje weg.

“How many people do there life in the Netherlands?” 16,7 Miljoen. Zo begon het gespreksonderwerp, de reislustige Nederlanders. De Amerikaan, New zeelander en Mexicaan snapte er niks van dat ze overal Nederlanders tegen komen. Met 16,7 miljoenen Nederlanders zijn wij feitelijke niet een heel groot land. Mijn eerste reactie was misschien een beetje racistisch. Eigenlijk zijn er namelijk veel minder Nederlanders, als je de allochtonen niet mee telt. Die zijn (nog) niet zo reislustig. (Ik weet het, het is een vooroordeel). Het drietal snapte er nu nog minder van. “Does the Dutchie’s never work? Ja zeker wel. Maar wij hebben goede regelingen om er een tijdje tussenuit te gaan en hebben minimaal vijf weken vakantie per jaar. Na een korte uitleg over onze zuinigheid tegenover onze reislust proberen wij Nederlanders er een soort balans in te vinden. Maar goed, dat er onwijs veel Nederlanders in Maleisië zijn kon ik inderdaad ook niet om heen. Het zijn er echt veel!

Na drie volle dagen was het wel mooi geweest in KL. Met een bezoek aan de plaatselijke moskee verliet ik KL. Met de bus richting Cameron Highlands. U leest het goed, met de bus. De bussen hier zijn alleen anders. Ruimer. Ze hebben geen vier stoelen op een rij, maar drie. Heerlijk comfy.

In de Cameron Highlands wordt alles verbouwd wat je maar kan bedenken. Sinds 2007 is het weer hier veranderd. Ze hebben zo’n 3,5 METER neerslag per jaar. Met de warmte erbij een uitstekende locatie voor allerlei gewassen. De twee meest voornaamste zijn thee en AARDBEIEN!!!!!! Voor de volgende dag een tourtje geboekt. Of ik ook langs de aardbeienvelden wilde. Nou bedankt, maar nee! Ik pas. Het adrenaline gehalte van de tour was zeer laag te noemen. Eigenlijk gewoon saai. De gids maakte het gelukkig helemaal goed. Super grappige gozer die er wat van maakte. Heerlijke droge simpele humor en wist veel uit te leggen.

Inmiddels heeft ook de techniek zijn weg naar de theeplantages gevonden. Met een soort grasmaaier maaien ze de bladeren van de struiken. De monniken rust van de theeplantages is dan ook compleet verdwenen. Een takken herrie maken die dingen! De struiken op deze plantage waren even oud als de gemiddelde gepensioneerde, hoe ouder de plant hoe beter de blaadjes.(voor de gepensioneerde lezers, hoe ouder je bent hoe meer wijsheid je hebt.) Een theeplant van 200 jaar oud is niet heel bijzonder en zo kan ik er nog wel meer over vertellen. Doe ik niet.
In het bergdorpje zat ook zowaar een Nederlandse kroeg. Dat zien wij graag. De eigenaar had twintig jaren in Eindhoven in een cafetaria gewerkt. Nu zocht hij zijn geluk in eigen land. Gezien de drukte leek het mij goed te lopen, met uiteraard vele kaaskopjes.

Voor mijn reis in Maleisië had ik totaal geen planning. Zo had ik geen idee wat ik na deze stop ging doen. Gelukkig hebben we nog de wandelende lonely planets. Oftewel, de medereiziger. Altijd up to date en weten de beste plekjes. Een bounty eiland leek mij wel een goede optie. 24 uur later, hallo zon, hallo strand, hallo Perhentian Island (google). Er was eigenlijk alleen een klein puntje waar ik even niet bij stil had gestaan. Duiken en snorkelen zijn DE activiteiten van het eiland. Het voordeel, makkelijk kiezen. Na het behalen van mijn open water in Bali werd het tijd voor mijn advance. Het was niet de mooiste plek op aarde om te duiken maar wel de goedkoopste en kleinschalig. Het weer was inmiddels omgeslagen van tropische zonnig naar tropisch bewolkt. Het duiken kwam goed van pas.

Het eiland heeft zowaar ook een night life!Twee barretjes. De eerst geeft om half 10 een vuurshow van een uur. Altijd leuk om met ze alle naar te kijken onder het genot van een biertje en een Sisha. Daarna verplaats heel het zooitje 50 meter verder naar de bar op het strand en het feest door tot in de late uurtjes.
De muziek die beide tenten draaide was nog al oud te noemen. Veel afwisseling zat er niet echt in. Tijd voor verandering. Tijdens het duiken had ik kennis gemaakt met een Nederlander die van zijn hobby zijn werk heeft weten te maken, het organiseren van festivals. Samen toogden wij naar de DJ om te vragen of wij even een nummertje mochten draaien. Zowaar, het mocht. Via een kabeltje werd mijn telefoon aan de dj set gekoppeld, opende ik Spotify en knalde het nummer, Vandaag van Bakermat door de speakers. Binnen no time was de DJ gevolgen. Vijf minuten later was hij alleen nog niet terug en daar stonden wij. Dan nemen we maar helemaal het roer over. Zo hebben wij de dansende menigte twee uur lang weten te entertainen met Spotify en eigen downloads. Tijdens het ‘draaien’ kwamen vele langs om te vragen welke nummers het waren of gewoon om even te vertellen dat er nu veel beter gedraaid werd. Super grappig. Rond half 5 trok ik de stekker uit mijn telefoon. Volgens de lokals moest er R&B gedraaid worden, dat stond niet in mijn afspeellijst. Het was bedtijd.

Zo vorderde de dagen op de Perhentian. Beetje uitslapen, duiken, zonnen, snorkelen, lekker eten en ’s avonds chillen op het strand. Er zijn slechtere tijden! Maar ook dit gaat vervelen. Er kwam spanning. En nachtmerrie voor elke reiziger. Na de verleende diensten van de duikschool en het behalen van mijn advance met drie hoeraatjes, kwam weer dat nare vervelende moment. Er moest betaald worden! Het moest maar. Wederom met de oogjes dicht haalde ik mijn visa er doorheen. Card blocked! Fijn, en nu? En grrrr hoe ga ik de komende weken doorkomen zonder mijn vertrouwde kaart. Mijn Australische en Nederlandse bankpas werkten ook niet en geen ATM op het eiland bekennen. Hoe ga ik mij hier nu uithalen? Volgens de ING noodlijn, was er niks aan de hand met de pas. Jaja, hij doet het toch echt niet. Mijn eerste idee was om dan maar niet te betalen :D. Daar was ik dan weer te netjes voor opgevoed. Reizen bestaat niet zonder geluk. Op de duikschool was ik een broertje van een oud-collega tegen gekomen die het verschuldigde bedrag voor kon schieten. Via wifi het voorgeschoten bedrag overmaken en probleem is weer opgelost. De techniek…..
Zo kon ik alsnog met een schone lij vertrek van het wondere schone eiland.

Met een tussenstop in Kota Bharu, verschrikkelijk stad, besloot ik mijn geluk maar eens aan de Borneo zijde van Maleisië te gaan zoeken. Positieve van Kota Bharu, super goedkoop hostel. 2,50!!! Het westelijke deel vond ik echt veel te weinig bieden, en het massa toerisme kan mij ook niet bekoren, zeker niet met de getalen Nederlanders die er met jengelende kinderen rond zwermen. Verschrikkelijk. Het positieve hiervan, het bracht mij naar Borneo.

Met een binnenlandse vlucht lande ik in Kota Kinabalu (KK). Dit was gelijk anders dan het westelijk deel van Maleisië. Veel minder toeristisch en meer chaotisch. Dit is reizen. Leuke mensen in het hostel en een night market met wel honderd kleine versies van Herman. Maaltijden om je vingers bij af te likken. Zo lekker. Vooral de vis is uit de kunst. KK is verder een doorreis stad voor de rest van Borneo. De volgende dag samen één van de kleine eilandjes bezocht. Vol Chinezen, met werkelijk honderden lagen ze in het water. Met een longsuite, zwemvest, zwemband, handschoenen en een snorkel op hun kop lagen ze rij aan rij in het water te snorkelen. Het water is rond de 30 graden en buiten is het nog een tikkie warmer. Kunt u het zich voorstellen? Die dobberende knal oranje massa in het water. Super grappig! Maar toch, snel de koffer pakken en weg wezen.

In de afgelopen negen maanden had ik nog geen ene maal een nachttrip gemaakt. Het werd dus tijd voor een trip door het holst van de nacht. Van overleveringen had ik gehoord dat de kwaliteit uitstekend te noemen was. De nachttrip werd van KK naar Sempanora. Bij Sempanora schijnt de beste duikspot ter wereld te zijn. Om het mijzelf niet te moeilijk te maken verzocht ik de medewerker van het hostel een ticket voor mij te boeken. De kosten voor het boeken bedroegen 0,75 cent. Het blijven natuurlijk extra kosten, maar goed. Na 15 minuten kwam de medewerker naar mij toe. Sorry, sorry sorry. Je kon alleen op het busstation kaarten kopen. Of ik wel even wilde betalen. Ik streek maar over mijn hart.

Er werd mij geadviseerd om de dag voor vertrek een bus ticket te gaan bemachtigen. Ik, zou ik niet zijn om dat advies in de wind te slaan en te kijken waar het schip de volgende zou gaan stranden. Ik kan het ook omschrijven als gewoon luiheid. Geen zin om een 3 uur met OV te reizen voor een buskaart en dan in de avond weer terug. Doedels!!! Het geluk moest maar even aan mijn zijde zijn. De volgende dag had ik echter nog een kleine twijfel om even naar het busstation te gaan. Gezien het mooie weer werd het toch strandje, bankje, boekje. Om de kat niet op het spek te binden ging ik anderhalf uur van te voren, met de taxi, dat dan weer wel, naar het busstation. Tijdens al het reizen ben ik er in middels wel achter dat het een kat en muisspel blijft tussen de toerist en local. De backpackers helpen elkaar om het zo goedkoop mogelijk voor elkaar te krijgen. De locals helpen elkaar om de toeristen zoveel mogelijk geld af te troggelen. Soms win je, soms verlies.

Naast het hostel zit een taxistandplaats. Een kleine vijftig taxi’s stonden klaar met ronkende motoren. In het hostel had ik al gevraagd wat de gemiddelde prijs was. 20 Ringet, 5 euro. Gezien mijn enorme backpack kan ik er niet bepaald omheen dat ik op reis ben. Zo’n backpack heeft een aantrekkingskracht als honing op beren. Ze komen massaal op je af en beginnen allemaal door elkaar te roepen. De prijzen vliegen je om de oren. Je kijkt de schreeuwende taxi’s chauffeurs één voor één aan, pikt de meest betrouwbare eruit en vraagt of hij met je mee wilt lopen. Op een kaartje laat je de locatie zien waar je heen wilt. Meestal doen ze alsof ze nog nooit in hun leven een plattegrond hebben gezien. Het onderhandelen begint. Met hand en fluit gebaren maak je duidelijk dat je niet gek bent en weet wat de ritprijs is. Na een kleine 5 minuten is er een overeenkomst. 5 euro, en zo is het. De man begint driftig te roepen, gebaren en te bellen. Ergens hoor ik auto met hoge snelheid aankomen, ik zie een taxi de bocht om vliegen. Hij stopt precies voor mijn neus. Er stapte een blije taxichauffeur uit, “Hallooo. How are you?” Good, thanks, Al mijn spullen worden netjes de taxi in geladen. Even een kleine zij sprong, mijn tas weegt nog steeds een kleine 25 kilo. Elke keer waarschuw ik de zeer behulpzame taxichauffeurs voor mijn tas. Elke keer vergissen zij zich er weer in. Blijft te grappig om te zien hoe de kleien Aziaat zich vertilt aan mijn rugzak. Maar goed, de taxi vliegt er met een noodvaart alsof hij billy de kit achter zich aan heeft. Met een paar inhaal manoeuvres waarbij je elke keer je laatste schietgebedje denkt te doen vroeg ik de beste blije man of hij toch iets langzamer wilde doen. Om eerlijk te zijn zeg ik dat niet snel. Hij ging langzamer, maar nog steeds vrij dodelijk voor mijn gevoel, met een cijfer 8 op een schaal van 10. Afijn, na een halfuur was ik ‘veilig’ aangekomen. Bij de busterminal gebeurd het zelfde als op de taxi standplaats. Er is alleen een maar, de ingeschakelde taxichauffeur heeft allang zijn mattie’s gebeld dat er een toerist onderweg is die naar Semporna moet, waar hij uiteraard provisie voor krijgt. Tussen de menigte door zie ik een klein mannetje aan komen lopen. De taxichauffeur geeft mijn tas aan de kleine man, ( die zich beiden vertillen) en drippelt driftig naar de counter waar ik mijn buskaart kan (moet) kopen. De medewerker van het hostel vertelde mij dat een ticket rond de 80 Ringet zou zijn. Tot mijn verbazing kreeg ik gelijk een korting van 10. Geen idee waarom. Mijn tas werd inmiddels overgenomen door de derde (die zich ook weer vertilde) om mij naar de bus te brengen. In de bus werd ik verwelkomt door een lezing uit de koran. Halluaja amen. Een heerlijke comfart chair stond op mij te wachten. Met een vriendelijk lach, zonder tanden, werd mij mijn stoel aangewezen. Daar zou ik het de komende tien uur prima op vol kunnen houden. Na de lezing werd er een pracht van een Bollywood film opgezet en begon de reis! Ja, dit was een prima keuze :D
Midden in mijn heilige slaap werd ik ruw gewerkt. Politie controle. Zou vaker gebeuren. Na een uitgebreide controle van de vele stempeltjes in mijn paspoort kreeg ik een goedkeurend knikje. Pffff. Op de rij achter mij verging het alleen anders. Vier man werden aangehouden en afgevoerd. Ik vroeg aan mijn buurman waarom deze mannen waren aangehouden. Ik kreeg een “Sttttt, don’t ask” te horen. Een diepe slaap kwam over mij.

Voor een tweede keer werd ik ruw verstoord in mijn schoonheidsslaap. Dit was de max, wat nu weer? Ow, we zijn er. Dat is mooi! Sorry! Het was 4:15, midden in de nacht. Ik had een hostel geboekt en was zelfs op dit on christelijke tijdstip welkom. Ergens heeft het reizen een tol geëist aan mijn geheugen/punctualiteit. Vergeten een kaart te downloaden van Semporna. Zo zwierf ik in het holst van de nacht door Semporna. Ik ken betere plaatsen om op dit tijdstip rond te lopen. Gelukkig was er nog volk op straat. De mensen op straat waren gelukkig vriendelijker dan de stad eruit zit. Na wat vragen belande ik bij het hostel.

Blij als een vogel tikte ik op het raam. De beveiliger lag geriefelijk te slapen. Nu was het mijn beurt om iemand ruw uit zijn slaap te halen :D.